Doorgaan naar hoofdcontent

Le fric, c'est chic

Vorig jaar heb ik een aantal blogartikels besteed aan het KB Tarificatie voor de externe diensten. Dat is op 23 mei 2014 verschenen, en gaat op 1 januari 2016 in voege.

Momenteel rommelt het behoorlijk, en wordt er achter de schermen nogal aan de formule gesleuteld. Over de details kan en mag ik nog niets zeggen, maar ik wil wel al meegeven dat de discussie niet over de inhoud gaat, maar over de kosten. Of zoals onze zuiderburen het noemen, le fric.

Dat is op zich ook wel te begrijpen. Met het nieuwe KB blijft de globale pot wel hetzelfde, maar is er een herverdeling van de forfaitaire minimumbijdragen. Voor de kleinere bedrijven wordt het hierdoor globaal gezien goedkoper, maar voor de grotere bedrijven doorgaans duurder. En die bedrijven waarvoor het duurder wordt, zijn niet tevreden.

Het gaat dan ook over behoorlijk grote bedragen. De 87 of 55 Euro die de grotere ondernemingen per werknemer aan preventie zullen moeten besteden, zouden een grote impact hebben op het concurrentievermogen. Onderstaande grafiek geeft het procentueel aandeel van de kost van de externe dienst ten opzichte van de gemiddelde loonkost weer.


Okee, op het eerste zicht lijkt dit misschien niet zoveel, maar wacht totdat ik de as op een andere schaal weergeef.


Dat geeft al een heel ander beeld, nietwaar!

Maar goed dus dat over preventie duchtig onderhandeld wordt...

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels