Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe schrijf je een artikel


Vorig jaar heb ik meer dan 100 artikelen geschreven, zowel korte als lange. In onderstaand blogartikel geef ik eens concreet wat en hoe ik dat precies doe. Misschien kan ik zo vakgenoten inspireren om ook eens wat te pennen?



Organisatie

Voorzie structureel tijd. Minstens één op de twee zondagen ga ik in de voormiddag naar een aparte kamer waar ik drie uur ongestoord besteed aan schrijven. Ik maak dan een reeks blogartikels voor de komende weken, ofwel zijn het opdrachten voor vakbladen.
Zulk een aparte ruimte is echt wel nodig. Ik heb het ook geprobeerd aan mijn bureau in de living, maar het duurt toch even voordat je echt in de flow bent, en wanneer mijn meisjes om de vijf minuten vragen om een nieuwe kleurplaat op te zoeken en af te drukken "een pauw én een konijn, nee niet twee afbeeldingen papa, een pauwkonijn!", dan geraak je niet echt verder. Nu, er zijn ook korte stukjes zoals "De Wet van Parkinson" die ik 's ochtends op het werk snel kan pennen, of zelfs tijdens een wandeling zoals "Probeer eens iets nieuws", maar voor meer gespecialiseerde onderwerpen gaat dat niet.

Inhoud en structuur

Ofwel heb ik een onderwerp dat ik interessant vind, ofwel heb ik een concrete schrijfopdracht van bijvoorbeeld Kluwer of Prevent.
Dan begint het opzoekwerk. Ik maak dankbaar gebruik van Google. Als je hier goed gebruik van weet te maken, met de correcte filters en zoekwoorden, dan kun je snel relevante informatie terugvinden. Zelfs pauwkonijnen. Die gegevens zet ik in Onenote.

In mijn schrijfkamer heb ik een magneetbord. Hierop plaats ik een mindmap, voor de algemene structuur van het artikel. Hier bepaal ik al in grote lijnen wat de inhoud van het artikel gaat zijn, zodat de opbouw ervan coherent is. Waar ga ik het over hebben, en in welke opbouw? Hieronder vind je een voorbeeld van een dergelijke mindmap, een artikel over airco en hoesten in opdracht van Kluwer.

Vaak gebruik ik een opbouw van vijf paragrafen.
Ik begin met een inleiding. Hier leg ik uit waar ik het over ga hebben in het artikel.
In het middenstuk beschrijf ik dan in drie (of meer) stukken het eigenlijke onderwerp, met een argumentatie en/of voorbeelden.
En ik sluit af met een conclusie. Hier vat ik de belangrijkste bevindingen nog eens samen, en geef ik mijn finaal advies.

Afwerking

Wanneer ik alles neergepend heb, doorloop ik de tekst nog eens. Een aantal formuleringen pas ik aan, ik herschrijf hier en daar wat, corrigeer wat typfouten.
Nu pas bepaal ik de finale titel. Ik heb bij aanvang al een werktitel, maar op basis van mijn uitgewerkte tekst kies ik wat het beste bij de inhoud past.
En voor blogartikelen kies ik nog een afbeelding. Deze plaats ik in de tekst doorgaans na de inleiding.

Conclusie

Zo heb je wat meer inzicht over hoe je een artikel kunt schrijven, alleszins de manier waarop het voor mij werkt. Afhankelijk van de complexiteit en lengte van het artikel besteed ik er 11,5 minuten tot vier uur aan.
Belangrijkste aandachtspunten zijn dat je voldoende tijd voorziet en een concrete structuur uitwerkt.
Probeer het ook maar eens, en je zult zien dat het nog reuze meevalt. Veel succes!

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Chloorgas

In de Jordaanse havenstad Aqaba zijn zeker twaalf mensen omgekomen en 250 anderen gewond geraakt bij een ongeval met een container met chloorgas. Het giftige gas kwam vrij toen de container tijdens het transport viel. Het ongeval vond plaats op 27 juni 2022. Een container met 25 ton chloorgas moest per schip naar Djibouti in de Hoorn van Afrika gebracht worden. Maar toen een kraan de container op het schip probeerde te plaatsen, stortte de container naar beneden en meteen kwam een grote gele gifwolk vrij. Bij het ongeval kwamen minstens twaalf mensen om het leven. Nog eens 250 anderen raakten gewond. De gewonden werden overgebracht naar twee openbare ziekenhuizen, een privéziekenhuis en een veldhospitaal. Chloor is bij kamertemperatuur een geelgroen gas met een typische, irriterende geur. Door afkoeling of door drukverhoging wordt het een heldere, amberkleurige vloeistof. Het wordt als vloeistof in aangepaste containers getransporteerd. Het kent vele toepassingen o.a. als bleekmiddel i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels