(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Elk jaar hou ik op het eind van het jaar tijdens mijn vakantie een "recap" van het afgelopen jaar; wat er zoal gebeurd is, wat ik heb bijgeleerd, hoe het met mijn doelstellingen is gegaan en zo. En wat ik ermee ga doen in het volgende jaar. Ik vind dat wel een nuttige oefening. En bovendien distilleer ik hieruit ook onder meer mijn jaarlijkse boeken top 10. Dat had ik nu ook gedaan, maar toen dacht ik: waarom deel ik niet een aantal stukken uit die recapitulatie zelf? Misschien kan ze voor anderen ook ter inspiratie dienen, om zelf een gelijkaardige oefening te doen. En hiermee compenseer ik dan ook een beetje voor mijn lagere activiteitsgraad op mijn blog, doordat ik meer schreef voor onder meer Attentia, Kluwer en Prevent. Ik heb dus wel meestal enkel de paragrafen over lezen en schrijven behouden. Het is nu al lang genoeg, en een aantal dingen zijn echt enkel interessant voor mij zelf - of te persoonlijk.  Oh, en mijn ganse leeslijst (dit jaar 103 boeken) vind je hier ter

Belgen zijn bijzonder pessimistisch over de toekomst. Op een nieuwe index, de sociaal optimisme index, bezetten we de derde laatste plaats in de Europese Unie. De laatste tien jaar is in veel lidstaten de onvrede over de democratische instellingen en het Europese project toegenomen. Daarmee is in verschillende delen van de Europese Unie het pad geëffend voor de opkomst van populisme en anti-establishmentpartijen. Dit kan het politieke klimaat in lidstaten verslechteren en de legitimiteit van het Europese project ondermijnen. Het is daarom belangrijk de oorzaken van deze problemen in ogenschouw te nemen en bijvoorbeeld te onderzoeken welk beeld de mensen hebben over de toekomst, welke mensen neigen tot pessimisme, wat hun opvattingen zijn, hoe ze zich voelen, wat hun profiel is. Eurofound, de “European Foundation for the Improvement of Living and Working Conditions”, is een agentschap van de Europese Unie. Op 16 september 2021 verscheen het 70 pagina’s tellend rapport "Towards the

Je hebt het wellicht al eens voor gehad. Dat belangrijk document dat je dringend nodig hebt, het onmisbare voorwerp dat je op een speciale plaats had gezet om het zeker niet te vergeten, maar waar was dat nu ook al weer? En in je verwoede speurtocht is het altijd op de laatste plaats waar je het zoekt.  Waarom is dat toch? Is het universum zó tegen je gekant dat het op kwantumniveau de probabilistische waarschijnlijkheden op dergelijke manier herordent, dat het verzekert dat je pas op het eind op de juiste plaats zoekt? Of is er een duistere, demonische interventie die je heeft verdoemd tot herhaaldelijke queestes naar de dingen die je begeert? Nee.  Uiteraard is het gezochte voorwerp steevast op de laatste plaats waar je zoekt. Want eenmaal gevonden, waarom zou je nog verder zoeken? Bovendien denk je nu waarschijnlijk enkel aan die momenten waarop je gefrustreerd de kussens in de zetel in het rond hebt zitten gooien als een gefrustreerde Vliegende Hollander, en vergeet je al die mome

Met de start van het nieuwe schooljaar, maak ik nog eens een wandeling doorheen het Steentjesplein in Tienen. Boven de ingang zweeft een grote, statige klok. Beide wijzers staan op twaalf, en ze beginnen in wijzerzin te bewegen. Recht onder de klok zie ik mijn schoonzus Maria. Ze kijkt wild op, met een bebloed aangezicht van het karkas dat ze aan het aanvreten is. Ik passeer haar langs de ingang, en draai naar rechts. Hier aan het bord met de plattegrond zie ik een ex-collega, Guy. Hij is tweemaal groter dan normaal, geeft me een dikke "bear-hug" en zegt met een zware stem: "I'm gonna keep you and I'm gonna call you George!" Ik kan me bevrijden van Guy, en aan de zitbankjes achter het bord spot ik Humberto Tan. "Wil je ook een Haribo snoepje?" vraagt hij en overgiet zichzelf met handen vol snoepjes. "Nee bedankt," antwoord ik en wandel verder.  Achter de zitbanken zijn schommels. Daar is mijn ex-collega Guy weer! Maar nu met een krulsnor.

