(Arbeids)geneeskundige sprokkels

Mijn vader is 18 jaar. Dat zegt hij regelmatig, half schertsend. “Ik ben geen 80 jaar, ik ben 18.” Waarop hij een selfie van zichzelf op zijn hoverboard op Snapchat post, voordat hij zijn bingewatching van Stranger Things op Netflix verderzet. Okee, dat laatste is misschien niet helemaal waar. Maar de uitspraak over zijn leeftijd wel. En eigenlijk meent hij het ook. Natuurlijk beseft en voelt hij fysiek dat hij tachtig rondjes rond de zon erop zitten heeft, maar in zijn geest voelt hij zich nog steeds achttien. Ik heb daar eigenlijk nooit bij stilgestaan, maar ik heb mezelf ook jarenlang 27 gevoeld, ook al benaderde ik met rasse schreden tram vier. It’s just one of those things. De globetrottende consultant Martin Lindstrom beschrijft dit fenomeen in zijn boek “ Small Data: The Tiny Clues that Uncover Huge Trends ”. Volgens hem heeft iedereen een fysieke en een mentale leeftijd, die niet noodzakelijk gelijklopen. Een belangrijke wijziging in je leven, zoals de dag d...

Om de een of andere reden zit ik de laatste tijd allerhande boeken te lezen die handelen over kanker. In de voorbije drie maanden heb ik twee boeken van Siddharta Mukherjee verslonden: het magistrale “ The Emperor of AllMaladies: A Biography of Cancer ” en zijn ook heel goede (maar toch net iets mindere) “ The Gene: An Intimate History ”. Het heel interessante “ The End ofIllness ” van David B. Agus. De spannende thriller met kanker als plotonderdeel in (klein spoiler alert) “ End of Watch ” van Stephen King.   Nu heb ik het aangrijpende boek “ When Breath Becomes Air ” gelezen van dr. Paul Kalanithi, een hersenchirurg in opleiding die op 36-jarige leeftijd de diagnose krijgt van gemetastaseerde longkanker.   Iedereen sterft uiteraard, vroeg of laat. Hetgeen Paul frustreerde, was de onzekerheid over de tijd die hem nog restte. Op basis hiervan zou hij bepalen wat hij nog zou doen met zijn leven. Had hij nog drie maanden? Dan zou hij die tijd doorbr...

Er gelden nu in heel Europa dezelfde regels voor rijgeschiktheid bij apneupatiënten. Ook België heeft zijn wetgeving aangepast. Deze is op 20 augustus 2016 in voege gegaan. Maar in feite verandert er niet zoveel. Voor de ongeduldige lezer geef ik hieronder de concrete beslissingsboom weer. Lichte slaapapneu: geschikt Matige of ernstige slaapapneu: Geen (attest van) behandeling: niet geschikt Wel medische opvolging en therapietrouw: geschikt Eerste maal na diagnose: Groep 1: max. 2 jaar Groep 2: max. 1 jaar Verlenging rijgeschiktheid: Groep 1: onbeperkt Groep 2: max. 5 jaar Nog steeds aan het lezen? Waarom? Je hebt toch alle nodige informatie al? Ah, je zit wellicht in de een of andere saaie vergadering. Okee, als je toch niets beters te doen hebt, bij deze wat meer uitweiding. Een matig obstructief slaapapneusyndroom komt overeen met 15 tot 29 perioden van apneu of hypoapneu per uur (apneu-hypoapneu-index), een ernstig obstructief slaapapneusyndr...

