Doorgaan naar hoofdcontent

Dikke genen

Wanneer ik tijdens de periodieke onderzoeken iemand "berisp" op zijn overgewicht, zal die soms zeggen "ik kan er niets aan doen, het zit in de familie", of "ik eet bijna niets, en toch kom ik bij."
En dan knik ik begrijpend. "Tsja, als het in de genen zit, is er niets tegen te beginnen..." Maar dan denk ik ook tezelfdertijd "bullshit!"
Dit laatste hou ik wel voor mezelf, om te voorkomen dat de persoon die voor mij zit kwaad wordt, en zich met zijn volle (over)gewicht op mij stort - dat is de discussie me niet waard. Soms suggereer ik wel voorzichtig aan de obese onderworpenen dat ze wat meer zouden kunnen bewegen, maar dat geeft nogal eens de verontwaardigde reactie dat ze door de aard van hun werk al meer dan genoeg bewegen, of dat ze er gewoonweg de tijd niet voor hebben. Dus laat ik het er maar bij, en zie ik met lede ogen toe hoe ze zich jaar na jaar met steeds meer moeite door de deur van de consultatieruimte wringen.


Maar een tijdje geleden heb ik in een medisch tijdschrift gelezen over een studie die daadwerkelijk heeft geconcludeerd dat overgewicht volledig bepaald wordt door de genen. Het heeft absoluut geen zin om te diëten, zo zeiden de onderzoekers, want het lichaam zal toch onveranderlijk terugkeren naar het genetisch bepaalde "ideale" gewicht.

Och alstublieft zeg.

Jazeker, er zal wel een zekere genetische voorbeschiktheid zijn die ertoe leidt dat de ene gemakkelijker bijkomt dan de andere, maar gaan beweren dat dit onoverkomelijk is en de enige reden voor overgewicht, vind ik gewoonweg belachelijk. Net alsof er in de USA de laatste decennia een genetische drift is opgetreden, waardoor opeens ruim de helft van de bevolking is "besmet" geraakt met een "obesitas"-gen. En de genepidemie is zich blijkbaar uit aan het breiden naar Europa. We zijn een maatschappij van fatalisten geworden. We zijn slachtoffers van de omgeving en zelfs van onze eigen genen. De verantwoordelijkheid voor ons eigen gedrag zoeken we bij anderen in plaats van bij onszelf.

Ik kan uit eigen ervaring verzekeren dat het wel degelijk mogelijk is om af te vallen. Een tiental jaren geleden was ik zelf een dikkertje met een BMI van 31, maar dankzij een snoepdieet (de gruwelijke stress van de examens geneeskunde hebben waarschijnlijk ook hun steentje bijgedragen) ben ik afgevallen tot ik een BMI van 23 had.

Leg dus die vork neer. Neem zelf de verantwoordelijkheid in plaats van te klagen hoe moeilijk het allemaal wel is. Doe er iets aan.

...

Eerlijkheidshalve moet ik wel nog even vermelden dat mijn BMI ondertussen wel weer naar omhoog is gekropen tot 27... maar ik heb de laatste jaren dan ook te weinig kans gehad om gezond te eten, en ik heb het veel te druk om te sporten, en een oom van mij langs moederskant is obees, dus overgewicht zit in de familie... en ik heb naar alle waarschijnlijkheid ook het obesitas-gen. Dat moet haast wel. Het kan toch niet aan mij liggen!?

Maar hier zal ik maar afsluiten. De frituur is open, ik ga eventjes langswippen voor een friet met viandel... wat, de wandeling heen en terug is ook sporten!

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...