Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe zit het nu met de maximumfactuur van de externe diensten?

Ongeacht het risico om een reputatie te krijgen als "enfant terrible", wordt het toch hoog tijd om het na de preventie-eenheden met vervaldatum eens te hebben over een ander beladen gegeven: de maximumfactuur.

Ok, eerst even kaderen.

Op 1 januari 2016 is een nieuwe tariefregeling in voege gegaan voor de externe diensten. In plaats van een facturatie op basis van de onderworpenheid van de werknemers aan het gezondheidstoezicht, zijn een aantal tariefgroepen bepaald. Afhankelijk van de NACE-code van de onderneming, betaalt die per werknemer één vast bedrag, onafhankelijk van diens functie of risico.

Eerst waren er vier tarieven (twee tariefgroepen op basis van de NACE-code, en voor de micro-ondernemingen telkens verminderde bedragen) maar na een akkoord van de “Groep van tien” in 2015 werden dat er tien. Ja, ze hebben er duidelijk hun stempel op gedrukt.

Voor wie geen zin heeft om het te gaan googelen: de “Groep van tien” bestaat uit elf leden (yeah, I know) met de belangrijkste onderhandelaars van de federale sociale partners. De sociale partners zijn de werkgeversverenigingen en de vakbondsorganisaties.

Nu, de nieuwe tariefgroepen is niet alles wat de Groep van tien toen is overeengekomen.

De werkgevers- en werknemersorganisaties hadden ook een onderling akkoord bereikt over een “maximumfactuur” voor externe diensten. Dit hield in dat het factuur van de externe dienst voor een werkgever in 2016 niet hoger zou mogen uitkomen dan in 2014, voor gelijkaardige prestaties.


Best wel logisch, in principe dan toch. Want voor een aantal klanten is de factuur écht wel heel veel gestegen. Nu,  in sommige gevallen waren die facturen vroeger in feite véél te laag, en werd dit door de externe diensten gecompenseerd met andere klanten waar een ruimere marge was. Een marge die in het nieuwe systeem zou wegvallen.

Maar whatever, het gegeven van een maximumfactuur staat nergens beschreven in het (ondertussen niet meer zo) nieuwe KB Externe Diensten. Daar staan enkel de wettelijke minimumtarieven die gelden per werknemer per tariefgroep, en de hieraan gekoppelde preventie-eenheden.

Dus werden op 14 december 2015 (voor de eerste keer!) vertegenwoordigers van de externe diensten uitgenodigd voor een overleg met de sociale partners en het FOD WASO. Hier werd overeengekomen dat de externe diensten in 2016 de wettelijke minimumtarieven moesten aanrekenen. En wanneer de bedrijven begin 2017 hun eindafrekening voor het jaar zouden krijgen, en zouden merken dat dit toch een stuk hoger zou liggen dan in 2014, voor nochtans gelijkaardige prestaties? Wel, daarvoor zouden de sociale partners in onderling akkoord met de externe diensten in 2016 een procedure uitwerken.

Ondertussen zijn we begin 2017, en een aantal bedrijven hebben gemerkt dat hun eindafrekening voor 2016 dus wel degelijk hoger ligt dan in 2014, voor gelijkaardige prestaties. (Tussen twee haakjes, een aantal bedrijven hebben ook gemerkt dat hun eindafrekening lager ligt, maar zij hebben daar niet echt een probleem mee… merkwaardig.) In ieder geval, welke procedure kunnen de ondernemingen met de hogere eindafrekening toepassen? Tja… daar wordt nog over nagedacht; een akkoord is nog niet bereikt.

Ik ben alleszins benieuwd welk akkoord zal worden bereikt, en wanneer. En zodra ik het weet, zal ik er eens over bloggen.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...