Onlangs las ik onderstaande in Black Box Thinking: Why Some People Never Learn from Their Mistakes - But Some Do, van Matthew Syed; en ik denk dat ik het ook al eens gelezen heb in Fail Fast, Fail Often: How Losing Can Help You Win van Ryan Babineaux en John Krumboltz. Allebei heel goede boeken, by the way.
Een groep proefpersonen kreeg de opdracht om een zo mooi mogelijke pot te bakken. Ze mochten er zo veel of zo weinig maken als ze wilden, ze zouden slechts op één exemplaar, hun beste, beoordeeld worden.
Een andere groep kreeg dan weer de opdracht om zoveel mogelijk potten te bakken; ze zouden enkel beoordeeld worden op het aantal afgewerkte producten, ongeacht de kwaliteit ervan.
Maar na afloop van de test gingen de onderzoekers tóch voor beide groepen de kwaliteit ervan beoordelen (the sneaky bastards).
En wat bleek?
De kwantiteitsgroep leverde kwalitatief hoogstaander producten af dan de kwaliteitsgroep. Door het snel en vaak uitvoeren, vaak falen en leren uit de fouten, werden de proefpersonen uit de kwantiteitsgroep steevast beter in de uit te voeren handelingen.
De kwaliteitsgroep daarentegen was zeer minutieus bezig met elke pot, om er het perfecte product van te maken; maar doordat ze te weinig experimenteerden en uitprobeerden, werden ze nauwelijks beter.
Moraal van het verhaal: oefening baart kunst. En je moet geen schrik hebben om fouten te maken, want hierdoor leer je juist.
Ik ben er ook door gaan beseffen dat ik dezelfde fout maak als de kwantiteitsgroep. Zoals ik in een eerder blogartikel Reputatiemanagement al aangaf: ik publiceer de laatste tijd veel minder vaak omdat ik steeds een mooi afgewerkt product wil afleveren. Terwijl ik nochtans graag schrijf.
Dus bij deze heb ik beslist om opnieuw vaker uit de losse pols te bloggen, "warts and all".
En door het feit dat ik dit nu ook publiekelijk kenbaar heb gemaakt, is de kans ook groter dat ik me hier effectief aan hou. Heb ik ook ergens gelezen, maar ik ben vergeten waar. En nu ga ik dit dus niet zitten opzoeken. Yes, I'm a rebel.