(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Vorig jaar heb ik meer dan 100 artikelen geschreven, zowel korte als lange. In onderstaand blogartikel geef ik eens concreet wat en hoe ik dat precies doe. Misschien kan ik zo vakgenoten inspireren om ook eens wat te pennen? Organisatie Voorzie structureel tijd. Minstens één op de twee zondagen ga ik in de voormiddag naar een aparte kamer waar ik drie uur ongestoord besteed aan schrijven. Ik maak dan een reeks blogartikels voor de komende weken, ofwel zijn het opdrachten voor vakbladen. Zulk een aparte ruimte is echt wel nodig. Ik heb het ook geprobeerd aan mijn bureau in de living, maar het duurt toch even voordat je echt in de flow bent, en wanneer mijn meisjes om de vijf minuten vragen om een nieuwe kleurplaat op te zoeken en af te drukken "een pauw én een konijn, nee niet twee afbeeldingen papa, een pauwkonijn!", dan geraak je niet echt verder. Nu, er zijn ook korte stukjes zoals " De Wet van Parkinson " die ik 's ochtends op het werk snel ka

En, heb je al een mondmasker moeten dragen? Of heb je het voor de leut al eens uitgeprobeerd, met het gratis mondmasker dat je in je brievenbus ontvangen hebt? Na een paar minuten is de fun er wel een beetje vanaf, vermoed ik. Toch iets meer moeite om te ademen, je ruikt voortdurend je eigen adem, en als je brildrager bent, dampt je bril wellicht aan. Ja, dat herinner ik me maar al te goed van mijn tijd als stagiair heelkunde.  Man, wat hààtte ik die ondingen. Na een tijd beginnen ze ook te jeuken, en je mag niet even krabben aan je neus, want dan zijn je handschoenen niet meer steriel. En dan was er die keer dat ik snotverkouden was, maar toch moest blijven helpen in de operatiezaal. Je kunt je niet even afzonderen om te gaan snuiten, maar je neus blijft wel lopen, dus na een tijdje... maar ik dwaal af. Je bril dampt dus aan, omdat het mondmasker (stoffen, chirurgisch of zelfgemaakt) niet volledig aansluit aan het gezicht. Gelukkig is hier een heel eenvoudig truukje