Doorgaan naar hoofdcontent

Muconzuurmetingen

Kijk, om nog eens te laten weten dat ik leef (naast op Linked In, Twitter en Goodreads - en de blog van mijn dochter uiteraard), bij deze nog eens een tekstje. Het is eigenlijk een extract uit een mailcommunicatie die ik binnen AristA deed, maar misschien dat het iemand nog eens van pas kan komen. Oh, en voor meer info over benzeen en muconzuur als monitoring, zie dit artikel.

Een tijdje terug had een collega de volgende vraag: "Ik kreeg een resultaat van muconzuur binnen van 0.7 mg/g creatinine. Ik weet dat 1 ppm overeenkomt met 1 à 2 mg/g creat muconzuur.
Maar: Dit resultaat is bekomen na een éénmalige piekblootstelling daags voordien. Mogelijks zat ik op het moment van het urinestaal dan al voorbij het moment van maximale concentratie?

Vandaar mijn vraag: heb jij gegevens over de evolutie in tijd van muconzuur na blootstelling?
Omdat ze aanraden het te meten op het einde van de werkdag en op het einde van de werkweek, veronderstel ik dat de hoogste concentratie bekomen wordt de dag van blootstelling zelf? En dan zou 0.7 de dag erna wel eens een hoge waarde kunnen zijn?"

Hierop antwoordde ik het volgende: Muconzuur heeft een halfwaardetijd van 5 uur. De effectieve blootstelling zal dus inderdaad een stuk hoger geweest zijn. Ik schat in dat op de dag van de blootstelling een waarde van 3-5 mg/g creatinine mogelijk geweest is.
Aan de andere kant: als het enkel een eenmalige piekblootstelling betreft, is er geen noemenswaardig negatief gezondheidseffect op (middel)lange termijn, en zijn geen verdere acties nodig – behalve als de piekblootstelling zich regelmatig kan herhalen.


Ik kreeg het volgende terug: "Nu blijkt dat de 0.7 mg/g creatinine bekomen is op een staal dat 30u na blootstelling is afgenomen, dat is 6 keer de halfwaardetijd!
Is dit nog een realistische waarde? Moeten we ons dan toch niet veel verder gaan toespitsen op de piekblootstellingen?"

Waarop ik nog eens de moeite nam om te checken wat ik meestal uit de losse pols beweer, en ik gaf het volgende antwoord:

30u ja, maar er is ook een duurtijd na de blootstelling aan BTEX (nvda: dit is een acroniem voor benzeen, tolueen, ethylbenzeen en xyleen) vooraleer het metaboliet muconzuur gevormd is in het lichaam en uitgescheiden wordt via de urine. Zie bvb. de blauwe lijn in de onderstaande grafiek.



Dit superponeert zich op de curve van halfwaardetijd, zoals we zien bij een radioactief isotoop bvb.


Je gaat dus een complexere curve krijgen, met eerst een stijging en daarna een daling die minder scherp is dan een curve met een radioactieve halfwaardetijd van 5u bvb.

Onderstaande curve is van een compleet ander product, maar het geeft een idee van de curve. De stippellijn benadert nog het meeste de verwachte curve voor muconzuur (maar het gaat nog meer afgevlakt zijn, gezien de tragere vorming in het lichaam).


  
De originele waarde muconzuur gaat dus niet 0,7x26  ofte 45 mg/g creatinine zijn, maar eerder iets in de grootteorde van 3-5 mg/g creatinine. Een nauwkeuriger bepaling is mogelijk, maar die formules gaan mijn petje te boven :-).

In ieder geval, als dit regelmatig kan voorvallen, zijn bijkomende preventieve acties wel nodig.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels