Toen ik jong was (nou, jonger), kon ik uren doorbrengen met het doodschieten van Nazi's in Wolfenstein 3D ("Mein Leben!"), neerhakken van demonen uit de poorten van de hel in Doom, of platbombarderen van de monsterlijke Harkonnens in Dune 2. Maar dat was vroeger. Nu ben ik veel te gesofistic gefosisti druk bezet om spelletjes te spelen.
Maar toen ik hoorde dat Niantic Pokémon Go had uitgebracht, een augmented reality spel, was ik wel geïntrigeerd.
Het concept augmented reality heeft me namelijk al geboeid van toen ik het in 1991 de eerste keer ervoer op Flanders Technology International te Gent. Een klein schermpje in een bril die je opzette, projecteerde een beeld op je netvlies. Eigenlijk exact hetzelfde principe als de Google Glass, maar dan met een resolutie van 100 pixels, monochroom rood, en met een dikke kabel verbonden met een logge 386 pc. Ok, eigenlijk was ik toen behoorlijk ontgoocheld, en in de kwarteeuw sedertdien ben ik nog steeds aan het wachten op een échte augmented reality, zoals Arnold Schwarzenegger al in 1984 als Terminator kon ervaren. Maar dan wel liefst in full color.
En even dacht ik dat het zover was met de Google Glass. Maar dat bleek dan dus een onnozel side schermpje te zijn, en het hele concept is geflopt met een ernstig imagoprobleem ("glassholes") op de koop toe. Mijn huidige hoop heb ik gezet op de Microsoft Hololens, wat een échte augmented reality ervaring belooft.
Maar ik dwaal af.
Het spel is pas officieel sinds vandaag beschikbaar in België, maar was al relatief eenvoudig toch te downloaden sinds de release een dikke week geleden. Dus toen er allerhande artikelen verschenen over hoe het de jeugd aanzet tot bewegen, heb ik het ook maar even uitgetest. Puur uit professionele overwegingen, uiteraard.
En ja, het is echt wel leuk. Vooral in grote steden zoals Brussel is het aangenaam om te spelen, want die locaties zitten tjokvol Pokéstops (bezienswaardigheden die je kunt aanklikken wanneer je in de buurt ervan bent, en waaruit je ondermeer gratis Pokéballen en eieren kunt verzamelen) en Gyms (waar je de monsters die je tijdens je wandelingen hebt verzameld, kunt laten trainen). Het is niet dat ik het spel urenlang heb zitten spelen (niet echt), maar op korte tijd heb ik wel al een hoop pocketmonsters kunnen vangen, en ben ik een aantal ervaringslevels gestegen (niet dat ik wil opscheppen hoor, hum hum).
Is dit het dan nu, het spel dat de jeugd in beweging gaat brengen, en de wereld gaat veranderen?
Niet echt. Dat "moeten bewegen" is een voorwaarde die relatief gemakkelijk te omzeilen valt. Zo kun je een potje "incense" of een "lure module" gebruiken om de pocket monsters naar jou te lokken. En zo zag ik gisteravond op de Grote Markt in Tienen een groepje jongeren aan een Pokéstop zitten (de Heldensquare), druk swipend op hun smartphones de gelokte monsters te vangen. Heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn verzameling snel even uit te breiden. Don't you judge me! Meerdere spelers kunnen dezelfde pokémons vangen, het is dus niet dat ik ze onder de neuzen van die jonge snaken weg aan het snaaien was. Wat ik maar wil zeggen: veel beweging zag ik niet. Behalve dus de swipende vingers.
En dat is wellicht nog goed ook, want het ronddwalen op de openbare weg blijkt een behoorlijk veiligheidsprobleem op te leveren. Je moet namelijk constant je smartphonescherm in de gaten houden in plaats van je omgeving, en er zijn al tal van verslagen verschenen over pokémon-vangers die, naarstig kijkend naar hun scherm, van het voetpad aflopen; in twee gevallen zelfs van een klif.
We zijn er dus nog nét niet; de software is er maar de hardware moet nog volgen. Nog even wachten, en dan komt kun je échte volledig geïntegreerde augmented reality toepassingen uitproberen op een Microsoft Hololens of op een nieuw type Google Glass, en dan ga je nog eens wat zien!