Doorgaan naar hoofdcontent

Breekdansen

Wel, nu de verwachte grieppandemie voorlopig toch een panminie is gebleken, ben ik terug uit mijn schuilkelder gekropen. Ik heb de voorbije maand ook het internet vermeden, want daar krioelt het eveneens van de gevaarlijke virussen. Je weet maar nooit.

Maar genoeg daarover. Ik heb immers belangrijke informatie: sommige dansen zijn slecht voor je seksleven!
Er is bijvoorbeeld een dansrage in Jamaica, "daggering" geheten. En die heeft daar geleid tot een verdrievoudiging van het aantal gebroken penissen.
Daggeren is een dansvorm waarbij je ruwe seks simuleert op de beat van de muziek. Een mens moet zich ergens mee bezig houden...
Nu, dit is op zich het probleem niet (alhoewel het er ook al behoorlijk heftig aan toe kan gaan). Maar wanneer je dit daggeren gaat uitproberen in de slaapkamer, minus het simuleren, kunnen er ongelukken gebeuren. Wanneer je met je spul (dit is een medische term voor penis, nvda) in volle glorie je partner daggert maar in je enthousiasme het juiste plekje mist en het schaambeen raakt, kan je geslachtsdeel dermate buigen dat de tunica albuginea scheurt. Dit is een fibreus kapsel rond het erectiele weefsel van de penis. Gevolg: een stekende pijn, een inwendige bloeding en misschien ook een hoek van 90 graden. Je hebt dan twee keuzes: ofwel laat je het zo en kun je een mogelijk lucratieve carrière beginnen in het fetish pornomilieu, ofwel ga je als de vliegende weerlicht naar een uroloog om je waterleiding te laten repareren.
Nu ik erover nadenk, misschien is het juister om te zeggen dat sommige seks slecht is voor je dansleven...

Oh, en als je benieuwd bent hoe dit "daggeren" er uit ziet (puur uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid, natuurlijk), vind je dit wel terug op YouTube.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...