Het volgende onderwerp is misschien een beetje off-topic, maar ik vind het een zodanig nuttig concept dat ik het met iedereen wil delen.
Ik baseer mijn leven en opvattingen zoveel mogelijk op objectieve feiten en metingen, en zo weinig mogelijk op subjectieve veronderstellingen en meningen. Just the facts, ma’am. Vandaar ook dat ik zulk een fan ben van evidence based medicine. “Werken aan je geluksgevoel” leek me altijd een behoorlijk zweverig begrip. Maar toen ik las dat je geluksgevoel wetenschappelijk bewezen voor 40% beïnvloedbaar is (de helft is genetisch bepaald, en 10% bepaald door omgevingsfactoren waar je geen vat op hebt) was mijn interesse gewekt, en ging ik op zoek naar meer informatie.
De helft van je geluksgevoel ligt dus al vast in je genen. Daar kun je niets aan wijzigen. Deal with it; dat is het enige advies dat ik hierover kan geven.
Je omgevingsfactoren, dat zijn zaken die je overkomen. Maar die hebben met 10% eigenlijk weinig impact op je geluksgevoel. Bovendien speelt een factor mee die hedonistische adaptatie heet. Dat betekent dat je gaat wennen aan de nieuwe situatie.
Wanneer je bijvoorbeeld de lotto wint, dan ga je je voor een tijdje behoorlijk happy voelen, maar na een jaar ben je aan het vloeken over de stotterende motor in je luxejacht en de zure smaak van je Belugakaviaar bij het ontbijt. En je gemiddeld geluksniveau is terug genormaliseerd naar je beginwaarde. Omgekeerd blijkt (gelukkig) ook het geval; uit onderzoek blijkt dat mensen die na een ongeluk paraplegisch worden (dit is een volledige verlamming van de benen, inclusief het bijbehorende gedeelte van de romp), na een behoorlijk grote dip van een aantal maanden, een jaar later toch weer op hun oorspronkelijke geluksniveau zitten.
Wanneer je bijvoorbeeld de lotto wint, dan ga je je voor een tijdje behoorlijk happy voelen, maar na een jaar ben je aan het vloeken over de stotterende motor in je luxejacht en de zure smaak van je Belugakaviaar bij het ontbijt. En je gemiddeld geluksniveau is terug genormaliseerd naar je beginwaarde. Omgekeerd blijkt (gelukkig) ook het geval; uit onderzoek blijkt dat mensen die na een ongeluk paraplegisch worden (dit is een volledige verlamming van de benen, inclusief het bijbehorende gedeelte van de romp), na een behoorlijk grote dip van een aantal maanden, een jaar later toch weer op hun oorspronkelijke geluksniveau zitten.
Dus moet je het doen met de 40% waar je vat op hebt. En dat is je eigen perceptie van je geluk. Een werkmiddel om deze perceptie te verbeteren, is de dankbaarheidsoefening. Er zijn verschillende varianten hiervan, maar degene die ik nu sinds een aantal weken toepas, houdt in dat je elke avond in een overzichtslijst drie dingen van die dag noteert waarvoor je dankbaar bent. Elke dag moeten het andere onderwerpen zijn, je kunt dus niet elke avond zeggen dat je dankbaar bent voor je kinderen. Wel kun je elke dag een specifieke gebeurtenis met je kinderen voor de geest halen waar je dankbaar voor bent: een dikke knuffel van je oudste dochter, of een fijne daguitstap, of het feit dat je jongste dochter motorisch heel ver vooruit blijkt te zijn op haar leeftijdsgroep (I’m just sayin’).
Deze oefening stimuleert je om elke avond terug te blikken op de gebeurtenissen van die dag, maar met een speciale aandacht voor de positieve aspecten ervan. Dat je een uur in de file hebt gezeten, dat helpt je geen zier verder in het aanvullen van je lijstje. Dus het heeft geen zin om daar verder over te malen. Maar wel dat je door die file een groot stuk van je audioboek hebt kunnen beluisteren. De stress die je voelde voor de aanvang van je presentatie is ook niet nuttig voor je oefening; de positieve reacties achteraf wel.
En na verloop van tijd ga je steeds meer beseffen hoeveel zaken (zowel groot als klein) je wel hebt om dankbaar voor te zijn. Ik ben dankbaar voor het gras dat mijn schoonvader voor ons heeft gemaaid. Voor de noten (van bij mijn zus) die mijn vader voor me heeft geraapt. Voor het feit dat ik überhaupt nog twee ouders in goede gezondheid heb. Voor mijn twee knappe dochtertjes, en al de leuke belevenissen die ik met hen heb. Voor mijn liefhebbende echtgenote, en al datgene wat ze voor me doet. Voor onze mooie tuin, die nog steeds in bloei staat. Voor het pluche konijn van mijn oudste dochter, dat ik toch nog in de winkel waar ze die had achtergelaten, heb teruggevonden. Voor de verleiding van een friet, waar ik drie dagen geleden aan kon weerstaan. En voor de lekkere friet, waarvan ik twee dagen geleden heb genoten. Voor het feit dat ik niet in Syrië leef. En voor de inspiratie tot het blogartikel dat ik bij deze heb geschreven.
Ja, ik ben een fortuinlijk man. En daar ben ik heel dankbaar voor. Gebruik deze oefening, en binnen een aantal weken ben jij ook dankbaar voor jouw geluk.