Doorgaan naar hoofdcontent

Wanneer adem lucht wordt

Om de een of andere reden zit ik de laatste tijd allerhande boeken te lezen die handelen over kanker. In de voorbije drie maanden heb ik twee boeken van Siddharta Mukherjee verslonden: het magistrale “The Emperor of AllMaladies: A Biography of Cancer” en zijn ook heel goede (maar toch net iets mindere) “The Gene: An Intimate History”. Het heel interessante “The End ofIllness” van David B. Agus. De spannende thriller met kanker als plotonderdeel in (klein spoiler alert) “End of Watch” van Stephen King.
 
Nu heb ik het aangrijpende boek “When Breath Becomes Air” gelezen van dr. Paul Kalanithi, een hersenchirurg in opleiding die op 36-jarige leeftijd de diagnose krijgt van gemetastaseerde longkanker.
 
Iedereen sterft uiteraard, vroeg of laat. Hetgeen Paul frustreerde, was de onzekerheid over de tijd die hem nog restte. Op basis hiervan zou hij bepalen wat hij nog zou doen met zijn leven. Had hij nog drie maanden? Dan zou hij die tijd doorbrengen met zijn familie. Nog twee jaar? Schrijven. Tien jaar? Terug naar de operatietafel en zijn opleiding afwerken. Uiteindelijk heeft hij na een hoopvolle opstart van zijn behandeling voor deze laatste optie gekozen, en hebben hij en zijn vrouw nog een dochter gekregen. Maar uiteindelijk bleek dat de chemotherapie niet aansloeg. Hij heeft tegen de klok in nog dit boek geschreven. Hij stierf 22 maanden na de diagnose, met zijn acht maanden oude dochtertje in zijn armen.


Het boek inspireert om zelf de belangrijke dingen niet uit te stellen. Sterven tussen je dertigste en veertigste is zeldzaam. Maar sterven is dat niet. Denk dus niet “ach, later is daar nog tijd genoeg voor”, maar maak er nu werk van. Doe wat je wilt doen. Neem risico’s. Ga voor de uitdaging. Want, zoals de schrijver van Alice in Wonderland Lewis Carroll nog schreef: “In the end, we only regret the chances we didn't take”.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels