(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Ongeveer een jaar geleden heb ik een blogartikel aangemaakt over de levertesten . Maar nog steeds krijg ik hierover regelmatig vragen via mail van naarstige bloglezers. Tijd dus om eens vanuit een ander oogpunt uit te weiden over dit onderwerp. De lever is een ontgiftingsorgaan. Enzymen in levercellen zetten giftige stoffen om in onschuldige producten, die vervolgens worden uitgescheiden. Ik simplificeer, maar daar komt het wel in grote lijnen op neer. De enzymen zelf kunnen we niet bepalen, maar wel de activiteit ervan. Enzymactiviteit is doorgaans hoog in de cellen, en laag in het serum (dit is bloed zonder de rode bloedcellen en stollingseiwitten). De normale serum enzymactiviteit is het gevolg van een voortdurend "uitzweten" van enzymen uit cellen en van een natuurlijke afbraak van cellen. Bij celschade lekken enzymen uit de cel. Bij ernstige letsels komen ook de mitochondriale enzymen vrij. Mitochondria zijn organellen in de cel. Enzymen in het serum kunnen ook s

Ik ga onderzoeken uitvoeren op bedrijf. Ik overloop op voorhand met de zaakvoerder de geplande onderzoeken. Zij vraagt me of ze nu voor al haar werknemers een medische schifting moet laten uitvoeren. Het kan namelijk bij hen allen wel eens gebeuren dat ze een collega moeten vervoeren. "Bah neen," verzeker ik haar. "Voor occasioneel vervoer moet je geen medische schifting hebben!" Dit gegeven heb ik namelijk al zo vaak verkondigd gehoord in arbeidsgeneeskundige kringen, dat ik het als even vanzelfsprekend als de evolutietheorie ben gaan beschouwen. "Is dat zo?" vraagt de zaakvoerder fijntjes, en terstond laat ze me een krantenartikel zien, waarin staat dat een werknemer (niet van haar bedrijf, gelukkig) een forse boete heeft gekregen van de politie omdat hij een collega vervoerde zonder schifting. En daar sta ik dan. Ik verzeker haar opnieuw dat je geen schifting nodig hebt, wanneer je slechts sporadisch een collega moet vervoeren. Ik beloof haar die w

Onlangs kreeg ik een bediende van een bank over de vloer. Routine-onderzoek, denk je dan. En, hoe gaat het met de gezondheid, blah blah, en alles goed op het werk? Maar dan komt de woordenvloed. De man behoort tot het middenkader. Hij beoordeelt de solvabiliteit van een aantal klanten van de bank op regelmatige basis. Een andere bankbediende bereidt het dossier voor met allerlei achtergrondinformatie. Hijzelf bespreekt deze gegevens achteraf met de klant, en stelt op basis van het gesprek een advies op voor het volgende financiële jaar. Dit alles gebeurt vaak op locatie, in kleinere kantoren verspreid over een ruime regio. Sinds enkele jaren zijn ze, zoals het een modern hedendaags bedrijf betaamt, overgeschakeld naar een intern ontwikkeld state-of-the-art computersysteem. Of zo wordt het toch omschreven. Want ook al oogt het systeem mooi, de bankbediende had er voor het overige niet veel goeds over te zeggen. Hij geeft me een beeld van een doordeweekse werkdag. Ze starten om

Ik herinner me de film “Love potion nr. 9” nog levendig. Deze pretentieloze film handelt over een liefdeselixir, nummer acht (nee, niet nummer negen – je moet de film maar zien). Dit middel beïnvloedt de stembanden, waardoor deze bij het spreken microtremoren voortbrengen die specifieke haarcellen van het binnenoor stimuleren. Dit heeft tot gevolg dat het de spreker onweerstaanbaar maakt voor het andere geslacht. Het maakt luisteraars van dezelfde sekse vijandig. Het effect duurt wel slechts vier uren. Ja, je merkt het, de film was op wetenschappelijk vlak zeer goed uitgewerkt. In die mate zelfs, dat ik me deze technische uitleg na vijftien jaar nog steeds vlekkeloos voor de geest kan halen (en ik heb de informatie ook gegoogeld. Maar ik herinnerde het me nog correct. Je ziet, belangrijke dingen onthou ik wel!). Maar ook al was het concept wetenschappelijk degelijk onderbouwd, toch had ik enige twijfels over zulk een gedurfde hypothese. Feromonen tot daar aan toe, maar geluids

Tijdens het klinisch onderzoek van de werknemers bestudeer ik altijd automatisch ook de huid (voor zover die zichtbaar is, zie mijn blogartikel " functioneel naakt "). Als er niets speciaals te zien was, zette ik in het elektronisch gezondheidsdossier onder deze categorie "Geen afwijkingen evident." De laatste tijd zet ik er gewoonweg "nl" (da's sneller getypt). Ik noteer het steeds als iemand veel moedervlekken heeft. Hen raad ik een regelmatig nazicht bij de huidspecialist aan. Binnenkort is het trouwens weer melanomendag, op 19 mei. Dermatologen maken zich dan vrij om gratis pigmentvlekken na te kijken bij patiënten, met de bedoeling huidkanker of melanomen vroegtijdig op te sporen. Vorig jaar was Jean Luc Dehaene nog het boegbeeld. (nota: bij hem zou ik onder de categorie huid de melding "gynaecomastie" zetten - borstontwikkeling bij de man, hier door vetophoping). De aanwezigheid van tatoeages meld ik soms ook. Je komt werkel

Vrouwen die ontbijten, hebben meer kans op een jongen. Dat is gebleken uit recent onderzoek . De reden hiervoor zou liggen bij een hoger glucose(= suiker)gehalte in het bloed. Bij in vitro fertilisatie heeft men al eerder gemerkt dat een hoog gehalte aan glucose de groei van mannelijke embryo's stimuleert en van vrouwelijke embryo's onderdrukt. Ik heb eens opgezocht hoe groot dat verschil nu precies is. 56% jongens tegen 44% meisjes. Het verschil is dus niet verschrikkelijk groot, maar toch. In de geïndustrialiseerde landen is de verhouding jongens/meisjes al een tijdje scheef gegroeid. Er worden meer meisjes dan jongens geboren, en dat verschil neemt meer en meer toe. Elk jaar wordt per duizend geboortes één jongen minder geboren. Men schreef het altijd toe aan pseudo-oestrogenen die door vervuiling in ons milieu terecht zijn gekomen. Veranderde dieetgewoontes zouden dus ook mee aan de basis liggen. Meerdere kleine maaltijden per dag zorgen ervoor dat het suikergehalte in het