Doorgaan naar hoofdcontent

Mogen slechte slapers nog rijden?

Er gelden nu in heel Europa dezelfde regels voor rijgeschiktheid bij apneupatiënten. Ook België heeft zijn wetgeving aangepast. Deze is op 20 augustus 2016 in voege gegaan. Maar in feite verandert er niet zoveel. Voor de ongeduldige lezer geef ik hieronder de concrete beslissingsboom weer.

  • Lichte slaapapneu: geschikt
  • Matige of ernstige slaapapneu:
    • Geen (attest van) behandeling: niet geschikt
    • Wel medische opvolging en therapietrouw: geschikt
      • Eerste maal na diagnose:
        • Groep 1: max. 2 jaar
        • Groep 2: max. 1 jaar
      • Verlenging rijgeschiktheid:
        • Groep 1: onbeperkt
        • Groep 2: max. 5 jaar

Nog steeds aan het lezen? Waarom? Je hebt toch alle nodige informatie al? Ah, je zit wellicht in de een of andere saaie vergadering. Okee, als je toch niets beters te doen hebt, bij deze wat meer uitweiding.

Een matig obstructief slaapapneusyndroom komt overeen met 15 tot 29 perioden van apneu of hypoapneu per uur (apneu-hypoapneu-index), een ernstig obstructief slaapapneusyndroom met een apneu-hypoapneu-index van 30 of meer. Beide ziektebeelden geven een buitensporige slaperigheid overdag.

Mensen met een matig of ernstig slaapapneusyndroom zijn in principe niet rijgeschikt, ongeacht het type voertuig waarmee ze willen rijden. Als bij aanvragers of bestuurders een matig of ernstig obstructief slaapapneusyndroom wordt vermoed, moeten zij verder medisch advies vragen alvorens een rijbewijs wordt afgegeven of verlengd. Zij kunnen de raad krijgen niet te rijden tot de diagnose is bevestigd.


Wanneer deze slechte slapers echter met een medisch attest kunnen aantonen dat zij hun aandoening voldoende onder controle hebben, een passende behandeling volgen en als gevolg daarvan minder slaperig zijn, kunnen ze vanaf een maand na opstart van de behandeling wel rijgeschikt worden verklaard. Toch een beetje merkwaardig, is dat voor een rijgeschiktheidattest groep 1 nog een attest van de neuroloog nodig is, terwijl dat niet meer expliciet wordt gevraagd voor groep 2.

De geldigheidsduur van de rijgeschiktheid bedraagt bij de eerste gezondheidsbeoordeling voor groep 1 (categorieën A3, A, B, B+E) maximaal twee jaar, en voor groep 2 (categorieën C1, C1+E, C, C+E, D1, D1+E, D en D+E; categorieën A3, A, B en B+E, als men daarmee bezoldigd vervoer uitoefent) maximaal één jaar.

Is men na deze periode nog steeds vrij van stoornissen, dan kan men een onbeperkte rijgeschiktheidsverklaring krijgen voor groep 1, en een geschiktheid van maximale duur (5 jaar) voor groep 2. Medische opvolging en therapietrouw zijn wel vereist, met tussenpozen van de periodieke medische onderzoeken van niet meer dan drie jaar voor groep 1 en één jaar voor groep 2.

Zie ook: 
  • Koninklijk besluit van 21 juli 2016 tot omzetting van richtlijn 2014/85/EU van de Commissie van 1 juli 2014 tot wijziging van richtlijn 2006/126/EG van het Europees Parlement en de Raad betreffende het rijbewijs, BS 10 augustus 2016.
  • Richtlijn 2014/85/EU van de Commissie van 1 juli 2014 tot wijziging van Richtlijn 2006/126/EG van het Europees Parlement en de Raad betreffende het rijbewijs, Pb. L. 2 juli 2014, afl. L194/10
Wil je mijn overige artikels over rijgeschiktheid bekijken, dan kun je dat doen via de labels, of deze link.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels