"Een taak die je uitvoert gaat meer tijd in beslag nemen naarmate er meer tijd beschikbaar is".
Deze wet is in 1955 gepubliceerd in The Economist door de Britse schrijver Cyril Northcote Parkinson.
Hij kwam op het idee door naar ambtenaren en managers te kijken. Het aantal personeelsleden op het Britse Ministerie van Koloniën nam in de jaren vijftig flink toe, terwijl het aantal koloniën juist afnam.
Parkinson vond hiervoor twee verklaringen:
- Managers hebben graag ondergeschikten, dus ze zullen altijd nieuwe personeelsleden aanwerven ook al is daar geen reden voor.
- Als er niet genoeg werk is om de tijd te vullen, bedenken managers onbenullig werk voor elkaar.
Dit principe is ook van toepassing voor jezelf.
Destijds merkte ik dat ik steevast één dag "te weinig" had om het vak voor mijn volgend examen voldoende onder de knie te krijgen, ongeacht hoeveel of hoe weinig tijd ik ervoor had. Ik was gewoonweg meer geneigd om sneller of trager te studeren, afhankelijk van hoeveel tijd ik nog beschikbaar had. De deadline wordt de norm, ongeacht de hoeveelheid werk.
Om de proef op de som te nemen, heb ik me voorgenomen om dit blogartikel af te ronden in 15 minuten. Doorgaans zit ik toch 20-30 minuten te schrijven en wat te herwerken, maar nu dus niet. Come what may, ik publiceer dit na er (met een timer) een kwartier aan gewerkt te hebben.
Tip voor jou: heb je een ingeschatte tijdsbesteding of een bepaalde deadline voor een taak? Halveer de tijdsbesteding, of zet de deadline een stuk naar voor. Kijk in welke tijd je het effectief afkrijgt.
Bam! 11,5 minuten. Het werkt!