Doorgaan naar hoofdcontent

Gaming disorder en nog van dat leuks

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zal gameverslaving opnemen in de ICD-11. Deze elfde editie van de International Classification of Diseases is momenteel nog in draftversie, maar ze zal in de loop van dit jaar gefinaliseerd worden.


Gaming disorder krijgt de code 6C71, met als subgroepen 6C71.0 Gaming disorder, predominantly online6C71.1 Gaming disorder, predominantly offline en 6C71.Z Gaming disorder, unspecified. Daarmee zit het samen met 6C70 Gambling disorder in de Disorders due to addictive behaviours.

Gameverslaving wordt dus officieel een ziekte.

De DSM-5 heeft dit in 2013 al benoemd. De vijfde versie van het Handboek voor de Classificatie van Psychische Stoornissen van de American Psychiatric Association omschrijft het niet echt als een officiële aandoening, maar als een conditie die verder onderzoek verdient.

De DSM-5 beschrijft de conditie als het herhaaldelijk gebruik van op internet gebaseerde games, vaak met andere spelers, die tot aanzienlijke functioneringsproblemen leiden. In een jaar moeten aan vijf van de volgende criteria zijn voldaan:

  • Preoccupatie of obsessie met games
  • Ontwenningsverschijnselen bij het niet spelen van games
  • Tolerantie-opbouw: zichzelf almaar meer tijd gunnen om te gamen
  • Mislukte pogingen om het gamen af te bouwen of te stoppen
  • Geen interesse in andere activiteiten, zoals hobby's
  • Blijvend overmatig gebruik ondanks besef van gevaar voor de gezondheid
  • Liegen over gamegebruik
  • Gebruikt als manier om te ontsnappen: als uitlaatklep voor angsten en frustraties
  • Verlies of verwaarlozing van relaties


Ik kan op zich wel begrijpen dat men het wilt officialiseren. Regelmatig lees je wel eens over de een of andere Aziatische jongere die na 50 uren non-stop gamen dood neervalt. (Ik hoop dat hij dan tenminste het spel gewonnen heeft).

Maar waar trek je de grens? Beschouw je het dan ook als een aandoening wanneer een voor het overige best gemotiveerde student maandenlang elke avond tot laat in de nacht Dune II: The Battle for Arrakis speelt totdat hij de quasi onmogelijke missie van huis Atreides op de planeet Arrakis tot een succesvol en heroïsch einde heeft gebracht? Een puur hypothetisch voorbeeld uiteraard. Wat ik maar wil zeggen: de grens is vaag tussen een hobby en een obsessie.

Waarom zou je dan ook niet dezelfde logica toepassen op andere populaire en tijdverslindende activiteiten zoals bijvoorbeeld tv-kijken, of op café gaan? En dan heb ik het nog niet eens over al die verslaafden aan sportevenementen. Maar daar zijn eerder de partners de slachtoffers...

Dus, laat ons het eens toepassen op TV-kijken:
  • Preoccupatie of obsessie met tv-programma's: Heb je die laatste aflevering van Star Trek: Discovery al gezien? Ja? Laat ons alle details nog eens overlopen!
  • Ontwenningsverschijnselen bij het niet kijken van tv-programma's: Wat bedoel je, moet ik een hele week wachten op een nieuwe aflevering van The Good Place? *schuimbekken*
  • Tolerantie-opbouw: zichzelf almaar meer tijd gunnen om tv te kijken: Nog één aflevering van Stranger Things bingewatchen en dan stop ik ermee, echt.
  • Mislukte pogingen om het tv kijken af te bouwen of te stoppen: Nu is het genoeg, ik zeg Netflix definitief op.
  • Geen interesse in andere activiteiten, zoals hobby's: Gaan wandelen? Maar het gaat misschien regenen, zie je dat wolkje daar? Over regen gesproken: er komt een nieuwe serie "Rain" op Netflix, misschien moeten we daar eens naar kijken?
  • Blijvend overmatig gebruik ondanks besef van gevaar voor de gezondheid: Ik heb een hele interessante documentaire gezien over het gevaar van teveel TV kijken...
  • Liegen over TV-gebruik: Waar heb je het over? Ik heb maar één aflevering van House of Cards bekeken vorige week.
  • Gebruikt als manier om te ontsnappen: als uitlaatklep voor angsten en frustraties: Wat een stressvolle werkdag! Even kijken naar de elfjes en eenhoorns in Mia & Me.
  • Verlies of verwaarlozing van relaties: Een familiefeest? Maar de nieuwe Sherlock is op tv!
Klinkt dit (overigens volledig hypothetisch) voorbeeld je bekend in je oren? Gefeliciteerd, dan heb je een full-fledged TV disorder*!

*Copyright pending

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...