Doorgaan naar hoofdcontent

Vitamientjes, flatulentie en vergeetachtigheid

Ik zal nog maar eens de opmerkelijkste nieuwtjes van de laatste week opsommen... enfin alleszins datgene wat ík het opmerkelijkste vond.

Weet je nog dat ik een tijd geleden iedereen aanraadde om vitamientjes te slikken? Omdat een professor had gezegd dat dit allerlei akelige ouderdomskwaaltjes zoals Alzheimer, kanker, Parkinson en zo zou helpen voorkomen? Weet je nog? Wel, vergeet dat maar weer. Want nu heeft een ander onderzoek uitgewezen dat het slikken van die vitaminesupplementen meer kwaad dan goed kan doen. Het verbetert de levenskwaliteit niet, sommige vitamines zouden zelfs akelige kwaaltjes zoals kanker kunnen veroorzaken. Mensen met een vitaminetekort, dat is iets anders. Maar dat zou in onze maatschappij zo goed als niet voorkomen.

Een Amerikaanse school heeft een verbod ingesteld op opzettelijke flatulentie. Het dateert al van een aantal maanden geleden, maar ik ben het artikel hierover nu pas tegengekomen. De leerlingen van een bepaalde school hadden er namelijk zulk een populaire activiteit van gemaakt, dat het de leerkrachten behoorlijk op de zenuwen was gaan werken. Dus nu staan er straffen op het opzettelijk laten van winden. Ik vraag me wel af hoe ze de opzettelijke winden onderscheiden van de ónopzettelijke. Voert men een geluidsanalyse uit? "De hogere frequenties wijzen op een verhoogd aanspannen van de anale sluitspieren, leidend tot een 83,5% kans op intentioneel flatuleren." Of bestudeert men de gelaatsuitdrukking van de betrokken leerling? "U ziet duidelijk op de vertraagde beelden dat hij nét voor de gaslating... hiér... de supra-orbitaire spieren aanspant, wijzend op een flatus met voorbedachten rade." En bovendien kan de sterk gemotiveerde petomaan het systeem verslaan, door het nuttigen van bordenvol knolselder, ajuinen en bruine bonen. Wat leidt tot een significante toename van natuurlijk optredende darmgasproductie. Wat gaan ze beginnen tegen zulke biologische oorlogsvoering.

En recent onderzoek heeft uitgewezen dat mannen vergeetachtiger zijn dan vrouwen. Slecht nieuws voor de mannen zeker? Maar ik heb ook eens gelezen over een onderzoek omtrent vergeetachtigheid. Blijkt dat het vergeten wel degelijk een nuttige functie heeft. Er zijn namelijk een aantal mensen die zich quasi àlles herinneren. Wat deed je op 18 mei 1995? Een heel relaas volgt. Wat is de tekst van het liedje "Hey Jude"? De lyrics volgen terstond. Maar wat blijkt? Die mensen voelen zich verschrikkelijk. Want door die "information overload" zien ze door de bomen het bos niet meer. En dat is dus ook het doel van vergeten. De hersenen filteren de onbelangrijke informatie weg, en houden enkel de belangrijke elementen vast. Waardoor je een beeld krijgt van het groter geheel. Van wat écht belangrijk is. De mannelijke hersenen werken eigenlijk gewoonweg als bijzonder effectieve filters. We functioneren op een hóger niveau. Ahum.

O, en ik heb ook nog een boeiend artikel gelezen over een interessant onderwerp... zijnde... euhm... nee, ik weet het niet meer.

Populaire posts van deze blog

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski

Goed nieuws en slecht nieuws

Wat wil je het eerste horen? "Okee, ik heb goed nieuws en slecht nieuws." Je hebt deze zin ongetwijfeld zelf al eens gebruikt. Ik zelf ook; als arts, als ouder en als manager. En waarschijnlijk heb je dezelfde neiging als ik: je begint liefst met het goede nieuws. "Okee, even de resultaten overlopen. Laat ons beginnen met het positieve..." (vriendelijke glimlach) "Ja, algemeen beschouwd waren je jaarresultaten heel goed. Zoals je kunt zien in deze grafiek, scoor je duidelijk boven het gemiddelde, op alle gemeten parameters. Maar -" "Wat zijn parameters, papa?" Tja, mijn jongste dochter is nog maar net vier, ik moet regelmatig dergelijke woorden uitleggen.  Maar plaats jezelf eens in de positie van een student die de uitslag van haar testscores gaat krijgen, of een patiënt die van zijn dokter de resultaten van een bloedanalyse te horen zal krijgen. Denk er echt over na. Wat wil je het eerste horen, het goede nieuws of het slechte ni