Mijn vrouw beschuldigt me er regelmatig van – geheel onterecht naar mijn mening – dat ik onze dochters, en kinderen in het algemeen, doorgaans op korte termijn omtover tot schreeuwende, gillende belhamels. “Waar haal je dat idee vandaan?” vraag ik dan heel onschuldig. “Ik merk daar helemaal niets van.” Waarop zij aan de hand van objectieve, gekalibreerde metingen aantoont dat het gewogen gemiddelde dB(A) niveau in het huis vanaf mijn aanwezigheid hoger ligt dan ervoor, en dat er een plotse en significante piek is welke volgens haar overeenkomt met mijn imitatie van een vervaarlijk klinkend maar overigens relatief onschuldig kietelmonster. “Poeh,” zeg ik dan, “dat kan puur te wijten zijn aan toeval. Waarbij mijn eega aan de hand van een statistische analyse op meerdere metingen aantoont dat de p-waarde van deze nulhypothese kleiner is dan 0,001. Of anders gezegd, dat de kans dat mijn thuiskomst en de gelijklopende stijging in geluidsproductie berust op puur toeval, kl...

Gisteren kreeg ik een telefoontje van de school. Mijn zoon heeft een balpen gestolen van een van zijn klasgenootjes, meldde zijn leerkracht. Ik uiteraard met een rode kop. Ik verzekerde de leerkracht dat ik mijn zoon goed de les zou spellen! Toen hij thuis kwam, heb ik meer dan een half uur fulminerend herhaald dat stelen niet mag. Dat hij twee weken huisarrest heeft, géén spelletjes mag spelen op zijn smartphone, en geen snoep krijgt. Dat zal hem leren dat stelen verkeerd is! En wacht maar tot zijn moeder thuis is! Toen ik uiteindelijk weer wat tot bedaren kwam, bekeek ik zijn betraande gezicht. “Maar waarom toch?” Vroeg ik toen vertwijfeld. “Waarom steel je een balpen? Je weet toch dat je me zoiets gewoon hoeft te vragen? Ik kan heel eenvoudig een hele doos   balpennen van het werk meenemen!” Okee, full disclosure: bovenstaande is niet gebeurd. Ik heb niet eens een zoon (waarvan ik weet heb, wacka wacka). Maar bovenstaande mop staat als illustratief voorbeeld in ...

Recent zijn er een aantal artikels verschenen die melden dat mensen die veel vloeken, laat opblijven en wanordelijke bureaus hebben, verstandiger zijn. En o, o, o, wat erger ik me toch aan zulke clickbait artikels. En toch klik ik telkens op zulke pulplinks, want nieuwsgierige aap die ik ben, pop-science onderwerpen interesseren me bijzonder. Het voornoemd onderwerp vond ik bovendien wat verontrustend, want ik vloek quasi nooit, blijf zeer zelden laat op, en mijn bureau is (meestal) maagdelijk leeg. Dus: what the hell?!   Heel vaak worden de originele studies verkeerd geïnterpreteerd. Zo ook hier. De bewering over het vloeken: wat gebeurde er in het oorspronkelijk onderzoek? Men vroeg aan een groep proefpersonen om zoveel mogelijk vloekwoorden op te schrijven. Wat bleek? Mensen met een hoog IQ konden op meer woorden komen. Dat wilt niet zeggen dat ze daarom ook effectief vloeken als een ketter, maar de populaire pers geeft het wel als dusdanig weer: You know what i...

Twee weken verlof! Welke betere opportuniteit om wat bij te schrijven dan tijdens de jaarlijkse vakantie? Over de nieuwe wetgeving stagiairs bijvoorbeeld, of de stand van zaken rond het KB re-integratie. Over gezonde voeding, of de voordelen van beweging. En ik wou al lang iets zeggen over time management, van je mailbox bijvoorbeeld. Een plethora aan keuzes! En mijn twee fantastische, jonge dochters van 4,5 en 1,5 jaar zijn beiden zeer geïnteresseerd in alles wat papa doet.  Ja, terwijl ik mijn gedachten probeer te verzamelen vraagt mijn oudste dochter wat papa aan het doen is aan de computer, en waarom het zolang duurt - zo moeilijk is het toch niet  om een nieuwe kleurplaat van Elsa te vinden en af te drukken? En de jongste dochter wilt per se op papa's schoot komen zitten om te kijken wat al die klikgeluidjes betekenen, en buubduomsdhhhdhuhduohzushdshzcmmammoiiiiiiii!ç"!"h!hèmdhmdhfè'è