Doorgaan naar hoofdcontent

Antidepressiva en ballonartiesten

Heb je dat soms ook, dat een bepaald liedje een herinnering triggert? Zo transporteert “All I need” van Air me altijd terug naar mijn stagejaar. In die mate zelfs, dat ik dit liedje actief vermijd. De zenuwslopende dagen en de uitputtende wachten elke twee dagen staan nog te vers in mijn geheugen gegrift. En wellicht zal ik door het liedje nu te sparen, als tandenloze negentiger met melancholie kunnen wegdromen op de tonen van de melodie.
Meer de associatie werkt ook omgekeerd. Zo las ik vandaag dat een onderzoek heeft uitgewezen dat de moderne antidepressiva niet werken. En onmiddellijk weerklonk “The drugs don’t work” van The Verve door mijn hoofd. Ook al heb ik een donkerblauw vermoeden dat Richard Ashcroft het in zijn lied niet had over antidepressiva.

Medicatie heeft een slechte naam gekregen. Antibiotica redden geen levens meer, ze kweken resistente bacteriën. Cortisone zorgt niet langer voor een aanvaardbare levenskwaliteit, het belast de lever en andere organen en doet het gewicht toenemen. Cholesterolverlagende middelen zijn niet langer levensverlengend, het zijn chemische wanproducten die de lever en de spieren aantasten.
Ja, medicamenten hebben hun nevenwerkingen, natuurlijk. Maar hun huidige slechte reputatie is echt onverdiend.

Maar dan lees je dus een artikel waarin staat dat de huidige antidepressiva niet werken, en dan denk je “Wel verdorie! Meer koren op de molen van de critici.” (wel, eigenlijk dacht ik eerder iets in de zin van “Lap, ’t is toch nie waar he”, maar dat oogt minder mooi).
Laat dus de samenzweringstheorieën maar naar voren komen. In het artikel zelf al wordt beweerd dat de farmaceutische industrie bewust onderzoeken heeft achterwege gehouden. Het laatste woord hierover zal alleszins nog niet gesproken zijn.

Wat moet ik nu gaan geloven? De farmasector blijft nu eenmaal een money-making business. En als uit onderzoek blijkt dat een bepaald geneesmiddel niet werkt, is dat bad for business. Dus ik kan wel begrijpen dat zulke resultaten stilletjes onder de mat worden geschoven. Maar het is ook een ongeschreven regel dat artikelen die geen effect waarnemen, veel minder vaak worden gepubliceerd of zelfs aangeboden tot publicatie dan artikelen waar wél een duidelijk effect wordt gevonden. “Product X is kankerverwekkend!” klinkt namelijk veel spannender dan “Product X lijkt geen nadelige effecten te hebben!” O wow, het middel is waarschijnlijk niet schadelijk, daar moet ik meer over lezen – ik denk het niet.
Zo heb ik zelf in een schimmig verleden een uitgebreid onderzoek uitgevoerd bij ballonartiesten. Er was namelijk eens een man die mogelijk een talcose op de longen heeft ontwikkeld door het talkpoeder in ballonnen. Maar de onderzoeken bij een zeventigtal andere ballondraaiers (met vragenlijsten, auscultaties, longfunctiemetingen en zelfs longfoto’s), over een verloop van vier jaar drie maal uitgevoerd, hebben niets afwijkends kunnen aantonen. Wel een aantal mensen met latexallergie, maar geen talcosen, zelfs geen beginnende afwijkingen. Allemaal gezonde mensen. Ik vond het verschrikkelijk. De ballonartiesten daarentegen vonden het minder erg. Tss. Egoïsten.
Als ik voldoende tijd en energie had gestoken in het schrijven van een artikel hierover, was het waarschijnlijk wel gepubliceerd geworden, in Occupational Health of zo. Moest er echter één andere talcosepatiënt tussen hebben gezeten, was het champagne. Want dan zou zulk een artikel bijna gegarandeerd worden aanvaard door een vooraanstaand geneeskundig vakblad zoals bvb. The Lancet.
Onderzoekers zijn dus altijd gebiased. Ze wíllen iets aantonen. Geneesmiddel X werkt wél. Het niet publiceren van negatieve resultaten is dus niet noodzakelijk een moedwillige, kwaadaardige politiek van op geld beluste magnaten.

Maar doelbewust verzwegen of niet, nu zou dus alleszins blijken op basis van 47 onderzoeken, waarvan een aantal niet gepubliceerd, dat de moderne antidepressiva niet meer effect hebben dan placebo’s. Behalve dan bij echt zware depressies. En dan nog is het effect eerder klein.

Het is om depressief van te worden.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Chloorgas

In de Jordaanse havenstad Aqaba zijn zeker twaalf mensen omgekomen en 250 anderen gewond geraakt bij een ongeval met een container met chloorgas. Het giftige gas kwam vrij toen de container tijdens het transport viel. Het ongeval vond plaats op 27 juni 2022. Een container met 25 ton chloorgas moest per schip naar Djibouti in de Hoorn van Afrika gebracht worden. Maar toen een kraan de container op het schip probeerde te plaatsen, stortte de container naar beneden en meteen kwam een grote gele gifwolk vrij. Bij het ongeval kwamen minstens twaalf mensen om het leven. Nog eens 250 anderen raakten gewond. De gewonden werden overgebracht naar twee openbare ziekenhuizen, een privéziekenhuis en een veldhospitaal. Chloor is bij kamertemperatuur een geelgroen gas met een typische, irriterende geur. Door afkoeling of door drukverhoging wordt het een heldere, amberkleurige vloeistof. Het wordt als vloeistof in aangepaste containers getransporteerd. Het kent vele toepassingen o.a. als bleekmiddel i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels