(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Er is weinig waarmee je me meer op mijn paard kunt krijgen dan met pseudowetenschap. Wanneer ik gepikeerd reageer op argumenten voor een “meer holistische benadering” door alternatieven voor geneeskunde of de “positieve persoonlijke ervaringen” met onbewezen psychologische behandelingen, wordt me nogal eens verweten dat ik een “te nauwe wetenschappelijke benadering” heb op het leven. En het is juist het omgekeerde. Dit moet me toch ( nog eens ) even van het hart.   Als jonge arts stond ik bijvoorbeeld zeer open voor homeopathie. Ik had er al veel positiefs over gehoord, en het leek me dat het als underdog tegen de gevestigde farmaceutische industrie moest opboksen. Dus heb ik me verdiept in de materie, om zelf homeopathische behandelingen te kunnen aanbieden. Toen ik meer leerde over de techniek, het extreem verdunnen en schudden van waterige oplossingen, dacht ik “ach, ik snap ook niet hoe kwantumtheorie werkt, wie ben ik om dit mechanisme in twijfel te trekken?” Maar ik bestud

Onlangs heb ik een youtubefilmpje van Unicef gezien. Afhankelijk van of een zesjarig meisje er verzorgd of verwaarloosd uitzag, werd ze heel anders benaderd. Confronterend? Wellicht. Een schrijnend beeld van onze xenofobe maatschappij? Nou, zover zou ik niet gaan. Ik vind het wél een mooi voorbeeld van het halo- en horn-effect.   In 1920 beschreef de psycholoog Edward Thorndike het verschijnsel waarbij de aanwezigheid van een bepaalde (positieve of negatieve) kwaliteit, bij de waarnemer de indruk geeft dat andere gelijkaardige kwaliteiten ook aanwezig zijn. Zo werd in de jaren ’70 bij verschillende studies gevonden dat fysiek aantrekkelijke personen intelligenter worden geschat. Omgekeerd worden mensen met een fysieke afwijking minder positief beoordeeld. Dit is een mentale short-cut, waardoor onze primitieve breinen in staat zijn om op heel korte tijd een inschatting te maken van alle mensen waarmee we interageren. Het blijkt achteraf heel moeilijk om die eerste indrukk

Om het mezelf gemakkelijk te maken, ga ik een advies dat ik snel even voor een klant had opgesteld, in een werkomgeving met vast tapijt, hier hergebruiken.       Wanneer iemand een huisstofmijtallergie heeft, dan kan die zelfs bij werken in een omgeving met hypoallergeen tapijt hinder ondervinden. Deze tapijten bevatten namelijk nog steeds huisstofmijt, zij het minder, en bovendien worden de beloftes van de leveranciers van dergelijke tapijten pas echt waargemaakt wanneer de tapijten wekelijks gestofzuigd worden (met stofzuigers met een HEPA-filter, want anders wordt de huisstofmijt de lucht ingeblazen).     In werkomgevingen met tapijt is er ook meer stof in de lucht, waardoor deze patiënten aspecifieke hinder kunnen ondervinden. Hiermee bedoel ik dat ze door blootstelling in de thuisomgeving aan huisstofmijt overgevoelige luchtwegen krijgen, waardoor ze bij blootstelling aan stof (en andere aspecifieke triggers zoals temperatuurverschillen

Ongeacht het risico om een reputatie te krijgen als "enfant terrible", wordt het toch hoog tijd om het na de preventie-eenheden met vervaldatum eens te hebben over een ander beladen gegeven: de maximumfactuur. Ok, eerst even kaderen. Op 1 januari 2016 is een nieuwe tariefregeling in voege gegaan voor de externe diensten. In plaats van een facturatie op basis van de onderworpenheid van de werknemers aan het gezondheidstoezicht, zijn een aantal tariefgroepen bepaald. Afhankelijk van de NACE-code van de onderneming, betaalt die per werknemer één vast bedrag, onafhankelijk van diens functie of risico. Eerst waren er vier tarieven ( twee tariefgroepen op basis van de NACE-code, en voor de micro-ondernemingen telkens verminderde bedragen)  maar na een akkoord van de “Groep van tien” in 2015 werden dat er tien. Ja, ze hebben er duidelijk hun stempel op gedrukt. Voor wie geen zin heeft om het te gaan googelen: de “Groep v