Wanneer je een dieet aan het volgen bent, of een bepaald doel wilt behalen, is het doorgaans best om dat op een gebalanceerde, weloverwogen manier te doen. Maar soms ook niet.
Enkele jaren terug heb ik het al eens gehad over het "What the hell"-effect, en wat je daaraan kunt doen. Daarin argumenteer ik ervoor om steeds het lange termijn doel voor ogen te houden. Denk niet zwart-wit. Het is niet zo erg als je eens zondigt tegen je dieet en een koekje eet. Daarom hoef je niet de hele doos op te vreten.
Maar dat is zo moeilijk.
Als ik eenmaal begin met te snacken, dan hou ik niet op tot de doos koekjes of zak chips op is. I know, I know. Ik ben zwak.
Ik heb wel een concrete maatregel om zulk een rampscenario te voorkomen.
Momenteel heb ik bijvoorbeeld een doelstelling lopende, om gedurende 62 dagen (twee maanden) geen snoep, chips of koekjes te eten. Nothing. Nada. Niente. Ik zit ondertussen aan dag 29.
Is dat niet wat extreem? Dat ene pralientje maakt nu toch ook niet zoveel uit?
Wel, naar calorieën niet, uiteraard. Maar eentje is geentje, en twee smaakt naar meer. Soms helpt het om in een alles-of-niets mindset te blijven, en met een duidelijk doel voor ogen: blijf gedurende twee maanden van alle snacks af. Geen onderhandeling met jezelf tijdens momenten van zwakheid: het is een Harde Snacxit.
En na die twee maanden gaan we weer met onszelf aan de onderhandelingstafel zitten.