Doorgaan naar hoofdcontent

Correlatie is geen causatie

Mijn vrouw beschuldigt me er regelmatig van – geheel onterecht naar mijn mening – dat ik onze dochters, en kinderen in het algemeen, doorgaans op korte termijn omtover tot schreeuwende, gillende belhamels.


“Waar haal je dat idee vandaan?” vraag ik dan heel onschuldig. “Ik merk daar helemaal niets van.” Waarop zij aan de hand van objectieve, gekalibreerde metingen aantoont dat het gewogen gemiddelde dB(A) niveau in het huis vanaf mijn aanwezigheid hoger ligt dan ervoor, en dat er een plotse en significante piek is welke volgens haar overeenkomt met mijn imitatie van een vervaarlijk klinkend maar overigens relatief onschuldig kietelmonster.


“Poeh,” zeg ik dan, “dat kan puur te wijten zijn aan toeval. Waarbij mijn eega aan de hand van een statistische analyse op meerdere metingen aantoont dat de p-waarde van deze nulhypothese kleiner is dan 0,001. Of anders gezegd, dat de kans dat mijn thuiskomst en de gelijklopende stijging in geluidsproductie berust op puur toeval, kleiner is dan één op duizend. Wat, wil ik hier toch nog even terzijde kwijt, nog steeds betekent dat het wel degelijk aan toeval te wijten kan zijn.

Maar ik richt mijn pijlen op een andere denkfout. “Je hypothese is enkel gebaseerd op observaties bij onze dochters.” Helaas kan ze ook andere voorbeelden voorleggen van door lawaaioverlast geïnduceerde gehoorschade bij de ouders van onze neefjes. Mijn suggestie dat er een genetische voorbeschiktheid bestaat tot geluidsproductie via haar kant van de familie, wordt door haar ontkracht aan de hand van videografisch bewijsmateriaal van onze nichtjes (via mijn kant van de familie), casussen van bezoeken door klasgenootjes van onze oudste dochter, en gelijkaardige voorvallen van lawaaihinder bij de kinderen van vrienden.

Grootmoedig bevestig ik dat haar argumenten goed onderbouwd zijn, en dat er op basis van de beschikbare gegevens effectief een zeker verband lijkt te bestaan tussen mijn aanwezigheid en luidruchtige kinderen.

“Maar,” zeg ik vervolgens, “correlatie is geen causatie.” Ik verduidelijk me verder. “Twee gebeurtenissen die samen optreden zijn niet noodzakelijk oorzaak en gevolg. Deze denkfout wordt ook wel Cum hoc ergo propter hoc genoemd (met dit, dus vanwege dit). Zo is er een correlatie tussen het (dalend aantal) piraten en de gemiddelde wereldtemperatuur. Dit betekent niet dat het piratentekort geleid heeft tot het broeikaseffect, of omgekeerd dat het broeikaseffect de ondergang van piraten heeft teweeggebracht.” Tot slot de coup de grâce: “Volgens dezelfde logica kun je wel besluiten dat er een correlatie bestaat tussen mijn aanwezigheid en luidruchtige kinderen, maar niet dat er ook effectief een oorzakelijk verband is tussen deze twee gebeurtenissen.”
En hiermee win ik mijn betoog. Zo interpreteer ik toch de reactie van mijn echtgenote wanneer ze uiteindelijk met haar ogen rolt en zichzelf in de keuken een glas water haalt om een bruistabletje Dafalgan in op te lossen.

Wat me er overigens aan doet denken, ik moet een nieuwe doos Dafalgan gaan halen. Ja, mijn echtgenote heeft regelmatig hoofdpijn. Zal door de kinderen komen; ze zijn soms nogal luidruchtig…

Populaire posts van deze blog

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd risico, en begin