Doorgaan naar hoofdcontent

Kankertatoeages

Britse vorsers hebben ontdekt dat nanopartikels (heel kleine deeltjes) van tatoeage-inkt in de bloedstroom terecht kunnen komen en zich kunnen opstapelen in de lever en de nieren.


Eerdere studies hebben al aangetoond dat 13 van de 21 meest gebruikte inktsoorten in Europa kankerverwekkende stoffen bevatten. Kobalt bijvoorbeeld geeft groene en blauwe tinten, kwik zorgt voor een rode kleur, en benzopyreen zit in verschillende zwarte inkten. 

Nu, al bij al zal het risico wel nog best meevallen. Een studie in de Lancet uit 2012 heeft nog besloten dat een oorzakelijk verband met huidkanker niet bewezen is, en sluit zich hierbij aan met de bevindingen uit eerdere onderzoeken. Het potentieel risico van minieme hoeveelheden van inktpartikels die in de loop van de jaren hun weg vinden naar andere organen, lijkt me nog kleiner te zijn. Het risico op hepatitis B of C door besmette tatoeagenaalden is veel belangrijker dan het misschien eventueel mogelijk lichtjes verhoogde risico op lever- of nierkanker door verloren geraakte nanopartikels.

Ik vraag me wel af of laserbehandeling van tatoeages dan geen gezondheidsrisico inhouden; de verhitting van de inktdeeltjes zorgt ervoor dat ze opbreken in heel kleine deeltjes en en masse in het lichaam verspreiden; precies het gezondheidsrisico waar deze recente studie voor waarschuwt.

Enfin, alles wel beschouwd dus toch maar beter dat ik bovenstaande tatoeage uiteindelijk niet heb laten zetten...

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...