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Een druilerige ochtend, de dagen zijn aan het korten; ik heb echt geen zin om met de hond te gaan wandelen. Maar ze kijkt er zo naar uit, ocharme. Ok dan, een korte wandeling - het blokje rond, een kleine 2000 stappen. De langere optie, de route onder de spoorweg door van 6000 stappen, die zie ik zeker niet zitten. Drie kwartier later zijn Trixie en ik terug thuis, en staan er 6000 stappen op mijn activiteitentracker. Dit principe geldt voor veel activiteiten. Heb je geen zin om een uur te werken aan een of ander project? Zeg dan tegen jezelf dat je er tien minuten aan gaat besteden, en dan zie je wel. Eenmaal dat je die eerste weerstand overwonnen hebt, gaat het momentum* er vaak voor zorgen dat je uiteindelijk toch doorzet. En soms ook niet. Dat is ook ok. Dan heb je tenminste die tien minuten gedaan (of de korte wandeling), en dat is nog altijd beter dan niets. Met kleine beetjes bereik je ook je einddoel. * Eigenlijk is dit geen correct Nederlands. Het verwijst naar een begrip uit

Anderhalf jaar covidpandemie heeft bij heel wat mensen wat losgemaakt. Het aantal werknemers dat hun baan opzegt, is ook in België sinds lange tijd niet zo hoog geweest. Dit fenomeen is deels te wijten aan een toename van het aanbod op de arbeidsmarkt. In 2020 en zeker tijdens de eerste maanden van de pandemie waren er maar heel weinig banen beschikbaar, zodat veel werknemers hun plannen voor loopbaanverandering in de wacht zetten. Maar dat is slechts het halve verhaal. Veel nieuwe mensen zijn nu om verschillende redenen actief op zoek naar verandering in hun leven. Sommige mensen zijn door de pandemie bijvoorbeeld gaan beseffen dat het leven te kort is om tijd door te brengen in de verkeerde onderneming, met de verkeerde mensen of in een roeping waar ze niet langer in geloven. En dat is een goede zaak! Als de pandemie je nieuwe inzichten heeft gegeven, is dat een geschenk. En door hierop actie te nemen, kun je de rest van je leven een nieuwe wending geven. Er is echter een minstens ev

Deze vraag heb ik nu al tig keren gekregen, zal ik mijn antwoord ook even op mijn blog delen. Dus nog even ter verduidelijking, de vraag komt van  1 werkgevers die de werknemers willen laten terugkeren naar de werkvloer, en   2 organisaties die opleidingen aanbieden met fysieke aanwezigheid van de deelnemers,  en willen weten wie al dan niet gevaccineerd is. Nu, op zich zou dat zeker mogelijk zijn, maar enkel als hier concrete richtlijnen van de overheid over zijn, of een wettelijk kader.  De werkgever kan het sowieso (nog) niet aan de werknemer vragen omdat 1 het een vrijwillig vaccin is, en de werkgever de nodige preventiemaatregelen moet treffen opdat ook niet-gevaccineerden het werk op een veilige manier kunnen uitvoeren, 2 een andere aanpak een vorm van discriminatie zou zijn, en 3 de privacy-wetgeving AVG (= GDPR) aangeeft dat het vragen van een dergelijk bewijs bijgevolg niet proportioneel is. Dat ligt wel anders bij bv. het organiseren van evenementen of opleidingen. Voorwaarde

Een workation. Ken je dat? Hierbij voeren telewerkers hun activiteiten uit van op een exotische vakantiebestemming. Tegenwoordig kan men uiteraard van overal telewerken, mits een goede internetverbinding. Maar er zijn wel een aantal formaliteiten waar je als werkgever aan moet voldoen; dat heb ik dan ook een tijdje terug in een artikel voor Kluwer uitgelegd. Dat doet wel dromen natuurlijk, want sinds maart vorig jaar ben ik zulk een telewerker, met slechts heel af en toe een fysieke aanwezigheid op de werkvloer. Dit zal na de zomermaanden wel weer veranderen (behalve als de delta- of een andere variant roet in het eten gooit), maar de volgende weken althans maakt het voor mijn collega's niet uit van waar ik mijn activiteiten uitvoer. En gezien mijn eega vanuit het onderwijs de zomermaanden ook thuis is… waarom doen wij dan niet een workation? Dan voer ik tijdens de werkdag zoals gewoonlijk mijn werk uit, maar kan mijn  gezin genieten van het mooie weer, leuke activiteiten en doen

