(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Pff, in het begin was het gemakkelijker om stof te vinden voor mijn blog. Ik had wel genoeg tekstjes klaar liggen voor gebruik. Maar mijn bruikbare tekstvoorraad is op.  Dat is wel wat balen. Temeer omdat uit mijn bezoekersstatistieken blijkt dat er dagelijks gemiddeld een twintig à vijfentwintig bezoekers op mijn blog belanden (waarvoor dank!). Als ik niet met nieuwe informatie blijf komen, is het nog maar de vraag hoelang dat verkeer gaat aanhouden. Nu, er komen wel ook veel nieuwe bezoekers via Google. Vooral de labotesten zijn populair - de levertesten in het bijzonder. Er zijn ook velen die zich afvragen wat "ethylabusus" betekent (dat is dus alcoholmisbruik), en mijn artikelen over de diëten worden ook regelmatig bezocht. Een aantal blogartikelen heb ik op verzoek gemaakt en uitgebreid (via mijn gmail-account) - het staat iedereen altijd vrij om informatie te vragen. Het is eenvoudiger om op verzoek op een onderwerp in te gaan dan ad random naar interessante weetjes...

Een tijd geleden heb ik het gehad over drugtesten bij werknemers . Daar heb ik even de CDT-test aangehaald. Hier ga ik wat over uitweiden. Enige tijd geleden heb ik namelijk voor het werk informatie vergaard over deze relatief ongekende test. --- Onderzoek bij alcoholgebruik De arbeidsgeneesheer kan op basis van de anamnese en het lichamelijk onderzoek een vermoeden hebben van overmatig alcoholgebruik bij de onderzochte werknemer.  Om dit te bevestigen kan de arts een laboratoriumonderzoek aanvragen. Aanvullend op testen die verband houden met de leverfunctie (GGT en GPT) en de gemiddelde grootte van de rode bloedcel (MCV) wordt sinds enkele jaren vooral de meting van CDT aangevraagd. Het bepalen van de alcohol concentratie in bloed heeft alleen zin binnen enkele uren na inname, bijvoorbeeld bij een verminderd bewustzijn. Geen enkele methode is sluitend. Een afwijkend resultaat is niet uitsluitend op alcoholgebruik terug te voeren. Carbohydraat deficiënt transferrine Het ijze...

Wat blijkt nu? Het zijn niet alleen de in-your-face klojo's die een (welverdiend) verhoogd risico op een hartaandoening lopen.  Ook de verlegen, sociaal onbeholpen stumpertjes komen te snel aan hun eind. Een studie over 30 jaar bij 2100 mannen heeft dit onlangs uitgewezen. Mannen met een type D persoonlijkheid hebben een hoger risico om dood te gaan aan een hartaanval, een beroerte of een andere cardiovasculaire aandoening vergeleken met anderen van dezelfde leeftijd en sociale klasse. Het risico ligt maar liefst 40 percent hoger. Dat is balen. Maar men valt niet compleet uit de lucht bij het horen van deze nieuwe gegevens. Het is namelijk al langer geweten dat bij timide volwassenen - en kinderen! - een hoger gehalte hebben aan stresshormonen, een hogere bloeddruk en een hogere hartslag. Het was dan ook te verwachten dat dit op lange termijn minder leuke gevolgen zou hebben. Maar nu is dus daadwerkelijk bewezen dat verlegenheid slecht is voor de gezondheid. Nu ik toch bezi...

Rare jongens, die Amerikanen. Voor alles wordt er een aandoening uitgevonden. Neem nu bijvoorbeeld eens Intermittent Explosive Disorder, of IED.  Tot voor kort had ik er nog niet eens van gehoord, maar blijkbaar is deze "aandoening" al in de jaren '80 beschreven. Het houdt in dat mensen die lijden aan IED naar aanleiding van kleine ongemakken gaan "ontploffen". Mensen met een korte lont dus. Ja, dat is dus een ziekte. Vroeger werd gedacht dat 0,5 percent van de bevolking hieronder gebukt gaat, maar nu hebben onderzoekers van het toch prestigieuze Harvard Instituut besloten dat bijna één op de tien (!) mannen en één op de twintig vrouwen met IED te kampen hebben. Op lange termijn zouden ze vatbaarder zijn voor een hartaanval of een beroerte (die pulserende vene op het voorhoofd bij de buurman wanneer die over de rooie gaat, is dus inderdaad geen goed teken). IED-ers zouden bij het bekijken van neutrale gelaatsuitdrukkingen sneller de indruk hebben dat deze in ...

"Good night. Sleep tight. Don't let the bedbugs bite." Een slaapritueel dat ik nooit echt snapte. Het leek me zo'n nonsensrijmpje te zijn in de aard van "Waarom? - Daarom! - Daarom is geen reden. - En als je van de trap valt, ben je snel beneden." Maar nu blijken er écht "bedbugs" te bestaan: bedwantsen. Ik moet toegeven dat ik er nog niet van gehoord had. Een gat in mijn cultuur? Wellicht.  Of een gat in mijn geheugen - zoiets zal ik toch in mijn opleiding geneeskunde geleerd moeten hebben. Veel daarvan is een waas geworden; ik heb alle saaie leerstof verdrongen, en dat is heel wat! De bedwants is blijkbaar een insect dat zich schuilhoudt in bedden. Ze zuigen bloed en injecteren speeksel. Smakelijk. De bedwants brengt waarschijnlijk geen infectieziekten over, al is onder meer het hepatitis-B virus uit bedwantsen geïsoleerd. De kleine bloedzuigers leken zogoed als uitgeroeid. Maar de laatste jaren zijn ze steeds talrijker. Vooral voor hotels...

De E-nummers. Ik herinner ze me nog uit mijn jeugd. Een lijst van getallen die voedingsadditieven beschrijven. In de jaren '80 vond ik in de bibliotheek een encyclopedie. Hierin stond een tabel met al die E-getallen, en de verdachte stoffen waren omcirkeld. De kankerverwekkende stoffen hadden een kadertje. Ik had me eens geamuseerd met het overtypen van die tabel (met een state-of-the-art elektrische typmachine). Deze lijst verkocht ik aan mijn medestudenten voor 10 frank (een 25 Eurocent). Daar kon je in die tijd toch al enkele snoepjes mee kopen. (In die tijd! Ik kan niet geloven dat ik al kan meepraten over gebeurtenissen van een kwart eeuw geleden; maar dat terzijde). Eén getal herinner ik me nog als was het gisteren: E330. Dat was een "verdachte" stof. Om die reden stopte ik met het drinken van Cola Cola en Sprite, want - o horror - deze dranken bevatten E330. Kijk maar op de labels, als je me niet gelooft. Het was pas jaren later dat ik te weten kwam dat E330 ...