Zoals aangegeven in een vorig blogartikel ga ik hier een aantal recente casussen bespreken van officiële re-integratietrajecten; dus welteverstaan casussen die naar mij geëscaleerd zijn omdat men er niet uit geraakt. 99% van de re-integraties verlopen zonder problemen; en hiermee bedoel ik niet enkel de officiële trajecten, maar ook het tienvoud hiervan, van officieuze trajecten in de vorm van "gewone" werkhervattingsonderzoeken met tijdelijk of definitief aangepast of ander werk. Een secretaresse in een kleine onderneming (in feite is ze de enige werkneemster, van een advocaat) is sinds ruim een jaar in ziekteverlof, met de diagnose "burn-out". Ze volgt regelmatig sessies bij een psychotherapeut. Ze vraagt nu een re-integratietraject aan. Dit is niet omdat ze zich hiertoe gedwongen voelt vanuit de mutualiteit of door de werkgever, maar uit eigen initiatief, om haar professioneel leven opnieuw op te pikken. Dit echter niet bij de huidige werkgever, ze heef...