Ik heb twee weken vakantie. Zoals ik heb aanbevolen in een artikel voor Kluwer , heb ik dat ruim op voorhand aangekondigd, en de eerste week heb ik ook volledig gedeconnecteerd. Enkele dagen was ik met mijn gezin in het buitenland, en de overige dagen hebben we thuis off-line activiteiten gedaan. Maandag ben ik echter mijn mails gaan doorlopen, en heb ik de meest urgente vragen beantwoord. Ik ben ook opnieuw wat artikelen gaan schrijven en doorsturen. Terstond heb ik een aantal mailtjes ontvangen à la "hey, niet werken tijdens je vakantie hé!"  Het doet me oprecht deugd dat ik zulk een zorgzame collega's en gesprekspartners heb. Het is dan ook een belangrijk gegeven, dat recht op deconnectie.  Nu, dat is het dan ook: een recht, niet een plicht. Het is mijn keuze om toch al een beetje te "reconnecteren" tijdens mijn vakantie, en dat werkt wel voor mij. Voor iedereen zal dat anders zijn, en ik besef maar al te goed dat het een slippery slope kan zijn - voor je he

Arme blog. Ik merk dat ik hier de laatste tijd minder berichten op post. We zitten (bijna) op de helft van het jaar, en dat is voor mij de tijd voor een extra blik voor- en achteruit (zoals ik bv. heb beschreven in dit artikel ). Zal ik een half uur vrijmaken om er nog eens een blogartikeltje van te maken. Momenteel sta ik alleszins op schema voor al mijn doelstellingen. Een aantal (zoals schrijven) heb ik aan het begin van dit jaar hoger gesteld dan de voorgaande jaren, andere (zoals lezen) dan weer lager; aangepast aan de gewijzigde omstandigheden en waar ik me op wil focussen. Ja, ik gebruik nog steeds jaardoelen als kapstok , en ik hou deze nog altijd dagelijks bij. Ik heb mijn " blad " ondertussen herwerkt trouwens, waarbij ik nu mijn weekoverzichten heb geïntegreerd in mijn detailblad, en uitgebreid tot een overzicht gaande van 2013 tot nu. En nee, dat is geen teken van obsessief-compulsief gedrag. Sinds kort ben ik ook mijn "actieve minuten" aan het bijhoude

Bij "doomscrollen" op Facebook of Twitter kom ik nogal eens actieve desinformatie tegen over de covidvaccins. Ik heb het al lang opgegeven om hierop te reageren; het is dweilen met de kraan open.  Op Linkedin vind ik veel minder vaak zware nonsens, maar onlangs kwam ik dit bericht tegen: " Persoonlijk ken ik 5 gevaccineerden. Drie er van hebben sindsdien hartklachten. Van hartaanval tot hartritmestoornissen 😢 Geloof niet wat ze je wijsmaken, dit vaccin is niet uitgebreid en voldoende getest. De testfase loopt tot 2023 en jij bent het proefkonijn " Ik kon het niet laten om hier toch op te reageren.  Ik ben gevaccineerd, en ik heb hartzeer. Van deze desinformatie, niet van het vaccin. Ik heb ook geen melding van hartklachten gekregen als nevenwerking bij een van de ruim 7000 werknemers die we hebben gevaccineerd als externe dienst voor preventie en bescherming op het werk. Ook niet bij een van de 150 gevaccineerde artsen of verpleegkundigen in mijn eigen team. Ik wee

Onderzoek in The Lancet Psychiatry : zelfmoordcijfers zijn vorig jaar in 21 landen, waaronder het onze, GEDAALD. Het SARS-CoV-2-virus en de hieraan gekoppelde maatregelen hebben dus niet acuut geleid tot meer suïcides, zoals wel in sommige nieuwsberichten was gesuggereerd. Op de lange termijn echter moeten we WEL waakzaam blijven, want de verwachte economische recessie daarentegen kan wel leiden tot meer individuele financiële problemen, en hierdoor, suïcides. Belangrijke boodschap voor de beleidsmakers dus.