Doorgaan naar hoofdcontent

Bloedserieus

Ik ben strijdlustig, zelfverzekerd, extravert en gepassioneerd.

Wel, volgens de Japanners dan toch. Want volgens hen is de bloedgroep bepalend voor iemands karakter en temperament.
Zo wordt iemand met bloedgroep A omschreven als mild, punctueel, netjes, verantwoordelijk en betrouwbaar. Mensen met bloedgroep A zijn zeer gewild als boekhouders. Mensen met bloedgroep B staan bekend als dominant, arrogant en doelgericht. Ze zijn daarom zeer geschikt in functies op gebied van marketing en verkoop. Bloedgroep AB staat voor creatieve persoonlijkheden die goed kunnen samenwerken. En mensen met bloedgroep O... wel, die heb ik al beschreven. Ideale beroepen voor mensen zoals ik zijn blijkbaar bankier en topsporter.

Een tijd terug was er nog een (mini)hype in de USA over het bloedgroepdieet. Mensen met bloedgroep O bijvoorbeeld, moesten veel vlees en dergelijke eten, want zij hebben "primitief" bloed. Alstublieft zeg! Zulke beweringen klinken logisch, maar het zijn klinkklare nonsens.

Wat zijn bloedgroepen nu eigenlijk?

Er zijn vier hoofdbloedgroepen: A, B, AB en O. Dit onderscheid is gebaseerd op twee antigenen. Dit zijn bepaalde eiwitten op de celwand van rode bloedcellen. Heb je één van de twee antigenen, dan heb je bloedgroep A of B. Heb je ze allebei, AB. Heb je geen van beide, O. Heel simpel. In België heeft 46 % van de bevolking bloedgroep O, 42 % bloedgroep A, 9 % bloedgroep B en 3 % bloedgroep AB.

Naast A en B, is er nog een derde antigeen gevonden. Deze noemt men de rhesusfactor. Wie rode bloedcellen heeft waarop deze rhesusfactor zit, is rhesus-positief. De anderen zijn rhesus-negatief. 85 % van de Belgische bevolking heeft de rhesusfaktor (rh+) en 15 % is dus rhesusnegatief.

Het onderscheid op basis van antigenen is belangrijk omdat ons immuunsysteem op deze manier werkt. Witte bloedcellen komen in contact met allerlei andere cellen. Zolang het lichaamseigen cellen zijn, geen probleem. Ze herkenen de eiwitten op de celwanden als lichaamseigen. Maar zodra er een virus of bacterie het lichaam binnendringt, gaan (een welbepaalde subsoort van) witte bloedcellen merken dat hun eiwitten lichaamsvreemd zijn. Er worden antistoffen aangemaakt, een soort van moleculaire enterhaakjes, die binden aan deze antigenen.

Beeld je nu in dat je iemand met bloedgroep A+ bloed geeft. Zolang dit donorbloed dezelfde eiwitten op de celwand van de rode bloedcellen heeft, is er geen probleem. Maar heeft het bloed antigeen B, dan begint de miserie. Het lichaam herkent dit eiwit niet, en gaat massaal antistoffen aanmaken tegen dit antigeen, die zich allemaal gaan vasthechten aan de "boosdoeners". Hierdoor gaat het donorbloed samenklonteren, en sterft de patiënt.

Nu snap je ook waarom iemand met bloedgroep O- de universele donor wordt genoemd. Deze persoon heeft geen van de drie mogelijke antigenen, en zal dus nooit een immunologische reactie uitlokken. Iemand met bloedgroep AB+ is dan weer de universele ontvanger, want hij kan van iedereen bloed krijgen zonder dat het lichaam eiwitten als lichaamsvreemd gaat ervaren.

Ik heb het een beetje gesimplifieerd, maar dat is wel in grote lijnen het principe.

Dus het heeft allemaal niets te maken met je karakter of liefdesleven, met al dan niet primitief bloed. Het zijn eiwitten op de celwanden van rode bloedcellen, niets meer en niets minder.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...