(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Een van onze belangrijke klanten (wel, ze zijn uiteraard allemaal belangrijk) heeft me advies gevraagd naar aanleiding van de persartikelen rond Andreas Lubitz, de copiloot die vorige week een Airbus van Germanwings liet crashen in de Franse Alpen. Hij blijkt namelijk jaren geleden al behandeld te zijn voor zelfmoordneigingen. De vraag stelt zich dan ook: had dit voorval vermeden kunnen worden als de werkgever op de hoogte was? En meer concreet voor "mijn" werkgever en diens lokale hiërarchie: wat kunnen/moeten zij doen wanneer ze een werknemer hebben met mogelijk risico op zelfmoord? Dhr. Lubitz was een copiloot in Duitsland, en de wetgeving is er iets anders dan hier. Dus zal ik voor dit voorbeeld deze casus even hypothetisch transponeren op de toestand in België. In de Belgische wetgeving wordt een functie als (co)piloot beschouwd als een veiligheidsfunctie. De precieze definitie hiervan staat beschreven in artikel 2 van het Koninklijk Besluit van 28 mei 200

In een vorig artikel vermeldde ik en passant een initiatief van het Fonds voor de Beroepsziekten*. Gezien een aantal lezers me hier meer info over hebben gevraagd, en ik dit project een toonbeeld vind van een effectieve preventieve screeningsmaatregel, ga ik er hier dieper op in. Elk jaar stelt men in België bij meer dan 100 personen neuskanker vast. Deze aandoening wordt nogal eens door een beroepsmatige blootstelling aan houtstof veroorzaakt. Een aantal symptomen die kunnen wijzen op neuskanker zijn de volgende: Een verstopte neus aan één kant zonder duidelijke reden en langer dan twee weken Spontane neusbloedingen Het verminderen of verdwijnen van je reukzin Bloed in je zakdoek als je je neus snuit Het FBZ is een tijdje terug  een initiatief gestart, waarbij je een gratis onderzoek naar neuskanker kunt krijgen bij een neus-keel- en oorarts. De voorwaarden voor zulk een gratis onderzoek zijn de volgende: Je bent minstens 55 jaar Je hebt min

Ik wil vermijden dat mijn blog te sarcastisch van toon wordt, zoals in mijn vorig artikel al het geval was. Maar wanneer je met lede ogen moet toekijken hoe de financiering van preventie gebruikt wordt als pasmunt voor de brugpensioenen, dan doet je dat toch wel wat. Zeker wanneer de totaalimpact op de totale loonkost toch al zo klein is, en wanneer goed onderbouwde studies telkens aantonen dat preventie op lange termijn duidelijk kostenbesparend werkt. Kijk, ik ben een van de eersten om te zeggen dat de preventiediensten nood hebben aan vernieuwing. Al haast 20 jaar zien we het aantal arbeidsgeneesheren slinken, waardoor de dienstverlening steeds verder achterwege blijft. Daarom zag ik nog wel een elegantie in het nieuwe KB van 2014. Hierin zag ik een evolutie weg van het hersendodende bandwerk met tal van gezonde werknemers die weer voor een jaar geschikt voor de dienst werden gesteld, en meer naar gerichte en nuttige onderzoeken op basis van effectieve risico's.

Vorig jaar heb ik een aantal blogartikels besteed aan het KB Tarificatie voor de externe diensten. Dat is op 23 mei 2014 verschenen, en gaat op 1 januari 2016 in voege. Momenteel rommelt het behoorlijk, en wordt er achter de schermen nogal aan de formule gesleuteld. Over de details kan en mag ik nog niets zeggen, maar ik wil wel al meegeven dat de discussie niet over de inhoud gaat, maar over de kosten. Of zoals onze zuiderburen het noemen, le fric . Dat is op zich ook wel te begrijpen. Met het nieuwe KB blijft de globale pot wel hetzelfde, maar is er een herverdeling van de forfaitaire minimumbijdragen. Voor de kleinere bedrijven wordt het hierdoor globaal gezien goedkoper, maar voor de grotere bedrijven doorgaans duurder. En die bedrijven waarvoor het duurder wordt, zijn niet tevreden. Het gaat dan ook over behoorlijk grote bedragen. De 87 of 55 Euro die de grotere ondernemingen per werknemer aan preventie zullen moeten besteden, zouden een grote impact hebben op het con