(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Onlangs beluisterde ik het uitstekende boek The Intelligence Trap: Why Smart People Make Dumb Mistakes van David Robson (toevallig mijn honderdste boek van dit jaar). Ik kan het ten zeerste aanraden: het legt uit waarom intelligente mensen domme dingen geloven. Het legt bijvoorbeeld van naadje tot draadje uit waarom er mensen zijn die niet geloven dat de klimaatverandering echt is, en veroorzaakt door menselijke interventie (hoewel hier al ruim 40 jaar een wetenschappelijke consensus rond bestaat, zoals ook helder weergegeven in Losing Earth: A Recent History van Nathaniel Rich). Het boek heeft me ook doen beseffen dat ik soms op een verkeerde wijze communiceer. Zo heb ik twaalf jaar terug een blokartikel gemaakt over de griepvaccinatie, waarin ik vijf hardnekkige mythes aanpakte. Die tekst heb ik hergebruikt voor de infofiches die we aan elke werknemer meegaven, en onlangs nog voor een video van Attentia ter promotie van de griepcampagne. Volgens psychologisch onderzoek bli

In navolging van de jobsdeal in het zomerakkoord van 2018 moeten werkgevers sinds 29 april 2019 outplacement aanbieden aan werknemers die om medische redenen ontslagen worden. Hierover heb ik al uitgebreid geschreven in een artikel voor de PreventActua, zie ook hier . Maar wanneer precies is het al dan niet van toepassing? Dat is nog steeds niet volledig duidelijk. De wetgeving In de Wet betreffende de sociale bepalingen van de jobsdeal staat beschreven dat de werkgever die zich beroept op medische overmacht als bedoeld in artikel 34, eerste lid, van de wet van 3 juli 1978 betreffende de arbeidsovereenkomsten. FYI, dat artikel 34 zegt dat het gaat om een medische overmacht na een re-integratietraject: " De arbeidsongeschiktheid ten gevolge van ziekte of ongeval, waardoor het voor de werknemer definitief onmogelijk wordt om het overeengekomen werk te verrichten, kan slechts een einde maken aan de arbeidsovereenkomst wegens overmacht nadat het reïntegratietraject va

Enkele weken terug ging het als een lopend vuurtje dat de Wereldgezondheidsorganisatie burn-out als een officiële ziekte zou opnemen in haar nieuwe versie van ziekteclassificatie. De organisatie publiceerde de volgende dag een rechtzetting: burn-out zal in de ICD-11 geregistreerd staan als werkfenomeen: een syndroom als gevolg van chronische stress op de werkplek die niet met succes is gemanaged. Een burn-out leidt tot gevoelens van vermoeidheid, een negatieve houding ten opzichte van de job en een afname van de productiviteit. Op zich niet zo veel nieuws dus. Ook in de huidige, tiende versie van de ICD staat burn-out al vermeld onder "problems related to life management difficulty". De definitie wordt wel uitgebreid, en wordt specifiek gelinkt aan het werk. Maar een aparte, 'echte' ziekte wordt het niet. Dat zal ook niet voor direct zijn, mocht er toch nog iets wijzigen. De huidige versie van de ICD dateert van 20 jaar geleden; de volgende is pas vanaf 2022 va

Dit artikel is eerder verschenen als "Opinie: Burn-out is geen ziekte" in de PreventActua 14/2019 van 7 augustus 2019. Het nieuws ging als een lopend vuurtje rond dat de Wereldgezondheidsorganisatie burn-out als een officiële ziekte zou opnemen in haar nieuwe versie van ziekteclassificatie. De organisatie publiceerde de volgende dag een rechtzetting: burn-out zal in de ICD-11 geregistreerd staan als werkfenomeen. Arbeidsarts Edelhart Kempeneers geeft zijn kijk op het al dan niet erkennen van burn-out als een ziekte. Werkfenomeen De Wereldgezondheidsorganisatie ( World Health Organization , WHO) zal burn-out in de ICD-11 ( International Classification of Diseases ) registreren als werkfenomeen ( occupational phenomenon ), en niet als ziekte zoals eerst even gedacht werd .  Een werkfenomeen is een syndroom als gevolg van chronische stress op de werkplek die niet met succes is gemanaged. Een burn-out leidt tot gevoelens van vermoeidheid, een negatieve houdin

Voltaire zei het al in zijn gedicht "La Bégueule": " Dans ses écrits, un sage Italien / Dit que le mieux est l'ennemi du bien. " Perfectie is de vijand van het goede.  Je kunt blijven schaven aan je project tot het werkelijk perfect is, maar ondertussen gaan anderen hun onvolmaakte creatie al in de markt zetten, en op basis van feedback door de gebruikers bijsturen en perfectioneren.  Ook voor bijvoorbeeld een tekst kun je blijven zoeken naar een geschikt onderwerp, en eenmaal dat je iets hebt, blijven herwerken en bijschaven tot het in je ogen perfect is. Maar zolang je het niet gepubliceerd hebt, ben je er niets mee, want geen kat kan het lezen; het spreekwoordelijke "pictures or it didn't happen". En als je te lang wacht, kan het zijn dat het onderwerp niet meer relevant is. Al dat werk voor niets. Zoals ik drie jaar geleden in een eerder artikel al eens aangaf: soms is kwantiteit beter dan kwaliteit , en paradoxaal genoeg lei

Een tijd terug heb ik een opleiding gevolgd. Algemeen beschouwd was ze heel interessant, maar er was één oefening waarbij ik het volledig oneens was met een van de leerkrachten.  De oefening die de econoom meegaf, was de volgende. "Ik heb een winnend Win for Life ticket. Hiermee heb je gegarandeerd 2.000 euro per maand, voor de rest van je leven. Ik wil het je verkopen. Hoeveel bied je?" Per tafel moesten we een bod uitbrengen, en op het eind van de oefening zou de leerkracht kiezen aan wie hij het winnend ticket gaf. Op welke basis moet je de berekening van je bod maken?  Laten we ervan uitgaan dat de gemiddelde resterende levensverwachting 40 jaar is (de gemiddelde leeftijd per tafel was rond de 40 jaar). Op 40 jaar krijg je 480 maandelijkse uitbetalingen van 2.000 euro, oftewel 960.000 euro. De meeste tafels hebben hun bod ingeschaald rond dat bedrag; het winnend bod was 1 miljoen euro. Het was een "risicoloze investering", vond de econoom. Je he