(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Onlangs zijn er een aantal nieuwsartikelen verschenen naar aanleiding van een studie in de New England Journal of Medicine: over twee vrouwen die tijdelijk blind raakten nadat ze liggend in bed te lang hadden gestaard naar het scherm van hun smartphone. En, zo benadrukken de journalisten, deze effecten hielden maandenlang aan! Na het eerder advies van de Hoge Gezondheidsraad over de risico’s van “blauwe” LED-verlichting, en de recente nieuwberichten over slaapstoornissen bij kinderen die tablets of smartphones gebruiken, wordt het nu écht wel tijd dat er iets gedaan wordt aan dit prangende gezondheidsrisico, vooraleer er ernstige en blijvende schade optreedt! Niet?   Niet.   Angst verkoopt. En men deinst er niet voor terug om hiervoor objectieve informatie compleet uit hun context te rukken, en op een bedrieglijke wijze te interpreteren. Dat heeft men een tijdje geleden nog gedaan met het rapport van het IARC over rood en bewerkt vlees (met bij deze een

Moeten uw werknemers in warme weersomstandigheden hun werk verrichten? Dan heeft u als werkgever (of in diens opdracht, als interne preventieadviseur) de verantwoordelijkheid om ze te beschermen. Met welke middelen kunt u de werknemers beschermen bij een rechtstreekse blootstelling aan de stralen van de zon?  U verneemt het hier. Zonnestralen en gezondheid Ongeveer de helft van de stralen van de zon bestaat uit zichtbaar licht. De andere helft bestaat uit infrarode warmtestraling en voor een klein deel uit ultraviolet licht. Ultraviolet-A (uva) en ultraviolet-B (uvb) zijn twee types straling die de huid kunnen beschadigen. Ultraviolet-C (uvc) wordt door de ozonlaag tegengehouden en bereikt de aarde niet. Uva-stralen vormen het grootste deel van de ultraviolette straling. Deze stralen zijn de hele dag aanwezig en zorgen voor een snelle maar kortstondige bruine tint. Deze stralen dringen diep in de huid door en beschadigen de lagere huidlagen. Zo veroorzaken ze zonnebrand,

Wat is de oorsprong van het woord "kanker"? Wat hebben kleurstoffen voor textiel te maken met chemotherapie? Hoe was het mogelijk dat men tientallen jaren zeer uitgebreide (en invaliderende) chirurgische ingrepen heeft uitgevoerd bij borstkanker, terwijl hierdoor niet meer patiënten overleefden? Het antwoord op zulke vragen vind je in het boek The Emperor of All Maladies: A Biography of Cancer  door Siddhartha Mukherjee. Nu, ik wil hier niet de verkeerde indruk scheppen dat het boek enkel een samenraapsel is van interessante weetjes over dit verschrikkelijke verschijnsel. Integendeel, het is een magistraal boek dat de hele geschiedenis van de verschillende verschijningsvormen van kanker en haar behandelingswijzen samenbrengt in een coherent geheel. Zo wijdt hij een hoofdstuk aan Percival Pott, een Londense arts die het vermoeden kreeg dat de etterende gezwellen op de balzakken van jonge schoorsteenvegers niet venerische aandoeningen waren, die ze opgelopen zoud

Ik lees een artikel waarin een psychologe adviezen geeft om stress en burn-out te voorkomen. Een aantal klassieke voor de hand liggende tips; en dan maakt ze melding  van de Marshmallow test. En eerlijk gezegd geeft dat bij mij een wrang gevoel. Ik leg uit waarom. Deze psychologische test uit 1972 is heel bekend. Een kind van vier jaar krijgt een marshmallow aangeboden, maar als het een kwartier kan wachten, dan krijgt het er twee. Er bleek een correlatie te bestaan tussen de keuze die het kind maakte en het succes op latere leeftijd. Kinderen die slechts aan de korte termijn dachten, waren in hun latere leven minder succesvol dan kinderen die de marshmallow konden weerstaan. Ik was sinds de geboorte van onze oudste dochter vol ongeduld aan het wachten tot ze vier jaar zou zijn, om haar aan deze test te onderwerpen. En eind 2015 was het eindelijk zover. Om alles precies goed te hebben, googelde ik de test nog even, en wat lees ik?  Een nieuw onderzoek uit 2012 heeft

Dit jaar zijn twee profwielrenners overleden tijdens de beoefening van hun sport. Vorig jaar werden twee profvoetballers het slachtoffer van een fatale hartstilstand. Eigenlijk vallen zulke moderne gladiatoren onder de Wet Welzijn, als werknemers met een arbeidscontract onder het gezag van een werkgever. Toch wordt deze wetgeving blijkbaar buitenspel gezet. Waarom laten we dit toe? Tijd om hier even stil bij te staan. Werknemers? Een werknemer is iemand die zich via een arbeidsovereenkomst verbindt om tegen loon en onder gezag van een werkgever, arbeid te verrichten. Niet alle topsporters zijn werknemers. Maar bijvoorbeeld voetballers en wielrenners die in club- of ploegverband werken, vallen wel degelijk onder deze definitie. Deze profsporters ontvangen een loon. Dit kan in de vorm van een vast maandloon zijn, een vergoeding voor geleverde prestaties, wedstrijdpremies, of een combinatie van deze vormen. Profsporters moeten ook verplicht deelnemen aan alle activiteit

Ik heb in mijn loopbaan al aan behoorlijk wat werkgroepen deelgenomen, en af en toe komt daar een oefening bij kijken; een groepsopdracht, die tot doel heeft om de cohesie van de groep te cementeren, en om inzicht te geven in de problematiek die aangepakt moet worden. Een spelletje dus. Ik moet op voorhand altijd kreunen - is dit nu echt nodig? - maar eenmaal dat de spelregels uitgelegd zijn, en de opdracht start, schiet ik met volle overgave uit de startblokken en begin ik enthousiast torentjes te bouwen of vakjes in te kleuren. Ik heb twee jonge dochters (vier jaar en anderhalf); so I'm a  trained professional. Je leert hierdoor eigenlijk behoorlijk wat over jezelf; en de opleiders ook (wat waarschijnlijk evenzeer de bedoeling is van zulke groepsopdrachten). Zo ben ik toch opvallend competitief; ik verlies niet graag. Even terzijde: mijn dochter van vier laat ik bij spelletjes wel winnen hoor. Meestal toch. Behalve wanneer ze er wat te triomferend over begint te do