(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Okee, het is de eerste keer dat ik het publiekelijk bekendmaak, en het zelfs maar tegen mezelf toegeef, maar: ik ben een PVS-patiënt. Ik dacht dat ik hier immuun voor zou zijn, maar ik heb tot mijn schok moeten ervaren dat ik nu ook slachtoffer ben geworden van deze psychische ziekte. Gelukkig bestaan er voldoende hulpgroepen die het taboe rond deze invaliderende aandoening trachten te doorbreken.   PVS staat voor “ Phantom Vibration Syndrome ”, zoals iedereen uiteraard weet. En de mentale backlash van deze verschrikkelijke aandoening treft negen op de tien smartphonegebruikers. Het Phantom Vibration Syndrome, of fantoomvibratiesyndroom in het Nederlands, is het fenomeen dat men zijn of haar mobiele telefoon voelt trillen of hoort rinkelen, terwijl dat niet het geval is. In extreme gevallen zit het toestel zelfs niet eens in je broekzak, en laat dat nu net bij mij het geval geweest zijn!   Dit syndroom is tot dusver niet erkend als beroepsgebonden ziekte d

Ben je al eens op dieet geweest? Dan herken je het volgende scenario wellicht. Je bent de dag goed begonnen, met een gezond ontbijt. En je middagmaal bestaat uit zorgvuldig uitgemeten porties eiwitten, koolhydraten en vetten. Goed bezig! Komt een collega rond met zelfgebakken cupcakes, omdat ze verjaard is. Je kunt toch niet nee zeggen? Je dieet is hierdoor wel om zeep. Dus ja, geef maar een tweede cupcake. En daarna even langs bij de automaat voor een zakje chips. Morgen kun je écht van start gaan. Maar dan is er natuurlijk weer iets anders… Dit fenomeen wordt door bloedserieuze professors in de psychologie benoemd als het “what the hell” effect. Je begaat een kleine zonde, en voordat je het weet is je zelfcontrole bedolven onder een zondvloed van uitschuivertjes. Want what the hell , het maakt nu toch niet meer uit. Toen ik over dit verschijnsel las in “ The Honest Truth About Dishonesty: How We Lie to Everyone - Especially Ourselves ” van Dan Ariely, kon ik oo

Het is binnen een aantal weken weer tijd voor het jaarlijks griepspuitje. Meestal begint men eind september al te vaccineren, maar aangezien het griepseizoen eigenlijk pas start in januari, heb je nog wel even tijd om het te laten zetten. Maar welk spuitje moet je kiezen? Sinds vorig jaar is er namelijk naast het “traditionele” trivalente vaccin (met twee A-stammen en één B-stam; in België de keuze tussen Vaxigrip en Influvac S) ook een tetravalent vaccin (twee A- en twee B-stammen; in België α-RIX-Tetra) op de markt. Vier is beter dan drie, niet? Lijkt me toch logisch. Als ik de tablets voor de vaatwasser kies, neem ik ook bij voorkeur datgene met het grootst aantal actieve bestanddelen. Het product dat een maand terug nog bejubeld werd als “de nieuwe generatie van wasproducten” blijkt achterhaalde rommel, nu een heus nieuw universum van wasmiddelen beschikbaar is gekomen. Wat is nu eigenlijk het verschil? Okee, ik ga proberen om het heel kort uit te leg

De ontvoering in Willebroek blijkt dus verzonnen. Het is uiteraard maar al te gemakkelijk om het na te feiten te zeggen, maar: I knew it all along *. De statistische onwaarschijnlijkheid nog buiten beschouwing gelaten, vond ik het verhaal een te hoog Hollywood-gehalte hebben. Statistische onwaarschijnlijkheid? We zijn als volk nog niet helemaal over ons gezamenlijk Dutroux-trauma heen, het is uiteindelijk nog maar twintig jaar geleden gebeurd (okee, ik heb dat moeten googelen, en het blijkt van langer geleden dan ik dacht; maar toch). Maar ontvoeringen door wildvreemden gebeuren nu eenmaal niet zo vaak. In een artikel van Slate uit 2007 geeft men een aantal statistieken voor de Verenigde Staten. Van al de verdwenen kinderen op een jaar waren 203.900 familie-ontvoeringen, 58.200 waren ontvoeringen door vrienden of kennissen, en slechts 115 waren de "klassieke" kidnappings, zoals die van Willebroek zou geweest zijn. Dat is dus 0,04% van het totaal. In 2011 w

