Doorgaan naar hoofdcontent

De ultieme vakantieplek

Een workation. Ken je dat? Hierbij voeren telewerkers hun activiteiten uit van op een exotische vakantiebestemming. Tegenwoordig kan men uiteraard van overal telewerken, mits een goede internetverbinding. Maar er zijn wel een aantal formaliteiten waar je als werkgever aan moet voldoen; dat heb ik dan ook een tijdje terug in een artikel voor Kluwer uitgelegd.

Dat doet wel dromen natuurlijk, want sinds maart vorig jaar ben ik zulk een telewerker, met slechts heel af en toe een fysieke aanwezigheid op de werkvloer.

Dit zal na de zomermaanden wel weer veranderen (behalve als de delta- of een andere variant roet in het eten gooit), maar de volgende weken althans maakt het voor mijn collega's niet uit van waar ik mijn activiteiten uitvoer. En gezien mijn eega vanuit het onderwijs de zomermaanden ook thuis is… waarom doen wij dan niet een workation? Dan voer ik tijdens de werkdag zoals gewoonlijk mijn werk uit, maar kan mijn  gezin genieten van het mooie weer, leuke activiteiten en doen we tijdens de avonden samen lange wandelingen in een feeërieke omgeving.


Dus zijn we wat gaan googelen. Een hotel met een zwembad, een mooie omgeving en - uiteraard - een goede wifi-verbinding. 

Toch behoorlijk prijzig, die vliegvakanties.

En dat voor het voorrecht om de ganse dag in een kleine hotelkamer achter mijn klein laptopscherm te werken, waarschijnlijk aan een geïmproviseerd bureau, zittend op een poef. Mijn gezin zou ook niet eventjes naar de hotelkamer kunnen komen om wat uit te rusten of zo, want papa is er aan het werk. Vliegreizen zijn ook niet echt ecovriendelijk. En tot slot moeten we dan ook opvang voorzien voor onze labrador.

Opnieuw naar google. Een villa in Italië in een mooie omgeving; uiteindelijk willen we gewoonweg dat vakantiegevoel en bovendien is wat privacy toch aangenaam. De prijzen vallen nog mee, enfin toch al een stuk betaalbaarder. Meerdere kamers, dus ik kan op een aparte kamer werken. En last but not least, onze hond kan mee!

Maar de rit met de wagen gaat toch zwaar zijn. De vier uur die we deden op de rit naar Disneyland was al een uitdaging, reiszieke kinderen en zo, wat gaat dat geven als we tien uur rijden naar het Comomeer? En het is dan ook een heel gedoe met covidsafe apps en verzekeringen en wie weet wat nog meer.

Hey Google, zoek een vakantiehuis in Wallonië met mogelijkheid voor huisdier. Want waarom naar het buitenland gaan, in België zijn er toch ook mooie bestemmingen? 

En die zijn er inderdaad! Wel, tot voor kort dan toch; met het recente noodweer is alles er compleet overhoop gehaald. Niet het moment om daar de toerist uit te gaan hangen. Als er zulke dingen gebeuren met je medemens, ga je ook weer beseffen wat een geluk je eigenlijk hebt.

In ieder geval, na lang zoeken hebben we dus uiteindelijk de ultieme vakantieplek gevonden voor mijn workation. Een mooi huis met gratis wifi en alle faciliteiten, onze hond mag er verblijven, winkels in de buurt, een tuin met alle privacy, en rustige wandelpaden in de onmiddellijke omgeving.

Dus van daar uit zal ik de komende weken gedurende de werkdag mijn dagtaken uitvoeren, en de avonden met mijn gezin doorbrengen op een sfeerwandeling, of in die prachtige tuin…

… gewoonweg, bij ons thuis.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...