Doorgaan naar hoofdcontent

Stralingshoofdpijn

Lang geleden volgde ik de consultatie Beroepsziekten - Longtoxicologie - Astma van prof. dr. Nemery in het UZ Gasthuisberg te Leuven op. Hier kwamen meestal mensen met beroepsmatige aandoeningen consulteren, maar ook wel mensen met aandoeningen door omgevingsfactoren. Deze groep vormde een minderheid, maar vaak waren juist deze casussen de meest interessante. Ik ga hierover nu niet uitgebreid verhalen.


Maar vanmorgen, bij het lezen van een artikel, moest ik aan een welbepaalde patiënt uit deze onderzoekspopulatie terugdenken. Die klaagde over uitgesproken kloppende hoofdpijn. Tot dusver niets bijzonders. Maar hij beweerde dat hij de oorzaak ervan kende: de straling van telefoonmasten. De man had ook een heel pakket van documentatie bij: kranteartikels, artikels, een heus boek over de gevaren van elektromagnetische straling.
De man had dus elke avond barstende, stekende, kloppende hoofdpijn. Hij woonde op een van de bovenste verdiepingen van een appartementsgebouw, en op het dak ervan prijkte, jawel, een grote gsm-antennemast. Er waren al uitgebreide tests uitgevoerd, bloedafnames, hersenscans, en niets van dat alles had een afwijking aan het licht gebracht. Maar de man was, geruggensteund door al de bewijzen uit de artikels, heilig overtuigd van zijn gelijk. En ik moet toegeven, hij was overtuigend. Maar toen deed hij een uitgebreid verhaal, over hoe hij op zijn gemak van een kopje koffie aan het genieten was op een zonovergoten terras, tot hij plots - o wee - een antennemast in de nabijheid van het cafeetje ontwaarde. En terstond werd hij geplaagd door invaliderende hoofdpijn. Post hoc ergo propter hoc (deze Latijnse uitspraak, "na dit, dus vanwege dit", heb ik er eigenlijk enkel bijgezet om sjiek te doen).
Er zijn nog enkelblindtesten uitgevoerd om het verband van de elektromagnetische straling en zijn hoofdpijn te evalueren: de man werd in één lokaal gezet, de onderzoeker in een lokaal ernaast. Een bron van elektromagnetische straling werd naast de man geplaatst. De onderzoeker schakelde het apparaat aan en uit, en de man moest aangeven wanneer hij hoofdpijn had. Gelukkig voor de mensheid, maar helaas voor de man was de test negatief. Zijn hoofdpijn werd niet uitgelokt door elektromagnetische straling. Ook helaas voor ons eigenlijk, want dat zou pas een knaller van een artikel geweest zijn.


Bon, vandaag las ik dus een artikel over mogelijke gezondheidsrisico's door de elektromagnetische straling van gsm's. Het gezondheidsrisico zou groter zijn dan roken of asbest! Het gebruik van gsm's gedurende 10 jaar of meer zou de kans op hersentumoren meer dan verdubbelen.
Tot nu toe heb ik dat altijd afgedaan als flauwekul, ik geef het grif toe, omwille van de hypochonder met hoofdpijn en ook omdat de onderzoeken nooit echt sluitende bewijzen hebben gegeven. Maar nu...
Begrijp me niet verkeerd, er is nog steeds geen conclusief bewijs pro of contra (daar ben ik weer met mijn Latijn), dat het houden van een gsm tegen het oor de kans op hersentumoren verhoogt. Maar binnenkort ga ik misschien toch eens zoeken naar zo een bluetooth hoofdsetje, om mijn blootstelling aan EM-straling wat te verminderen.


Just in case.

Populaire posts van deze blog

Nieuwe publicatie: Verzameling van de rechtspraak over psychosociale risico's op het werk (2016-2023)

In een gezamenlijke inspanning hebben de Algemene Directie Humanisering van de Arbeid van de FOD Werkgelegenheid en academici een uitgebreide verzameling samengesteld van rechtspraak gerelateerd aan psychosociale risico's op het werk. Dit document, dat de periode van 2016 tot 2023 beslaat, biedt inzicht in hoe rechtbanken omgaan met de gewijzigde wetgeving sinds 2014 over deze materie. Het is bedoeld om preventieadviseurs en anderen die met deze problematiek te maken hebben, direct naar relevante casussen en thema’s te leiden. Afbeelding: Studievoormiddag van de FOD Werkgelegenheid. Bron: Youtube. De toenemende relevantie van psychosociale risico's Met een historisch hoog aantal langdurig afwezige werknemers in België, onderstrepen psychosociale risico's op het werk – zoals stress, burn-out, en pesterijen – de noodzaak voor een effectieve aanpak en preventie. De wet van 4 augustus 1996, die werknemersbescherming biedt, en de significante wijzigingen in de wetgeving si

Controles op veiligheid van opblaasbare attracties

Opblaasbare attracties zoals springkastelen zijn een populaire aanvulling op ( bedrijfs )evenementen, maar recente incidenten en controles hebben veiligheidsproblemen aan het licht gebracht. Deze zorgen hebben geleid tot een aankondiging door de FOD Economie om toekomstige evenementen strenger te gaan controleren.   Veiligheidsrichtlijnen en regelgeving Aanbieders van opblaasbare structuren, zoals springkastelen en obstakelparcours, moeten de veiligheid van hun diensten garanderen. Dit houdt in dat zij zich moeten houden aan specifieke regelgeving, waaronder het Koninklijk Besluit betreffende de uitbating van speelterreinen en het Koninklijk Besluit voor de organisatie van actieve ontspanningsevenementen. Deze wetten stellen duidelijke eisen aan de veiligheid en het toezicht op deze attracties.   Veelvoorkomende veiligheidsproblemen Enkele van de meest zorgwekkende bevindingen door de FOD Economie omvatten: Onvoldoende schokdemping: Een geschikte schokdempende ondergr

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels