Een collega langs mij was een opgenomen webinar aan het bekijken.
"Stoort het niet?" vroeg ze.
"Nee hoor," verzekerde ik haar.
Extra wending in het verhaal: ik was de spreker in dat webinar. Het voelde een beetje raar aan, mijn eigen stem zo horen weergalmen langs mij. Maar ik kon het mentaal wegfilteren. Enfin, dat dacht ik toch.
Want na een tijd begon het me op te vallen dat ik tijdens mijn Schpiel heel vaak het woord "sowieso" liet vallen. Eenmaal dat ik het opmerkte, begon ik het constant te horen. Sowieso dit, sowieso dat...
Het is een stopwoord dat ik blijkbaar te pas en te onpas gebruik, zonder dat ik het besef. En niemand heeft me dat ooit verteld.
Na een presentatie of een webinar of wat dan ook, vraag ik steevast feedback. "Praat ik te snel? Was ik niet duidelijk genoeg? Zijn er bepaalde aspecten die ik kan verbeteren?"
Het is niet altijd gemakkelijk om eerlijke feedback te geven, dat besef ik ook wel. Ik durf het zelf ook niet altijd. Want soms vraagt men wel of men verbeterpunten heeft, maar wilt men eigenlijk gewoon bevestiging horen over hoe geweldig men in feite is. "Nee hoor, niets te verbeteren, je bent gewoon perfect!"
Maar ik wil het echt wel weten; zo ben ik nog steeds dankbaar voor de feedback van een collega over een taalfout die ik maakte (maar nu dus niet meer). Door mezelf opnieuw te beluisteren, heb ik opnieuw een verbeterpunt gevonden, en kan ik hier bewust aan werken. (ook een argument om regelmatig eens aan objectieve zelfbeschouwing te doen, by the way).
Dus voor mijn lezers of beluisteraars: mocht je ook iets dergelijks opmerken, zij het taalfouten, stopwoorden of fouten in mijn argumentatie: zeg het me gerust. Ik heb geen problemen met constructieve feedback, en ik zal er trachten rekening mee te houden.
Sowieso.