(Arbeids)geneeskundige sprokkels

In mijn blogartikel " Light kanker met een snuifje suiker " vermeldde ik langs de neus weg dat één joint voor vijf sigaretten telt,  door het ontbreken van een filter, het hoger teergehalte en de andere inhalatietechniek. Nu blijkt dit uit een studie uit Nieuw-Zeeland toch niet helemaal te kloppen. De rook van een joint is namelijk even kankerverwekkend als die van twintig sigaretten. En dan heb ik het nog niet over een verminderde longfunctie , emfyseem en spontane pneumothorax . Daar heeft men het helaas quasi nooit over in het debat over een mogelijke legalisering van marihuana.

Het is al een tijd geleden dat ik het heb gehad over het rijgeschiktheidsattest voor groep 2 (bij vervoer van andere personen en vrachtwagenchauffeurs). Recent heeft een collega met mij overlegd over het verlenen van een attest van rijgeschiktheid bij een hartpatiënt.  Wel, eigenlijk was het eerder een verzuchting over de reactie van de betrokken werknemer, toen die hoorde dat hij naar een cardioloog moest gaan voordat hij zijn medische schifting kon ontvangen. En nu ik dan toch de moeite heb gedaan om de wetgeving hierover nog eens na te kijken, zal ik er ook nog wat over doordrammen op mijn blog. De wetgeving over het hart en de bloedvaten wordt onderverdeeld in "aandoeningen van hart en bloedvaten", "ritme en geleiding", "bloeddruk" en "coronair stelsel en myocard". De hier beschreven casus had een tiental jaar geleden een hartinfarct gedaan, dus ik ga het nu enkel ook over het laatste deel hebben. Het zou te ver gaan om hier alle vier

Uit een studie is nog maar eens gebleken dat het nuttigen van een bakje troost een verhoogd risico geeft op een miskraam. Hoe groot dit risico wel is, dat is nieuw. Voor het onderzoek werden gedurende twee jaar 1.063 zwangere vrouwen gevolgd. In de eerste groep zaten vrouwen die elke dag minstens 200 mg cafeïne dronken (twee koppen koffie, 2,5 blikjes Red Bull of vijf blikjes cola). Zij liepen twee maal zoveel kans op een miskraam als de groep die geen cafeïnehoudende dranken nuttigde. Zelfs vrouwen die minder cafeïne consumeerden, riskeerden tot 40 procent vaker een miskraam dan diegenen die totaal geen cafeïne gebruikten. Dit is toch een behoorlijke verhoging van het risico, als je weet dat bij vrouwen onder de 35 jaar gemiddeld één op de tien zwangerschappen eindigt in een miskraam. Twee kopjes koffie per dag, en het is dan al één op de vijf! Tussen de vijfendertig en veertig jaar eindigt één op de vijf à zes zwangerschappen in een miskraam, en tussen de veertig en vijfenvee

Ik merk een jammerlijke tendens. De verpleger of verpleegster vraagt telkens aan de werknemer om hun schoenen en kleren uit te doen, hun ondergoed mogen ze aanhouden. Maar steeds vaker trek ik het kleedhokje open, om een nog volledig aangeklede werknemer voor me te zien staan. Vooral de vrouwen zijn onderhevig aan zulke selectieve slechthorendheid. Ik mag soms al van geluk spreken dat ze hun schoenen hebben uitgedaan. "Is het zo genoeg, dokter?" Aanvankelijk placht ik nogal eens op mijn strepen te staan. Gevolg: een werknemer met een lang gezicht. Dus laat ik het maar zo; als ik de bloeddrukmeter niet rond de arm krijg, vraag ik om tenminste de pull uit te doen. De longen en het hart beluister ik onder of boven het hemd heen; moeilijk gaat ook. Verdachte moedervlekken? Laat ons maar hopen dat die er niet zijn, want ik heb geen X-ray ogen. Soms heeft de werkneemster zich wel uitgekleed, maar schaamt ze zich bijna dood. Met één arm over de beha en een andere over de tangasl

Een Zwitserse bank maakte zich zorgen over een eventuele pandemie (een epidemie over heel de wereld) door het uitwisselen van geld. Ze lieten een wetenschappelijk onderzoek uitvoeren, en kwamen tot de conclusie dat het griepvirus meer dan twee weken kan overleven op een bankbiljet. Langer nog, wanneer het virus zich vermengde met menselijk slijm.  Smakelijk hoor, ik ga nu steeds een beeld voor ogen krijgen van een geel beslijmd biljet wanneer ik wisselgeld krijg. Nu, het is niet door bankbiljetten dat het jaarlijkse griepseizoen plaatsvindt. Het zijn vooral virusdeeltjes in de lucht en directe intermenselijke contacten die aan de basis liggen van de besmetting: niezen en handjes schudden. Eigenlijk is het redelijk degoutant wat we doen. Een niesbui komt eraan. Geen zakdoek bij de hand - snel je handen voor je mond. Hatsjie! Hehe, dat heeft de fluimpjes goed losgemaakt. Even de handen afvegen aan je broek. Goeiedag, ik ben Jan Peeters. Handje schudden. Leuk. Of zal ik de toiletgang

Kijk eens goed om je heen. Doe dan je ogen toe en probeer je voor de geest te halen waar je de kleur rood hebt gezien in je omgeving. Doe ze weer open, en de kans zit er dik in dat je op veel meer plaatsen deze kleur ziet. Hetzelfde principe geldt bij je nieuwe wagen. Plots zie je datzelfde model langs alle kanten rondrijden. We krijgen zoveel informatie binnen, dat onze hersenen dit gaan filteren. Veel van wat we via onze zintuigen binnenkrijgen, wordt weggefilterd. Maar datgene waar we ons op concentreren, wordt des te duidelijker. Dat is de individuele perceptie van de realiteit. Of een ingewikkelde manier om te zeggen dat ik de laatste tijd voortdurend artikelen over leishmaniasis tegenkom. Deze tropische ziekte kende ik nog wel (vaag) uit mijn studies. Een of andere parasitaire aandoening. Daarmee hield het wel op. Ik was al blij dat ik uitgebreide informatie over zulke dingen vasthield tot op de dag van het examen, laat staan dat ik het een decennium later nog zou weten. Maar

Het periodiek onderzoek houdt meer in dan enkel het beoordelen van de arbeidssituatie en de hieraan verbonden gezondheidsrisico's. Het is een preventief gezondheidsonderzoek. Het is in deze setting dat ook gezondheidsrisico's worden besproken die op zich niets met het werk te maken hebben, zoals roken en overgewicht. Soms blijft het beperkt tot een "uw gewicht is wat te hoog". (Ik blijf meestal erg diplomatisch. "Zeg Dikkertje Dap, klim eens wat vaker op de trap" wordt om de een of andere reden niet echt geapprecieerd.) Bij sommige obese medemensen moet ik niet de moeite doen om hierover verder uit te weiden, ze hebben namelijk " dikke genen ". Case closed. Maar het gebeurt wel eens dat mijn gesprekspartner zich bewust is van de gewichtigheid van de zaak en de zeer concrete vraag stelt "wat moet ik doen"? Afhankelijk van de tijd die ik beschikbaar heb, is mijn antwoord kort of lang (meestal kort), maar de boodschap blijft grotendeels h