Doorgaan naar hoofdcontent

Zoete jongens

Vrouwen die ontbijten, hebben meer kans op een jongen. Dat is gebleken uit recent onderzoek. De reden hiervoor zou liggen bij een hoger glucose(= suiker)gehalte in het bloed.

Bij in vitro fertilisatie heeft men al eerder gemerkt dat een hoog gehalte aan glucose de groei van mannelijke embryo's stimuleert en van vrouwelijke embryo's onderdrukt. Ik heb eens opgezocht hoe groot dat verschil nu precies is. 56% jongens tegen 44% meisjes. Het verschil is dus niet verschrikkelijk groot, maar toch.

In de geïndustrialiseerde landen is de verhouding jongens/meisjes al een tijdje scheef gegroeid. Er worden meer meisjes dan jongens geboren, en dat verschil neemt meer en meer toe. Elk jaar wordt per duizend geboortes één jongen minder geboren. Men schreef het altijd toe aan pseudo-oestrogenen die door vervuiling in ons milieu terecht zijn gekomen. Veranderde dieetgewoontes zouden dus ook mee aan de basis liggen. Meerdere kleine maaltijden per dag zorgen ervoor dat het suikergehalte in het bloed hoger blijft, en dit zou dus bij de conceptie de kans op een zoon vergroten.

Tussen twee haakjes, in landen zoals India en China is de verhouding naar de andere zijde gekanteld. Maar daar ligt het eerder aan de opgelegde geboortecontrole (maximaal één kind per gezin). Omwille van de bruidsschat die de ouders voor hun dochter moeten ophoesten, wil iedereen een zoon. En in gezinnen waar dan toch een dochter geboren wordt, gaat een verstrooide moeder haar baby al eens ongepelde rijst geven, met dodelijke afloop. Ja inderdaad, je leest het goed. Ze gaan in India trouwens ook behoorlijk ver in het tonen van hun dankbaarheid voor een gezond kind. Ze smijten het van een hoogte van 15 meter naar beneden... op een vangnet van canvas doek, wel te verstaan.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...