Doorgaan naar hoofdcontent

Over kippen en teams

Een groep wetenschappers wilde onderzoeken hoe ze via selectieve kweek de productie van eieren konden opdrijven. Wat was de beste en snelste methode? Ze vergeleken twee mogelijkheden.



De onderzoekers startten met meerdere kippengroepen van een haan en zes kippen.

In een eerste scenario keken ze per kippengroep welke kip het grootst aantal eieren legde. Deze kippen haalden ze uit de ren, en zetten ze samen in nieuwe groepen.

In het andere scenario keken ze naar de meest productieve kippengroepen, en gingen met de hele groep verder.

Welke manier denk je dat de meest effectieve methode was?

De onderzoekers konden behoorlijk snel tot een besluit komen. Een week na de start van het onderzoek bleek een probleem met het eerste scenario: van de zes kippen in een nieuwe samengestelde groep waren er nog maar twee over; kaalgeplukt en bloedend. De overige vier: doodgepikt.

Bleek dat de kippen met de grootste eierenproductie ook de meest dominante kippen waren. Zij optimaliseerden hun eigen eierenproductie, maar verstoorden die van de andere kippen. Zet al die dominante beesten samen, en... wel, het resultaat was dus duidelijk.

De meest productieve kippengroepen hadden niet noodzakelijk de kippen met het individueel hoogst aantal eieren, maar omdat er meer onderlinge harmonie was, leidde dit wel tot een globaal beter resultaat.

Waarom ik dit verhaal nu vertel?

Mensen verschillen eigenlijk niet zo veel van kippen. Met een goed functionerend team ga je veel verder komen dan met hoogfunctionerende einzelgängers. We zijn ons soms nog te veel aan het focussen op de individuen, en te weinig op de groep. Maar het is net de groepsdynamiek die van primordiaal belang is, en de attitude en wil tot samenwerking van de individuele kipp- eh, mensen.

Een oproep dus aan leidinggevenden: kijk naar de hele groep, en bevorder de samenwerking. Of anders zit je met een samenraapsel van individuen met op zich groot potentieel, maar die niets gedaan krijgen omdat ze rondlopen als... kippen zonder kop.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels