Doorgaan naar hoofdcontent

De Wet van Parkinson

"Een taak die je uitvoert gaat meer tijd in beslag nemen naarmate er meer tijd beschikbaar is".


Deze wet is in 1955 gepubliceerd in The Economist door de Britse schrijver Cyril Northcote Parkinson.

Hij kwam op het idee door naar ambtenaren en managers te kijken. Het aantal personeelsleden op het Britse Ministerie van Koloniën nam in de jaren vijftig flink toe, terwijl het aantal koloniën juist afnam.

Parkinson vond hiervoor twee verklaringen:

  • Managers hebben graag ondergeschikten, dus ze zullen altijd nieuwe personeelsleden aanwerven ook al is daar geen reden voor.
  • Als er niet genoeg werk is om de tijd te vullen, bedenken managers onbenullig werk voor elkaar.

Dit principe is ook van toepassing voor jezelf. 

Destijds merkte ik dat ik steevast één dag "te weinig" had om het vak voor mijn volgend examen voldoende onder de knie te krijgen, ongeacht hoeveel of hoe weinig tijd ik ervoor had. Ik was gewoonweg meer geneigd om sneller of trager te studeren, afhankelijk van hoeveel tijd ik nog beschikbaar had. De deadline wordt de norm, ongeacht de hoeveelheid werk.

Om de proef op de som te nemen, heb ik me voorgenomen om dit blogartikel af te ronden in 15 minuten. Doorgaans zit ik toch 20-30 minuten te schrijven en wat te herwerken, maar nu dus niet. Come what may, ik publiceer dit na er (met een timer) een kwartier aan gewerkt te hebben.

Tip voor jou: heb je een ingeschatte tijdsbesteding of een bepaalde deadline voor een taak? Halveer de tijdsbesteding, of zet de deadline een stuk naar voor. Kijk in welke tijd je het effectief afkrijgt.


Bam! 11,5 minuten. Het werkt!

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...