Doorgaan naar hoofdcontent

Duistere humor

Men zegt me wel eens dat ik een nogal duister gevoel voor humor heb.

Het is wel al "gemilderd" met het ouder worden.

In mijn stagejaar, ondertussen alweer bijna 20 jaar geleden, merkte de pediater waarbij ik stage liep na de zoveelste hoestbui die dag op dat ze waarschijnlijk een zware verkoudheid had.

“Ja,” antwoordde ik bevestigend, “of longkanker.”

Ze kon er niet mee lachen. Blijkbaar was een goede vriendin van haar overleden aan longkanker of iets dergelijks; whatever. Sommige mensen hebben geen gevoel voor humor.

Of misschien was haar karakter al aangetast door een van de tumoren die naar haar hersenen gemetastaseerd waren; het bleek achteraf namelijk dat ze effectief longkanker had…

Just kidding.

Waarom geef ik deze anekdote hier mee? Wel, recent is er een onderzoek gepubliceerd in Cognitive Processing, dat heeft gevonden dat mensen met een duister gevoel voor humor intelligenter zijn. Woohoo!

Voor de studie vroegen wetenschappers van de Medische Universiteit van Wenen aan 156 proefpersonen om twaalf cartoons uit de ‘Das Schwarze Buch’ van de Duitse cartoonist Uli Stein aandachtig te bekijken en te interpreteren. Waaronder bijvoorbeeld een dokter die na een medische test uitlegt aan een zwangere vrouw dat haar kind nooit problemen zal hebben om een parkeerplaats te vinden.

Het opvallendste resultaat is volgens de onderzoekers dat degenen die het meeste begrip en waardering tonen voor zwarte humor een hoger IQ hebben en minder agressie tonen dan de mensen die de cartoons niet leuk vinden. Er werden geen significante verschillen gevonden tussen leeftijd en geslacht. De onderzoekers concluderen dat omgaan met duistere humor “een complexe taak van informatieverwerking is, die afhangt van cognitieve en emotionele aspecten”.

Terzijde: in dit kader kan ik de stand-up comedian Anthony Jeselnik aanbevelen. Zijn special “Thoughts and Prayers” is te bekijken op Netflix.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...