Doorgaan naar hoofdcontent

Duistere humor

Men zegt me wel eens dat ik een nogal duister gevoel voor humor heb.

Het is wel al "gemilderd" met het ouder worden.

In mijn stagejaar, ondertussen alweer bijna 20 jaar geleden, merkte de pediater waarbij ik stage liep na de zoveelste hoestbui die dag op dat ze waarschijnlijk een zware verkoudheid had.

“Ja,” antwoordde ik bevestigend, “of longkanker.”

Ze kon er niet mee lachen. Blijkbaar was een goede vriendin van haar overleden aan longkanker of iets dergelijks; whatever. Sommige mensen hebben geen gevoel voor humor.

Of misschien was haar karakter al aangetast door een van de tumoren die naar haar hersenen gemetastaseerd waren; het bleek achteraf namelijk dat ze effectief longkanker had…

Just kidding.

Waarom geef ik deze anekdote hier mee? Wel, recent is er een onderzoek gepubliceerd in Cognitive Processing, dat heeft gevonden dat mensen met een duister gevoel voor humor intelligenter zijn. Woohoo!

Voor de studie vroegen wetenschappers van de Medische Universiteit van Wenen aan 156 proefpersonen om twaalf cartoons uit de ‘Das Schwarze Buch’ van de Duitse cartoonist Uli Stein aandachtig te bekijken en te interpreteren. Waaronder bijvoorbeeld een dokter die na een medische test uitlegt aan een zwangere vrouw dat haar kind nooit problemen zal hebben om een parkeerplaats te vinden.

Het opvallendste resultaat is volgens de onderzoekers dat degenen die het meeste begrip en waardering tonen voor zwarte humor een hoger IQ hebben en minder agressie tonen dan de mensen die de cartoons niet leuk vinden. Er werden geen significante verschillen gevonden tussen leeftijd en geslacht. De onderzoekers concluderen dat omgaan met duistere humor “een complexe taak van informatieverwerking is, die afhangt van cognitieve en emotionele aspecten”.

Terzijde: in dit kader kan ik de stand-up comedian Anthony Jeselnik aanbevelen. Zijn special “Thoughts and Prayers” is te bekijken op Netflix.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels