Doorgaan naar hoofdcontent

Roken geeft hangborsten

Dat ze dàt maar eens op een pakje sigaretten drukken. Longkanker? Pff, dat gebeurt toch enkel bij anderen. Emfyseem? Och, daar heb ik geen last van. Maar hangborsten? Hola maar.

En het is nog waar ook. Bij hangborsten wordt meestal het geven van borstvoeding met de beschuldigende vinger aangewezen. Maar dat blijkt dus helemaal niet waar te zijn. De belangrijkste factoren zijn de leeftijd, roken, en het aantal zwangerschappen. Het al dan niet geven van borstvoeding maakt helemaal niets uit. Roken zorgt ervoor dat elastine wordt afgebroken, een eiwit dat zorgt voor de veerkracht in de huid. Hangborsten dus, maar ook meer rimpels in de huid. Kijk, dat wist ik dus niet. En ik ben er zeker van dat een hele hoop andere mensen dat ook niet weten.

Misschien is het eens tijd om het over een andere boeg te gooien bij rookstopadvies. Iedereen is er immers al voldoende van op de hoogte dat roken kankerverwekkend is en emfyseem geeft. Of je dat nu met kleurenfoto's op de pakjes zet, of je verandert de naam van het merk naar Canceros of Tumorsticks, rokers blijven roken. Maar als je duidelijk stelt dat je van roken een stinkadem krijgt, lelijk verkleurde tanden, en een oude, lelijke huid... misschien dat er dan toch weer een aantal extra nicotine-junkies afhaken.

Of misschien ook niet. Mogelijk is het uitblazen van kleine rookpluimpjes (kijk naar mij, ik ben een mini-fabriek) voor de meesten gewoonweg te aanlokkelijk om op te geven.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...