Doorgaan naar hoofdcontent

Een geval van fileleed

Nog maar eens een casus...

Een bediende in zijn penopauze (dus rond de 50 jaar) vroeg een consult aan bij een collega arbeidsgeneesheer, omdat hij problemen had met de verplaatsingen van en naar het werk. De trek van zijn woonst in stad A naar het werk in stad B duurde doorgaans een half uur. Maar als er file was, kon de verplaatsingstijd enorm oplopen, tot - wait for it - een gans uur!

Hij vroeg een overplaatsing om medische redenen naar een kantoor dichter bij huis. Een jaar geleden had hij namelijk een hartinfarct doorgemaakt, met nadien een bypass operatie. Vijf maanden later had hij het werk hervat. Sindsdien jaagde hij zich tijdens zijn rit van en naar het werk enorm op, zeker wanneer hij in die eindeloze file zat. Hij kreeg last van hartkloppingen, hoge bloeddruk, maagklachten en slaapstoornissen. De huisarts volgde zijn patiënt in diens verhaal, en stelde een medisch attest op met het advies voor overplaatsing.

Mijn collega arbeidsgeneesheer legde dit dossier aan me voor. "Bekijk met de personeelsverantwoordelijke wat haalbaar is," zei ik. "Maar een dwingend arbeidsgeneeskundig advies tot overplaatsing vind ik een brug te ver."

De collega nam contact op met de chef van de werknemer. Maar helaas pindakaas, er was geen plaatsje vrij in het kantoor dichter bij huis. De man zou enkel overgeplaatst kunnen worden als wij hem ongeschikt verklaarden voor het maken van lange afstanden. Dan zou men vanuit het hoofdkantoor namelijk een extra functie voorzien in het kantoor in stad A. Maar dit deden we dus niet. Gevolg: de man moest blijven werken in de exotische Stad B.

De werknemer was "not amused". Hij schakelde de vakbond in, en orakelde dat "als er iets zou gebeuren", zijn werkgever het gelag zou betalen (voeg hier dramatische muziek toe). Mijn collega arbeidsgeneesheer werd gecontacteerd door het lokale kantoor, want zij maakten zich nu wel zorgen. Wat als ze iets te hard goeiemorgen zouden roepen? Met zijn zwakke hart, en de opgebouwde stress na een extra venijnige file, zou dat misschien net de spreekwoordelijke druppel kunnen zijn! Kon mijn collega toch niet een aanbeveling doen tot overplaatsing om medische redenen? (En dan waren zij ook verlost van die tikkende tijdbom).

De collega kwam opnieuw bij mij voor een second opinion. Moest hij nu toch een overplaatsing aanbevelen? Het huidige "probleem" zou hiermee ontmijnd zijn, maar hij vreesde een stormloop van medewerknemers die in de voetsporen zouden willen treden van hun moedige voorganger. "Ik heb een maagzweer! Het kantoor is te ver rijden!" Mijn collega had bovendien eens gekeken op Google Maps. De werknemer kon met een rechtstreekse trein op een half uur de verbinding maken, en het kantoor was op tien minuten wandelafstand van het station. "Dit zou hem nog wat extra beweging geven ook", zei mijn collega nog.

Ik ging volledig akkoord met deze inschatting. Ik vond het niet zinvol voor de werkgever of voor ons, om een werkoverplaatsing aan te bevelen, gewoon omdat de werknemer hard op de tafel klopte.

Uiteraard is het minder stresserend om tien minuten van het werk te wonen dan een zesvoud hiervan, well deuh. Maar voor wie geldt dat niet? Onze gestresseerde bediende leert best relaxatietechnieken aan. Of hij kan gebruik maken van het openbaar vervoer. Dan kan hij op zijn gemak een krantje lezen. En het is nog beter voor het milieu ook.

Ja, we worden steeds vaker ingeschakeld voor adviezen die in feite neerkomen op "geef me minder stresserend werk". Maar waar is de grens? Het wordt er voor ons niet eenvoudiger op om de lijn te trekken.

Populaire posts van deze blog

Nieuwe artikels

Ik ben nog aan het overwegen hoe ik mijn publicaties op lange termijn ga aanpakken—of ik verder werk aan mijn blog, artikels zowel op LinkedIn als hier blijf delen, een onderscheid maak op basis van onderwerp, of een andere richting insla. Voorlopig kan je al mijn nieuwe artikels terugvinden op mijn LinkedInpagina via deze link: https://www.linkedin.com/in/edelhartkempeneers/recent-activity/articles/ .

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Werken bij warm weer

Een tijdje geleden heb ik een tekst opgesteld over werken bij warm weer, en op deze zwoele zomerdag is het wellicht hét moment om deze ook eens op mijn blog te plaatsen. Als je daar geen boodschap aan hebt, en liever weet hoe je de werkgever overhaalt om een korte werkbroek voor je aan te schaffen, verwijs ik naar een eerder blogartikel " kort van stof ". Weet je, de wetgeving over werken bij warm weer wordt chronisch geplaagd door een misverstand over de gebruikte begrippen. Het zit zo. De normen worden berekend op basis van de WBGT-index. WBGT staat voor "Wet Bulb Globe Temperature". Deze index drukt de gevoelswarmte uit. Met een vochtige globethermometer worden vier parameters bepaald. Naast de temperatuur worden ook de straling, luchtsnelheid en vochtigheidsgraad gemeten. Want een droge hitte met veel wind bvb. geeft veel minder hinder dan een drukkende, vochtige hitte met windstilte. De wetgeving zegt bvb. dat je bij een WBGT-index van 31,5 en zwaar werk (v...