Doorgaan naar hoofdcontent

Betonnen pap en veenbessensap

Een lange tijd geleden, toen ik nog in het lager onderwijs zat, kregen we van onze leraar “meester Crabbé” een boek met verzen en gedichten. Elke week moesten we hieruit een tekst memoriseren, en dan voor de klas voordragen. Dat is nooit echt mijn ding geweest, maar om de een of andere reden is er een gedicht dat haast een kwarteeuw later nog steeds in mijn geheugen gegrift staat.

Er was eens een professor
Die at betonnen pap.
Dat deed hij niet uit honger,
Maar voor de wetenschap.
Zijn vrouw stond luid te huilen
En riep bij iedre hap:
“Ach, Hendrik, neem tenminste
Een beetje bessensap”.

Ja, het is een veeg teken van ouderdom, wanneer iemand teksten uit zijn jeugd begint te declameren. Maar ik moest onwillekeurig aan dit gedicht van Daan Zonderland denken, toen ik wat info over veenbessensap ging opzoeken. En vandaar, naarstige lezer, dat u verblijd wordt met deze korte bloemlezing uit mijn roemrijk verleden. Ahum.


Maar nu terzake. Regelmatig veenbessensap drinken, vermindert de kans op herhaalde urineweginfecties.


In 2001 bvb. werd in Finland een uitgebreid onderzoek uitgevoerd. Het liep gedurende 1 jaar. Een groep van 150 vrouwen met urineweginfecties werkte hieraan mee. Een eerste groep kreeg dagelijks 50 ml veenbesconcentraat, een tweede groep dagelijks 100 ml lactobaccillus-drankje en een derde groep kreeg niets. Na 6 maanden was de kans op herinfectie meer dan gehalveerd in de veenbessengroep, de lactobacillusdrankjes daarentegen hadden geen effect.

Maar één onderzoek zegt op zich nog niet zo veel. Als de test niet volgens correcte, wetenschappelijke principes wordt uitgevoerd, kun je tot totaal verkeerde conclusies komen. Maar gelukkig zijn er de Cochrane reviews.

De term “Cochrane review” is in de geneeskunde een wereldvermaard begrip. Het is een publicatie door de Cochrane collaboration. Dit instituut tracht belangrijke vragen in de geneeskunde te beantwoorden via evidence-based medicine. Daartoe maken de leden van het instituut gebruik van een meta-analyse van gecontroleerde klinische onderzoeken. Wat houdt dit in? Ze gaan zoveel mogelijk onderzoeken over een bepaald onderwerp verzamelen. Ze kijken of ze goed zijn uitgevoerd; sommige onderzoeksmethoden slaan namelijk nergens op, de waarde van die resultaten is nul. Van alle artikels die overblijven, gaan ze kijken wat de uiteindelijke conclusie van al die onderzoeken is. Zo heeft onlangs een meta-analyse van alle onderzoeken over homeopathie, waar alle “junk”-artikelen uit geweerd waren, nog maar eens bewezen dat het uitsluitend een placebo-effect betreft. Maar dat terzijde.

Een maand geleden is een Cochrane review verschenen over het effect van veenbessensap op urineweginfecties. De onderzoekers hebben besloten dat er enige evidentie is van een positief effect bij vrouwen met terugkerende urineweginfecties. Het effect bij andere groepen is minder duidelijk. Het was ook niet duidelijk wat de optimale dosis is, of de beste manier van toediening (sap, tabletten of capsules).

Dus om te besluiten: Ik kan aanbevelen om regelmatig veenbessensap te drinken indien je gevoelig bent aan urineweginfecties. Het is gemakkelijk te verkrijgen en is een goed alternatief voor antibiotica en andere medicatie. Over de curatieve effectiviteit ervan bij het eten van betonnen pap, kan ik me evenwel niet uitspreken.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...