Doorgaan naar hoofdcontent

Moet ik nu verdomme gaan vloeken?

Recent zijn er een aantal artikels verschenen die melden dat mensen die veel vloeken, laat opblijven en wanordelijke bureaus hebben, verstandiger zijn. En o, o, o, wat erger ik me toch aan zulke clickbait artikels. En toch klik ik telkens op zulke pulplinks, want nieuwsgierige aap die ik ben, pop-science onderwerpen interesseren me bijzonder. Het voornoemd onderwerp vond ik bovendien wat verontrustend, want ik vloek quasi nooit, blijf zeer zelden laat op, en mijn bureau is (meestal) maagdelijk leeg. Dus: what the hell?!
 


Heel vaak worden de originele studies verkeerd geïnterpreteerd. Zo ook hier. De bewering over het vloeken: wat gebeurde er in het oorspronkelijk onderzoek? Men vroeg aan een groep proefpersonen om zoveel mogelijk vloekwoorden op te schrijven. Wat bleek? Mensen met een hoog IQ konden op meer woorden komen. Dat wilt niet zeggen dat ze daarom ook effectief vloeken als een ketter, maar de populaire pers geeft het wel als dusdanig weer: You know what intelligent people have in common? They curse a lot, they stay up late and they are MESSY people!
 
De andere beweringen heb ik niet verder onderzocht, maar ik kan zo al een aantal mogelijke denkfouten geven. Zo heb je statistische variantie (hoe meer parameters je gaat meten, hoe groter de kans dat je een of andere correlatie vindt), cherry picking (je haalt er enkel de onderzoeken uit die je interessant vindt), publication bias (enkel de positieve resultaten worden gepubliceerd), cum hoc ergo propter hoc (de verkeerde veronderstelling dat twee voorvallen oorzaak en gevolg zijn)…
 
Eigenlijk zou ik een boek kunnen schrijven over al de verschillende mogelijkheden tot foute interpretaties van studies. Maar daarin zijn anderen mij al herhaaldelijk in voorgegaan, en veel beter dan ik ooit zou kunnen. Dus zal ik gewoon een aantal boeken aanraden.  
 

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...