Ik was in een lang vervlogen tijd de titularis-arbeidsgeneesheer van een aantal brandweerkorpsen. Een ervan was het ideale voorbeeld van een professioneel brandweerkorps. Moderne uitrusting, een gedisciplineerd team, fitte en gezonde brandweermannen. Ze werden regelmatig uitgebreid getest, en de consensustekst van Co-prev met aanbevelingen naar de medische criteria voor brandweermannen werd naar de letter gevolgd. Was hun VO2max (hun maximale inspanningscapaciteit) te laag, dan werden ze overgeplaatst naar een andere functie. Efficiënt, objectief, correct. I loved it.   Het andere uiterste ben ik ook tegengekomen. Een brandweerkorps dat voor het grootste deel bestond uit vrijwilligers, die slechts een heel basic onderzoek kregen. Geen bepaling van hun inspanningscapaciteit. Geen exclusiecriteria. Bij de jaarlijkse rondgang werd ik begeleid door de commandant van het korps. Hij deed me denken aan Werther Van Der Sarren in de Paradijsvogels; snor, bierbuik, the wor

De gemeentebesturen hebben begin dit jaar een mailing ontvangen van de FOD Mobiliteit en Vervoer. Er circuleren valse rijgeschiktheidsattesten groep 2. Het attest mag bijgevolg enkel aanvaard worden als er een handtekening in blauwe inkt op het document aanwezig is en een stempel van de arts. Ik heb deze informatie begin dit jaar intern verspreid, maar af en toe zondigt men alsnog tegen deze richtlijn, en wordt het attest geweigerd. En moet ik bovenstaande informatie weer opduikelen als reminder. Onlangs kreeg onze IT-dienst het probleem ook voorgeschoteld, en gaven ze aan dat ze de issue structureel op konden lossen met een ingescande handtekening in het blauw en een kleurenprinter. Wat uiteraard niet de bedoeling is :-D, ik heb ze snel op andere gedachten gebracht. Maar het illustreert wel dat de voorgestelde maatregel van het FOD niet waterdicht is. Eigenlijk moet men gaan evolueren naar een volledig digitaal systeem; maar dat zal niet voor morgen zijn... Dus, in

Waarom heb ik nog niets geschreven over het nakende KB Re-integratie? Ik zit namelijk in verschillende werkgroepen hierover. Waarom hou ik al die informatie voor mezelf? Wel, om te beginnen moest ik beloven dat ik deze gevoelige informatie confidentieel zou houden, met de impliciete dreiging van verbanning naar Syrië, of erger nog, Nederland. Bovendien gaat het over ontwerp-KB’s die nog in volle ontwikkeling zijn. Dus het heeft weinig zin om de hele procedure al in detail te gaan beschrijven, wanneer het nog helemaal kan wijzigen. En ten slotte vind ik niet echt de tijd om dit met de nodige precisie en detail uit te schrijven. Ondertussen begint het OKB wel langs alle kanten te lekken, en het advies van de Nationale Arbeidsraad over dit voorontwerp staat ook online. Bovendien heb ik een tijdje terug op mijn blog beloofd om wat minder in te zitten over mooi afgewerkte producten. Zoals de ondernemer en auteur Seth Godin het zei in “ Linchpin: Are You Indispensable? ”: Real art

Onlangs lees ik dat er voor het eerst in Nederland onderzoek is gedaan naar de rol van tijd in duurzame inzetbaarheid van personeel. De Stichting Time Design (nog nooit van gehoord) bevroeg 724 Belgen en Nederlanders tussen de 18 en 65 jaar. Wat blijkt? De manier waarop je tijd beleeft, bepaalt in hoge mate je vermogen om te werken, en je risico op trendy aandoeningen zoals burn-out. Nu, wanneer ik lees dat de gebruikte vragenlijst stellingen bevraagt zoals “Tijd is een vijand voor de mensheid” (oh, the drama!), heb ik toch mijn bedenkingen. Het feit dat het artikel over het rapport het uitzicht heeft van een klassiek clickbaitartikel (“vijf factoren die in relatie staan met een grotere work-ability”) helpt ook niet echt. Maar ach, aangezien ik zelf tijd als mijn goede vriend beschouw, ga ik toch even wat tijd vrijmaken om die vijf factoren te bespreken.   Dus, de vijf beschermende factoren zijn: 1. Een breed positief tijdsperspectief Wat houdt dit in?

Dat gezondheidsadvies heb ik opgepikt in The End of Illness van David B. Agus, MD. De constante lokale fysieke stress die oncomfortabele schoenen geven, zouden leiden tot een (niet uitgesproken, maar desalniettemin aanwezige) chronische inflammatoire reactie. De energie die je lichaam hieraan besteedt, kan het niet aanwenden om andere agressors te bestrijden. Ik zie hier wel de logica van in. Het geeft de term “killer heels” alleszins een nieuwe dimensie. Misschien vind ik de comfortabele-schoenen-hypothese wel aantrekkelijk als concept, omdat ik deze raad zelf al verschillende jaren in de praktijk breng. Ik heb namelijk een aantal jaar geleden een heel comfortabel paar schoenen gevonden; het model wordt zelfs aan diabetespatiënten aangeraden. Ik heb uiteindelijk zes paar van deze schoenen gekocht. Wanneer het ene paar versleten is, ga ik over op het volgende. Een tijd terug heb ik toch eens een ander model uitgeprobeerd. Na één dag ben ik terug overgestapt op mijn vert