Doorgaan naar hoofdcontent

Slechtnieuwsgesprekken

Je gaat sterven. Misschien vandaag nog, misschien pas binnen 100 jaar, maar vroeg of laat zal het zover zijn. Dit is een waarheid die niet altijd even gemakkelijk valt, zeker wanneer de verwachte einddatum eerder in de nabije toekomst ligt. Ook artsen hebben er moeilijkheden mee om dit te communiceren naar hun patiënt of diens aanverwanten. Hierover is eergisteren een interessant artikel verschenen in de New York Times.

Ik kan hier inkomen. Toen ik als vers afgestudeerde arts voor mijn werk op de afdeling beroepsziekten een patiënt met een mesothelioom bevroeg over zijn beroepsgeschiedenis, was ik ook ontwijkend over zijn vragen over de overlevingskans (die was - toen althans - nul). Laat zijn behandelende arts het die arme man maar voorzichtig zeggen, dacht ik; wie ben ik om zijn (valse) hoop definitief de kop in te drukken. Maar misschien heeft zijn behandelende arts het ook niet durven zeggen, en heeft de zelfstandige dakwerker niet de kans gehad om alles op een waardige manier af te sluiten.

Een recent overleden collega-arts was zich volledig bewust van zijn prognose, en heeft zijn resterende maanden op het gemak alles netjes opgeruimd en in orde gebracht; "Ik laat geen losse veter achter", zei hij me toen ik hem nog eens belde (wat ik veel te weinig heb gedaan). Ik krijg nog steeds een krop in mijn keel van die uitspraak. Maar doordat hij zich geen illusies maakte over zijn levensverwachtingen, kon hij vrede vinden met zijn einde. En heeft hij zijn vertrek ook voor zijn nabestaanden ietsjes lichter gemaakt om te moeten dragen.


Recent is een gynaecologe veroordeeld, die tegenover een van haar patiëntes verzweeg dat ze aan baarmoederhalskanker leed, en zo haar dood veroorzaakte. Haar juridische verdediging is, dat ze het niet aankon om het negatieve nieuws te vertellen.

Ik heb daar mijn bedenkingen bij.

Toen de diagnose van cervixkanker het eerst werd gesteld via een uitstrijkje in 2005 en dan nog eens in 2007, was er nog tijd zat om via een operatieve ingreep de zaak op te lossen; dat heeft de rechtbank al "met zekerheid" gesteld op basis van expertenadvies. Misschien was er zelfs nog tijd in 2009, toen de gynaecologe het opnieuw naliet om het negatieve nieuws te brengen.

Het lijkt me veel waarschijnlijker dat ze de eerste twee resultaten niet heeft gezien door een administratieve onachtzaamheid. Misschien kwam ze hier pas vier of vijf jaar later op uit. En heeft dan getracht om deze ernstige beroepsfout te verdoezelen.

En kijk, zelfs de medische beroepsmisser kan ik nog begrijpen. Vergissen is menselijk. Dat het tot twee  maal toe bij dezelfde patiënt gebeurt, kan er al moeilijk in, maar het zou nog steeds een statistisch (verschrikkelijk onwaarschijnlijke) dubbele fout kunnen zijn; vergeten het resultaat na te kijken vooraleer het in het dossier wordt geplaatst; een verkeerde klassering, whatever.

Wat het verbergen van medische missers betreft: dat is een ziekte van het systeem, waar ik het in een recent blogartikel nog over heb gehad. Erg, erger, ergst: de eerste actie zoekt de weg van de minste weerstand, leidt tot nieuwe consequenties die waaruit weer andere acties voortvloeien, en uiteindelijk komt men uit op het verzwijgen van mogelijk alsnog levensreddende informatie en schriftvervalsing. De gevolgen voor een individuele carrière en voor de eigenwaarde kunnen dermate ingrijpend zijn, dat men zich aan alle strohalmen vastklampt.

Dus alles nog tot daar aan toe.

Maar. Wanneer de waarheid dan toch aan het licht komt? Geef dan gewoon de opstapeling van medische missers toe, en leg uit op welke gruwelijke wijze dit alles is kunnen escaleren, opdat collega's artsen gelijkaardige fouten kunnen vermijden.

Maar kom alstublieft niet aan met een bullshit verhaal dat je het niet aankon om het nieuws te brengen, omdat je "met een vermijdingspathologie kampte".

Populaire posts van deze blog

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd risico, en begin