Doorgaan naar hoofdcontent

Recht op (de)connectie

Ik heb twee weken vakantie. Zoals ik heb aanbevolen in een artikel voor Kluwer, heb ik dat ruim op voorhand aangekondigd, en de eerste week heb ik ook volledig gedeconnecteerd. Enkele dagen was ik met mijn gezin in het buitenland, en de overige dagen hebben we thuis off-line activiteiten gedaan.


Maandag ben ik echter mijn mails gaan doorlopen, en heb ik de meest urgente vragen beantwoord. Ik ben ook opnieuw wat artikelen gaan schrijven en doorsturen.

Terstond heb ik een aantal mailtjes ontvangen à la "hey, niet werken tijdens je vakantie hé!" 

Het doet me oprecht deugd dat ik zulk een zorgzame collega's en gesprekspartners heb. Het is dan ook een belangrijk gegeven, dat recht op deconnectie. 

Nu, dat is het dan ook: een recht, niet een plicht. Het is mijn keuze om toch al een beetje te "reconnecteren" tijdens mijn vakantie, en dat werkt wel voor mij. Voor iedereen zal dat anders zijn, en ik besef maar al te goed dat het een slippery slope kan zijn - voor je het weet, heeft iedereen door dat je toch nog je mails bekijkt, en er dus van uitgaat dat je voor alle vragen bereikbaar bent. Maar dat is dus niet het geval; ik kies ervoor welke vragen ik al wil behandelen, en welke ik laat wachten tot mijn "officiële" terugkeer - of welke ik zelfs gewoon verticaal klasseer - ik heb namelijk voldoende duidelijk in mijn afwezigheidsagent aangegeven wie ze kunnen contacteren bij dringende vragen (nog zo'n aanbeveling die ik in datzelfde artikel voor Kluwer heb gedaan).

Begrijp me niet verkeerd. Het recht op deconnectie vind ik een zeer belangrijk gegeven, en het is heel positief dat dit nu voor de ganse EU in de kopmende jaren een strategisch beleidsaspect wordt. Want voor tal van werknemers vervaagt ongewild de grens privé-werk, en zo riskeert men op den duur geen gegarandeerd moment van complete rust en vrijheid te hebben. Dus is het van kapitaal belang dat er aandacht hiervoor is, en ook een wettelijke basis om dit recht te garanderen. 

Maar centraal in dit alles staat het (gevoel van) controle.

Bepaal je zelf wat, wanneer en hoeveel je doet? Dan kan dat dus ook inhouden dat je tijdens je vakantie af en toe een paar uurtjes mails doorloopt of vakliteratuur doorneemt. En daar is niets mis mee.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...