Doorgaan naar hoofdcontent

Hittegolf: welke rusttijden?

Een tekst die ik in 2009 heb opgesteld over werken bij warm weer wordt elk jaar rond deze periode gerecycleerd, zoals ook in de Actuascan van juni jongstleden. Voor alle wettelijke bepalingen, tips en tricks verwijs ik naar die tekst (het zijn 6 pagina’s).

Maar hier ga ik voor de huidige hittegolf heel kort (het is te warm voor een lange tekst) aangeven welke rusttijden je als werkgever concreet moet invoeren voor werk in de buitenlucht.
Wat je alleszins moet weten, is dat de wetgever niet de luchttemperatuur als richtlijn neemt, maar de gevoelswarmte. Hiervoor gebruiken ze de WBGT-index (wbgt = wet bulb globe temperature). Hierbij worden naast de temperatuur ook de straling, luchtsnelheid en vochtigheidsgraad gemeten. Hierdoor kan het zijn dat een temperatuur van 35°C zich weerspiegelt in een WBGT van 25. Er is hiervoor een conversietabel (die je in mijn uitgebreide tekst kunt terugvinden).
Als ik de huidige weersomstandigheden, en de verwachtingen voor de volgende dagen in beschouwing neem, dan gelden naast de temperatuur de volgende parameters voor werk buiten:
  • Straling: vol zonlicht
  • Luchtsnelheid: licht briesje
  • Vochtigheidsgraad: ca. 50%
Met deze parameters blijkt dat de temperatuur quasi volledig overeenkomt met de gevoelstemperatuur. Een temperatuur van 32°C komt dus overeen met een WBGT van 32.
Het KB Thermische omgevingsfactoren geeft aan dat je bij een hittegolf als werkgever twee dagen de tijd hebt om kunstmatige ventilatie te installeren. Is dit niet mogelijk en/of blijft de overmatige warmte na die periode voortduren, dan moet je overstappen op verplichte rusttijden. Afhankelijk van de zwaarte van het werk moet je vanaf een bepaalde WBGT elk uur een kwartier of een half uur pauze voorzien. Vanaf een WBGT van 30 moet je sowieso elk uur 30 minuten pauze voorzien, ongeacht de zwaarte van het werk.
Of concreet: Werk buiten? Dan om het half uur een half uur pauze!

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels