Doorgaan naar hoofdcontent

Viraal versus duurzaam beleid

Regelmatig passeren er op mijn Linkedinfeed video's die om de een of andere reden viraal gegaan zijn, en die door een van mijn contactpersonen ook geliket worden. Zo passeerde er recent onderstaande video over Ephraim Sibeko, een baggageafhandelaar bij Lanseria International Airport in Zuid-Afrika.


In de video zie je Ephraim zeer consciëntieus elke koffer omdraaien, zodat het handvat aan de buitenkant ligt, en de voorkant bovenaan. 

Er zijn duizenden likes en laaiend enthousiaste commentaren bij het bericht, die de werknemer en de onderneming loven om de klantgerichtheid. Want bovenstaande leidt onmiskenbaar tot een optimale user experience: elke klant wordt kostbare seconden bespaard, omdat de vermoeide reiziger in één vloeiende beweging zijn of haar koffer kan vastgrijpen en kan voortrollen naar de dichtstbijzijnde transportband.

Ook al vind ik het als concept op zich heel lovenswaardig, ik vind het een bijzonder slecht beleid. Vanuit ergonomisch oogpunt is de voorovergebukte houding zeer rugbelastend. Doe dit enkele uren per dag, en op korte termijn zal de werknemer waarschijnlijk uitvallen. Op lange termijn zal hij  sowieso chronische rug- en schouderklachten krijgen door vroegtijdige slijtage. Op naar de volgende Ephraim dan maar?

Het is de verantwoordelijkheid van de werkgever om te zoeken naar een andere manier waarop de user experience van de klanten behouden kan worden, zonder daarbij het welzijn van de werknemer uit het oog te verliezen. Zulke beleidsmaatregelen gaan misschien minder snel viraal, maar ze zijn daarentegen wel duurzaam.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels