Doorgaan naar hoofdcontent

Stralingshoofdpijn

Lang geleden volgde ik de consultatie Beroepsziekten - Longtoxicologie - Astma van prof. dr. Nemery in het UZ Gasthuisberg te Leuven op. Hier kwamen meestal mensen met beroepsmatige aandoeningen consulteren, maar ook wel mensen met aandoeningen door omgevingsfactoren. Deze groep vormde een minderheid, maar vaak waren juist deze casussen de meest interessante. Ik ga hierover nu niet uitgebreid verhalen.


Maar vanmorgen, bij het lezen van een artikel, moest ik aan een welbepaalde patiënt uit deze onderzoekspopulatie terugdenken. Die klaagde over uitgesproken kloppende hoofdpijn. Tot dusver niets bijzonders. Maar hij beweerde dat hij de oorzaak ervan kende: de straling van telefoonmasten. De man had ook een heel pakket van documentatie bij: kranteartikels, artikels, een heus boek over de gevaren van elektromagnetische straling.
De man had dus elke avond barstende, stekende, kloppende hoofdpijn. Hij woonde op een van de bovenste verdiepingen van een appartementsgebouw, en op het dak ervan prijkte, jawel, een grote gsm-antennemast. Er waren al uitgebreide tests uitgevoerd, bloedafnames, hersenscans, en niets van dat alles had een afwijking aan het licht gebracht. Maar de man was, geruggensteund door al de bewijzen uit de artikels, heilig overtuigd van zijn gelijk. En ik moet toegeven, hij was overtuigend. Maar toen deed hij een uitgebreid verhaal, over hoe hij op zijn gemak van een kopje koffie aan het genieten was op een zonovergoten terras, tot hij plots - o wee - een antennemast in de nabijheid van het cafeetje ontwaarde. En terstond werd hij geplaagd door invaliderende hoofdpijn. Post hoc ergo propter hoc (deze Latijnse uitspraak, "na dit, dus vanwege dit", heb ik er eigenlijk enkel bijgezet om sjiek te doen).
Er zijn nog enkelblindtesten uitgevoerd om het verband van de elektromagnetische straling en zijn hoofdpijn te evalueren: de man werd in één lokaal gezet, de onderzoeker in een lokaal ernaast. Een bron van elektromagnetische straling werd naast de man geplaatst. De onderzoeker schakelde het apparaat aan en uit, en de man moest aangeven wanneer hij hoofdpijn had. Gelukkig voor de mensheid, maar helaas voor de man was de test negatief. Zijn hoofdpijn werd niet uitgelokt door elektromagnetische straling. Ook helaas voor ons eigenlijk, want dat zou pas een knaller van een artikel geweest zijn.


Bon, vandaag las ik dus een artikel over mogelijke gezondheidsrisico's door de elektromagnetische straling van gsm's. Het gezondheidsrisico zou groter zijn dan roken of asbest! Het gebruik van gsm's gedurende 10 jaar of meer zou de kans op hersentumoren meer dan verdubbelen.
Tot nu toe heb ik dat altijd afgedaan als flauwekul, ik geef het grif toe, omwille van de hypochonder met hoofdpijn en ook omdat de onderzoeken nooit echt sluitende bewijzen hebben gegeven. Maar nu...
Begrijp me niet verkeerd, er is nog steeds geen conclusief bewijs pro of contra (daar ben ik weer met mijn Latijn), dat het houden van een gsm tegen het oor de kans op hersentumoren verhoogt. Maar binnenkort ga ik misschien toch eens zoeken naar zo een bluetooth hoofdsetje, om mijn blootstelling aan EM-straling wat te verminderen.


Just in case.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...