Doorgaan naar hoofdcontent

Love potion nr. 9

Ik herinner me de film “Love potion nr. 9” nog levendig. Deze pretentieloze film handelt over een liefdeselixir, nummer acht (nee, niet nummer negen – je moet de film maar zien).

Dit middel beïnvloedt de stembanden, waardoor deze bij het spreken microtremoren voortbrengen die specifieke haarcellen van het binnenoor stimuleren. Dit heeft tot gevolg dat het de spreker onweerstaanbaar maakt voor het andere geslacht. Het maakt luisteraars van dezelfde sekse vijandig. Het effect duurt wel slechts vier uren.
Ja, je merkt het, de film was op wetenschappelijk vlak zeer goed uitgewerkt. In die mate zelfs, dat ik me deze technische uitleg na vijftien jaar nog steeds vlekkeloos voor de geest kan halen (en ik heb de informatie ook gegoogeld. Maar ik herinnerde het me nog correct. Je ziet, belangrijke dingen onthou ik wel!).
Maar ook al was het concept wetenschappelijk degelijk onderbouwd, toch had ik enige twijfels over zulk een gedurfde hypothese. Feromonen tot daar aan toe, maar geluidsgolven?

Maar wat lees ik nu in een recent artikel? De stem van een vrouw wordt aantrekkelijker tijdens haar vruchtbare periode. Op haar meest vruchtbare moment is de stem van een vrouw het aantrekkelijkst.
De onderzoekers namen de stemmen op van een groep vrouwen op vier verschillende momenten gedurende hun menstruatiecyclus. Die opnames werden beoordeeld door mannen en vrouwen. Beide groepen vonden de stemmen het meest sexy als ze opgenomen waren in de piek van de menstruatiecyclus. En andersom bleek het ook te kloppen. De stemmen werden het onaantrekkelijkst gevonden in niet-vruchtbare periodes.
De onderzoekers suggereren dat het verschil in stemkleur veroorzaakt wordt door het verschil in het aantal sekshormonen.

Nu die sekshormonen in een flesje gieten, en laat het geld maar binnenstromen! (gepatenteerd idee)

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...