(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Toen ik jong was (nou, jong er ), kon ik uren doorbrengen met het doodschieten van Nazi's in Wolfenstein 3D ("Mein Leben!"), neerhakken van demonen uit de poorten van de hel in Doom, of platbombarderen van de monsterlijke Harkonnens in Dune 2. Maar dat was vroeger. Nu ben ik veel te gesofistic gefosisti  druk bezet om spelletjes te spelen. Maar toen ik hoorde dat Niantic Pokémon Go had uitgebracht, een augmented reality spel, was ik wel geïntrigeerd. Het concept augmented reality heeft me namelijk al geboeid van toen ik het in 1991 de eerste keer ervoer op Flanders Technology International te Gent. Een klein schermpje in een bril die je opzette, projecteerde een beeld op je netvlies. Eigenlijk exact hetzelfde principe als de Google Glass, maar dan met een resolutie van 100 pixels, monochroom rood, en met een dikke kabel verbonden met een logge 386 pc. Ok, eigenlijk was ik toen behoorlijk ontgoocheld, en in de kwarteeuw sedertdien ben ik nog steeds aan het wa...

Het lijkt wel alsof er elke week een nieuwe bes of noot or whatever ontdekt wordt in het hooggebergte van de Himalaya of de tropische regenwouden van Brazilië, die je overlaadt met antioxidanten, flavinoïden en multivitamines en hierdoor je levensverwachting met een halve eeuw verlengt, je de lichaamscurves van Scarlett Johansson bezorgt en/of je seksuele prestaties op hetzelfde niveau brengt als die van Don Juan Tenorio. Objectief onderzoek laat  echter geen spaander heel van zulke beweringen. De globetrottende bedrijfsadviseur Martin Lindstrom besteedt een volledig hoofdstuk aan het fenomeen in zijn boek " Brandwashed ". Slimme marketers misbruiken de hoopvolle verwachtingen van nietsvermoedende consumenten, en verleiden hen tot het kopen van veel te dure producten die hun beloftes gewoonweg niet kunnen waarmaken. Een wetenschappelijke studie heeft een mild positief effect gezien op de gezondheid van ratten wanneer ze gojibessen krijgen? Een nieuw superfood is gebore...

Je gaat sterven. Misschien vandaag nog, misschien pas binnen 100 jaar, maar vroeg of laat zal het zover zijn. Dit is een waarheid die niet altijd even gemakkelijk valt, zeker wanneer de verwachte einddatum eerder in de nabije toekomst ligt. Ook artsen hebben er moeilijkheden mee om dit te communiceren naar hun patiënt of diens aanverwanten. Hierover is eergisteren  een interessant artikel  verschenen in de New York Times. Ik kan hier inkomen. Toen ik als vers afgestudeerde arts voor mijn werk op de afdeling beroepsziekten een patiënt met een mesothelioom bevroeg over zijn beroepsgeschiedenis, was ik ook ontwijkend over zijn vragen over de overlevingskans (die was - toen althans - nul). Laat zijn behandelende arts het die arme man maar voorzichtig zeggen, dacht ik; wie ben ik om zijn (valse) hoop definitief de kop in te drukken. Maar misschien heeft zijn behandelende arts het ook niet durven zeggen, en heeft de zelfstandige dakwerker niet de kans gehad om alles op een waa...