Doorgaan naar hoofdcontent

Over kippen en teams

Een groep wetenschappers wilde onderzoeken hoe ze via selectieve kweek de productie van eieren konden opdrijven. Wat was de beste en snelste methode? Ze vergeleken twee mogelijkheden.



De onderzoekers startten met meerdere kippengroepen van een haan en zes kippen.

In een eerste scenario keken ze per kippengroep welke kip het grootst aantal eieren legde. Deze kippen haalden ze uit de ren, en zetten ze samen in nieuwe groepen.

In het andere scenario keken ze naar de meest productieve kippengroepen, en gingen met de hele groep verder.

Welke manier denk je dat de meest effectieve methode was?

De onderzoekers konden behoorlijk snel tot een besluit komen. Een week na de start van het onderzoek bleek een probleem met het eerste scenario: van de zes kippen in een nieuwe samengestelde groep waren er nog maar twee over; kaalgeplukt en bloedend. De overige vier: doodgepikt.

Bleek dat de kippen met de grootste eierenproductie ook de meest dominante kippen waren. Zij optimaliseerden hun eigen eierenproductie, maar verstoorden die van de andere kippen. Zet al die dominante beesten samen, en... wel, het resultaat was dus duidelijk.

De meest productieve kippengroepen hadden niet noodzakelijk de kippen met het individueel hoogst aantal eieren, maar omdat er meer onderlinge harmonie was, leidde dit wel tot een globaal beter resultaat.

Waarom ik dit verhaal nu vertel?

Mensen verschillen eigenlijk niet zo veel van kippen. Met een goed functionerend team ga je veel verder komen dan met hoogfunctionerende einzelgängers. We zijn ons soms nog te veel aan het focussen op de individuen, en te weinig op de groep. Maar het is net de groepsdynamiek die van primordiaal belang is, en de attitude en wil tot samenwerking van de individuele kipp- eh, mensen.

Een oproep dus aan leidinggevenden: kijk naar de hele groep, en bevorder de samenwerking. Of anders zit je met een samenraapsel van individuen met op zich groot potentieel, maar die niets gedaan krijgen omdat ze rondlopen als... kippen zonder kop.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...