Met het aftikken van de laatste dagen van 2013, komt ook de terugblik op het voorbije jaar. Met haar ups en downs, meevallers en tegenvallers. Eigenlijk waren de vorige 365-tal dagen voor mij niet echt bijzonder, een jaar dat waarschijnlijk niet eens voor mijn geestesoog gaat passeren wanneer ik later half dementerend op mijn sterfbed lig.
2011, nu, dat is pas een jaar dat me gaat bijblijven. In dat jaar was mijn eega Lydia zwanger, en op 16 december is onze dochter Hermione geboren. Tot dan deelde ik mijn leven in twee periodes in, vóór en nadat ik Lydia leerde kennen. Op die vrijdag in midden december is het ante- en post-Hermione-tijdperk aangebroken. Sorry Lydia, je bent van je troon gestoten. What can I say...
2012 blijft me voornamelijk bij, omdat ik toen heel gezond ben gaan leven. Eigenlijk moet ik mijn schoonbroer Philip hiervoor danken. We waren op 5 augustus aan het bekvechten over wie het meest afgetakelde lichaam had. Ik argumenteerde heel redelijk dat hij het verst heen was, met zijn halfkale knikker en uitpuilende bierbuik. Uit elementaire beleefdheid zweeg ik nog over zijn afhangende schouders en knobbelknieën. Ik zou hierbij een foto van hem posten ter illustratie, maar Google Blogger heeft een policy tegen aanstootgevend beeldmateriaal... In ieder geval, hij schuimbekte dat ík het meest versleten lichaam had, omdat ik het meeste woog. Wat een compleet oneerlijk argument is, gezien ik stukken groter ben dan hij; maar liefst veertig millimeter (of nog meer!). Dus qua BMI (body mass index) kwam ik ettelijke tienden lager uit dan hij – wel twee!
Philip gaf aan dat hij daar iets aan zou veranderen. Hij had recent de voedingszandloper verslonden, en zou hiermee in een-twee-drie op zijn ideaal gewicht komen. Ik had het boek ook gelezen, en niet in het minst jaloers dat een arts die jonger is dan ik zulk een bestseller heeft geschreven, had ik er toch verschillende punten van kritiek op. Ik was ervan overtuigd dat ik met het puntensysteem van Weight Watchers nog véél sneller zou afvallen! Niet dat ik er een race van wou maken, dat zou behoorlijk kinderachtig zijn. Maar Philip wou dat overduidelijk wel, en hij was begonnen, zodus... De volgende dag begon ik aan mijn dieet.
Vier maanden later was Philip vijf kilogram afgevallen! Wow. En ik? Nou, ook ergens in die grootteorde, maar om meer precies te zijn: twintig! Jazeker. Twintig kilo. In your face Philip! Ik voelde me ook een stuk gezonder, en eigenlijk was het al bij al nog niet zo moeilijk. Ik noteerde alles wat ik at in een eetdagboek (over dit principe heb ik eerder al verhaald), en probeerde bovendien elke dag aan 10.000 stappen te geraken. Meer was niet nodig. Eenmaal dat je je meer bewust bent van wat je in je mond steekt, vermijd je de grootste boosdoeners automatisch.
Dus begin december vorig jaar zat ik op een BMI van 22,5, ongeveer het ideale gewicht. Een happy end. Or was it?
Want toen kwamen de feestdagen. De obligate etentjes. De champagne. De belugakaviaar. Okee, niet de belugakaviaar, maar wel allerhande vette hapjes en maaltijden. Ik dacht, what the hell. Ik zat toch op een goed gewicht, en bovendien begon iedereen zich af te vragen of ik wel écht aan het diëten was, en niet een of andere fatale ziekte onder de leden had. Dus wat maakte dat ene gebakje uit, of die twee loempia’s, of die drie zakken chips. In een kwestie van luttele weken was ik weer hervallen in mijn oude gedrag als suikerjunkie. Ik geraakte ook niet langer aan de 10.000 stappen. Ik viel terug op een luttele 4- à 5.000 pasjes per dag.
In juli heb ik nog eens een halfhartige poging gedaan om wat van het verloren terrein terug in te winnen, maar tevergeefs. En vandaag moet ik toegeven dat ik van de twintig kwijtgespeelde kilo’s weer dertien teruggevonden heb.
Ja, 2013 is op gezondheidsvlak niet mijn beste jaar geweest.
Dus bij deze: mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar. Ik ga terug een voedingsdagboek bijhouden, stappen tellen, en by jove, ik zal weer op mijn ideale gewicht geraken!
Maar wel pas vanaf 2 januari. Nu komen eerst nog de feestdagen, en ik wil ook niet in affronten vallen door eten of drank te weigeren...