Doorgaan naar hoofdcontent

Nucleair risico en jodiumtabletten

Een nieuwe dag, een nieuw artikel. Wen er maar niet teveel aan, ik ben niet van plan aan dit tempo te blijven publiceren...

Op 10 maart jongstleden beantwoordde ik een vraag van Belgacom, over de verdeling van jodiumtabletten. Ik verwees toen ook naar de site www.nucleairrisico.be, waarop vanaf 14 maart informatie zou verschijnen over, wel, het nucleair risico in België. De volgende dag beefde de aarde in Japan, met de gekende gevolgen. De pers vond het wel héél toevallig dat net dan de overheid een nieuwe verdeling van jodiumtabletten op poten zette. "Dat was al lang voorzien" klonk het op de Wetstraat. "Yeah, right" was het algemene antwoord. En toch, het was waar. Voor een keer hebben de politici niet gelogen.

Er zijn zes noodplanningszones in België (zie de kaart hierlangs). In zulk een gebied worden vooraf dozen met stabiele jodiumtabletten, alsook informatiebrochures uitgedeeld in de gezinnen en de collectiviteiten (scholen, hospitalen, fabrieken, crèches, ...). Bovendien zijn reserves van dozen met tabletten beschikbaar in alle apotheken.

Wat is nu het nut van de jodiumtabletten? Wel, goed dat je het vraagt.
Bij een ernstig nucleair incident kan namelijk radioactief jodium ontsnappen. De schildklier zal dit jodium opnemen, en zodoende worden we van binnen uit gemicrogolfovend (ik had ook gewoon "bestraald" kunnen zeggen, maar ik vond dit leuker klinken). Nu, de tabletten verzadigen de schildklier met niet-radioactief jodium. Hierdoor kan de schildklier geen radioactief jodium meer opnemen. Vooral voor de jongere bevolking is de inname van stabiel jodium noodzakelijk. Om het ongeboren kind te beschermen, geldt dit ook voor zwangere vrouwen.

Ik mag het misschien niet zeggen, maar het nut van de jodiumtabletten is eerlijk gezegd eerder beperkt. En wel om de volgende redenen:
  • Niet bij elke kernramp komt radioactief jodium vrij; daar sta je dan met je jodiumtabletje
  • Radioactief jodium is slechts één van de mogelijke radioactieve brol die op je neervalt, met zo'n pilletje ben je dus zeker niet safe tegen de vrijgekomen straling
  • Bij personen ouder dan 40 jaar, wegen de nadelen (bijwerkingen) zwaarder door dan de mogelijke voordelen (vermijden van schildklierkanker)
Met andere woorden: de jodiumtabletten hebben wel hun nut, zeker bij kinderen en zwangere/zogende vrouwen, maar zijn voor een stuk ook een zoethoudertje. "Je moet geen schrik hebben. Als er een kernramp komt, kun je nog je pilletje pakken".

Het beste advies bij een nucleaire ramp blijft dus: binnen blijven en schuilen. Ik moet hierbij onwillekeurig denken aan de Amerikaanse kinderen die in de jaren '60 regelmatig oefenden om bij een atoombom onder de schoolbanken te schuilen. Ja, dat gaat helpen. Dan kruip ik nog eerder mijn koelkast in, in navolging van Indiana Jones.

Nog terzijde: is de locatie van de kerncentrale in Frankrijk jullie ook opgevallen? Helemaal in het verste uithoekje dat ze konden vinden. Bij een ramp zijn het vooral de Belgen die eraan zijn voor de moeite. Sympathiek.
Okee, onze centrale in Doel is ook behoorlijk dicht bij onze Noorderburen geplaatst. Maar we hadden net daar een stukje grond vrij...

Populaire posts van deze blog

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski

Goed nieuws en slecht nieuws

Wat wil je het eerste horen? "Okee, ik heb goed nieuws en slecht nieuws." Je hebt deze zin ongetwijfeld zelf al eens gebruikt. Ik zelf ook; als arts, als ouder en als manager. En waarschijnlijk heb je dezelfde neiging als ik: je begint liefst met het goede nieuws. "Okee, even de resultaten overlopen. Laat ons beginnen met het positieve..." (vriendelijke glimlach) "Ja, algemeen beschouwd waren je jaarresultaten heel goed. Zoals je kunt zien in deze grafiek, scoor je duidelijk boven het gemiddelde, op alle gemeten parameters. Maar -" "Wat zijn parameters, papa?" Tja, mijn jongste dochter is nog maar net vier, ik moet regelmatig dergelijke woorden uitleggen.  Maar plaats jezelf eens in de positie van een student die de uitslag van haar testscores gaat krijgen, of een patiënt die van zijn dokter de resultaten van een bloedanalyse te horen zal krijgen. Denk er echt over na. Wat wil je het eerste horen, het goede nieuws of het slechte ni