Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe ik van mijn coronakilo's af zal raken

De coronakilo's zijn er ook bij mij bijgekomen. Ik zit op mijn hoogste gewicht sinds 2013, met een BMI van 25,3 - overgewicht dus!

Mijn opvolglijsten en actieplannen werken doorgaans goed, maar niet in tijden van corona. Het gewicht dat ik in de weekends en vakantieperiodes erbij kwam, compenseerde ik door tijdens de werkweek quasi niets te eten, enkel 's avonds. Blijkt sinds enkele jaren in plaats van "onverantwoord ongezond" plots "hip and trendy" geworden te zijn, onder de noemer "intermittent fasting". Nou nou.

Maar door al dat telewerk is de verplaatsing tot aan de keuken zeer laagdrempelig geworden, en - ik moet het toegeven - ik heb de laatste maanden tegen de avond ook een lagere zelfbeheersing (na een hele dag beslissingen nemen val ik terug op automatische piloot), dus de koekjes, snoep en chips krijgen een gevaarlijk lage kasthalfwaardetijd.

Het jaar telt nog slechts 50 dagen. En gezien ik telkens in november en december in gewicht toeneem (of toch alleszins ELKE keer in de voorbije zeven jaar), is het double jeopardy.


Tijd dus voor een nieuwe strategie.


Er zijn natuurlijk de "basics" zoals jezelf afleiden met iets anders wanneer je zin hebt om te snacken, à la "Mmh, nu zou een koekje er wel ingaan... - oh kijk daar, een interessant artikel over corona! Wow, blijken cafés en restaurants dan toch effectief belangrijke besmettingsbronnen van corona te zijn? Wie had dat ooit gedacht! Even verder bekijken...".

Of de aanpak bij de bron, haal het niet in huis = werk met boodschappenlijstjes waar zulk lekker vergif niet op vermeld staat. 

Maar ook dat werkt al niet meer - ik heb het bij het winkelen veel te druk met het ontsmetten van handvaten, afstand houden van andere potentieel besmette shoppers en verschrikt opkijken wanneer ik iemand hoor kuchen. Dus dan is het "Twee dozen koekjes en de derde gratis? Come to daddy." Hoe meer, hoe beter - want, zo overtuig ik mezelf:

1 die koekjes zijn toch tot eind 2023 houdbaar, ik hoef die niet direct op te eten EN

2 ik bespaar geld, want kijk, de derde doos is gratis EN

3 hierdoor moet ik minder vaak naar de winkel = lager besmettingsrisico voor mezelf en voor anderen EN

4 ondertussen sta ik blijkbaar al aan te schuiven aan de kassa, dus het is toch te laat om nog van gedacht te veranderen (wat ik sowieso niet hoef te doen, want ik heb al drie heel redelijke en overtuigende argumenten aangehaald)

Om dan drie dagen later opnieuw naar de winkel te gaan, want de koekj- eh, het fruit is op.


Dus heb ik een nieuw plan. 

Mijn dochters zullen er voor zorgen dat ik me aan een gezond eetpatroon houd. 


Ik heb een scorekaart opgehangen op het memobord in de keuken. Elke keer dat ik me bezondig aan ongezond snacken, mogen mijn meisjes me een strafpunt toekennen. En als ik aan tien strafpunten kom, mogen ze speelgoed kopen; na lange onderhandelingen zijn we ook tot een akkoord gekomen over het budget hiervoor (25 euro).

Ik ben hier vorige week al mee gestart. Tot dusver heb ik één strafpunt verzameld, ben nota bene nog zo eerlijk geweest om zelf te zeggen dat ik een handvol M&M's heb gegeten (nu, misschien was het ietsje meer dan een handvol… maar tja, wat is een handvol eigenlijk?). Enfin, voorlopig helpt het wel als motivator, des te meer omdat ik ook in concurrentie ben met mijn echtgenote - no way dat ik meer strafpunten zou hebben dan mama!


Als het werkt, zal ik hier ongetwijfeld nog op terugkomen om te stoefen. 

Indien niet, dan... oh kijk daar, corona!

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...